Συχνες Ερωτησεις για το Κινημα

1) Τι είναι το κίνημα Zeitgeist;
2) Τι ΔΕΝ είναι το κίνημα Zeitgeist;
3) Ποια είναι η βασική δομή και οι βασικές διαδικασίες του κινήματος;
4) Πώς βλέπει το κίνημα τα μείζοντα κοινωνικά προβήματα σήμερα;
5) Πώς βλέπει το κίνημα τις λύσεις στα μείζονα κοινωνικά προβλήματα σήμερα;
6) Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της προτεινόμενης λύσης, της Οικονομίας Βασισμένης στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους;
7) Ποιος είναι ο αρχηγός του κινήματος; Πώς είναι ένα κίνημα χωρίς αρχηγό;
8) Ποιος χρηματοδοτεί το κίνημα; Δέχεται δωρεές;
9) Ποια είναι η ιστορία και η διαφορά του κινήματος με το Venus Project;
10) Τι είναι η Z-Day;
11) Τι είναι το Zeitgeist Media Festival;
12) Σχετίζεται το κίνημα με τη σειρά ντοκιμαντέρ Zeitgeist του Peter Joseph;
13) Πώς μπορώ να συμμετάσχω;
 

(1) Τι είναι το Κίνημα Zeitgeist;

Το Κίνημα Zeitgeist είναι μια σαφώς μη-βίαιη, παγκόσμια ομάδα υποστήριξης της βιωσιμότητας, που επί του παρόντος εργάζεται με πάνω από 1000 τοπικές ομάδες, σε 70 χώρες. Η βασική δομή του Κινήματος αποτελείται από τμήματα, ομάδες εργασίας, έργα και εκδηλώσεις. Γενικά τα τμήματα είναι ουσιαστικά αυτά που καθορίζουν το Κίνημα και κάθε τμήμα λειτουργεί όχι μόνο για να διαδώσει την αντίληψη για τις ρίζες των κοινωνικών προβλημάτων μας σήμερα αλλά και για να εκφράσει τις λογικές, επιστημονικές λύσεις και μεθόδους που έχουμε στη διάθεσή μας για να εκσυγχρονίσουμε και να διορθώσουμε το παρόν κοινωνικό-οικονομικό σύστημα και να δημιουργήσουμε μια πραγματικά υπεύθυνη, βιώσιμη, ειρηνική, παγκόσμια κοινωνία. Δουλεύοντας μέσω παγκόσμιων και περιφερειακών εκπαιδευτικών έργων και κοινοτικών προγραμμάτων, ο ενδιάμεσος στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο κίνημα το οποίο θα ενοποιεί ουσιαστικά τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χώρας θρησκείας ή πολιτικού κόμματος αναγνωρίζοντας τις κοινές αξίες που όλοι μοιραζόμαστε όσον αφορά την επιβίωσή μας και τη βιωσιμότητα μας σε αυτόν τον πλανήτη.

Το κίνημα πιστεύει ότι η εκπαιδευτική-ακτιβιστική πίεση που παράγεται σε συνδυασμό με το σημερινό κοινωνικό σύστημα που αποτυγχάνει, θα αναστείλει και θα παρακάμψει τους καθιερωμένους πολιτικούς, εμπορικούς και εθνικιστικούς θεσμούς εντελώς εκθέτοντας και λύνοντας τα έμφυτα προβλήματα του τωρινού κοινωνικού-οικονομικού συστήματος. Η άποψή μας είναι ότι τα παραδοσιακά μέσα της πολιτικής και του εμπορίου σαν δυνάμεις αλλαγής δεν θα επιτύχουν τους στόχους που απαιτούνται για να κάνουν το κοινωνικό μας σύστημα βιώσιμο και ανθρώπινο, διότι φαίνεται να έχουν γεννηθεί από την ίδια παραδοσιακά εσφαλμένη λογική που δημιούργησε τα προβλήματα όπως υπάρχουν.

Ο μεταβατικός στόχος, όταν μια τέτοια παγκόσμια παρουσία και πίεση αποκτηθεί, είναι η εφαρμογή ενός οικονομικού μοντέλου που ακολουθεί μια πραγματικά επιστημονική μέθοδο σκέψης σε σχέση με τα τεχνικά στοιχεία που λαμβάνουν υπ’ όψιν την ανθρώπινη τάση, τη δημόσια υγεία και την περιβαλλοντική ευθύνη των γενεών. Αυτό το νέο μοντέλο, επειδή βασίζεται στη διαχείριση των φυσικών μας πόρων και στους φυσικούς νόμους (Επιστήμη) ως το λογικό σημείο εκκίνησης για όλες τις αποφάσεις και τις διαδικασίες, συχνά αναφέρεται ως “Οικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους” (στα αγγλικά “Natural Law/Resource-Based Economy” ή για συντομία “NL/RBE”). Ωστόσο, η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης δεν είναι υλοποίηση κάποιου θεσμού αλλά ενός τρόπου σκέψης, του τρόπου σκέψης της αντικειμενικής εφαρμογής της επιστημονικής μεθόδου για την κοινωνική μέριμνα. Ένας τρόπος σκέψης διαφέρει από έναν θεσμό, καθώς ο θεσμός είναι κάτι στατικό, το οποίο προσπαθεί να διαιωνίσει την ύπαρξή του χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν τυχόν νέες ανακαλύψεις ή γεγονότα που μπορεί να το θέσουν απαρχαιωμένο ή αχρείαστο. Αντίθετα, το κίνημα υποστηρίζει έναν αναδυόμενο τρόπο σκέψης, κάτι που σημαίνει ότι τα δεδομένα όπως και ο “τελικός στόχος” αναδιαμορφώνονται συνεχώς με την έλευση νέων στοιχείων και γνώσεων. Αυτή είναι η ουσία της επιστήμης. Αναθεωρεί συνεχώς τις πεποιθήσεις της με βάση τα νέα δεδομένα και τις νέες αποδείξεις ώστε να φτάνει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αλήθεια.

Γενικές Παρατηρήσεις:

Κατά την άποψη του Κινήματος η σημερινή κοινωνία έχει απομακρυνθεί από το φυσικό κόσμο, καθώς οι τεχνικές παραγωγής και διανομής των φυσικών πόρων αλλά και η κοινωνική διαστρωμάτωση έχουν λίγη έως καμία σχέση με το περιβάλλον ή την τρέχουσα κατάσταση των επιστημονικών γνώσεων όσον αφορά τη δημόσια υγεία και τη βιωσιμότητα.

Κυκλική Κατανάλωση

Για παράδειγμα, η χρήση ενός βασισμένου στο κέρδος, οδηγούμενου απ’ την “ανάπτυξη”, χρηματικού συστήματος, έχει γίνει ένας από τους μεγαλύτερους καταστροφείς του φυσικού κόσμου και των βιώσιμων ανθρώπινων αξιών. Ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία απαιτεί “κυκλική κατανάλωση” για να λειτουργεί, πράγμα που σημαίνει ότι τα χρήματα πρέπει συνεχώς να κυκλοφορούν. Έτσι, νέα αγαθά και υπηρεσίες πρέπει συνεχώς να παράγονται ανεξάρτητα από την κατάσταση του περιβάλλοντος και την πραγματική ανθρώπινη ανάγκη. Αυτή η προσέγγιση “συνεχούς ανάπτυξης” έχει ένα μοιραίο ελάττωμα, καθώς απ’ ό,τι ξέρουμε οι πόροι του πλανήτη μας απλά δεν είναι άπειροι. Οι πόροι είναι πεπερασμένοι και η Γη είναι ουσιαστικά ένα κλειστό σύστημα. Το να ικανοποιείς την ανάγκη για συνεχή κατανάλωση ώστε να παραμένουν οι άνθρωποι εργαζόμενοι και να διατηρείται το σύστημα της αγοράς είναι καταστροφικό για το οικοσύστημα σε έναν πεπερασμένο πλανήτη. Ο πραγματικός στόχος μιας οικονομίας εξ ορισμού είναι η στρατηγική δημιουργία και διατήρηση αποτελεσματικότητας, δηλαδή η εξοικονόμηση. Το σημερινό οικονομικό σύστημα απαιτεί το αντίθετο.

Συνεχής Ανάπτυξη

Το μοντέλο της νομισματικής αγοράς βασίζεται σε χρήματα που αντιμετωπίζονται ως Εμπόρευμα (ή ως Αγαθά) και δημιουργούνται από το Χρέος, ενώ πωλούνται για Έσοδα από τους Τόκους. Αυτό είναι ένα “σχέδιο Ponzi” (Πυραμίδα). Κάθε φορά που αυτό το Εμπόρευμα (Χρήματα) πωλείται (Τραπεζικά Δάνεια), θα πρέπει να επιστραφεί (Χρέος) με περισσότερα χρήματα που εισπράττονται ως αμοιβή για κέρδος (Τόκοι). Το πρόβλημα είναι ότι η αξία των τόκων που απαιτούνται για τη διευθέτηση του χρέους δεν υπάρχουν άμεσα στο Χρηματικό Απόθεμα. Με άλλα λόγια, η πτώχευση και η αθέτηση πληρωμών δεν είναι υποπροϊόντα, αλλά είναι αναπόφευκτα, αφού το ανεξόφλητο χρέος είναι πάντα περισσότερο από τα χρήματα που υπάρχουν. Αυτό δημιουργεί σοβαρή αντισταθμιστική νομισματική σπανιότητα που καταπιέζει πολλούς ανθρώπους σε πολλά επίπεδα.

Η αξία της έλλειψης

Ομοίως, οι προθέσεις που προϋπάρχουν μέσα στο νομισματικό σύστημα παίρνουν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα από την έλλειψη. Αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοί πόροι που εξαντλούνται είναι στην πραγματικότητα κάτι θετικό για τη βιομηχανία στο εγγύς μέλλον, καθώς μπορούν να βγουν περισσότερα χρήματα από την κάθε μονάδα πόρων. Αυτό είναι συναφές με το νομισματικό νόμο της Προσφοράς και Ζήτησης και ως εκ τούτου της “Αξίας” στα οικονομικά. Ο κανόνας αυτός της αξίας δημιουργεί μια διεστραμμένη ενίσχυση να αγνοούνται τα περιβαλλοντικά προβλήματα και οι αρνητικές συνέπειες που δημιουργούν την έλλειψη, για να μην αναφέρουμε ότι ενισχύει την ουσιαστικά περιττή ανθρώπινη στέρηση. Το σύστημα αυτό δεν θέλει και δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες ή πολλές από αυτές, διότι δεν είναι οικονομικά αποδοτικό να το πράξει.

Προβλήματα + Αναποτελεσματικότητα = Κέρδος.

Ομοίως, το σύστημα απαιτεί επίσης προβλήματα και σταθερό ενδιαφέρον των καταναλωτών για να συνεχίσει να λειτουργεί. Όσο περισσότεροι άνθρωποι έχουν καρκίνο ή όσα περισσότερα αυτοκίνητα χαλάνε τόσο καλύτερα πάει η οικονομία λόγω της εξυπηρέτησης αυτών των προβλημάτων. Περιττό να πούμε ότι αυτό δημιουργεί επίσης μια εγγενή αδιαφορία για την ανθρώπινη ευημερία και το περιβάλλον. Η βιωσιμότητα, η αποδοτικότητα και η συντήρηση είναι οι εχθροί αυτού του μοντέλου.

Αποδοτικότητα του Κόστους και Ανεύθυνη Αχρήστευση

Έπειτα υπάρχει ο Μηχανισμός Αποδοτικότητας Κόστους που απαιτεί περικοπή δαπανών ώστε να παραμείνει κανείς “ανταγωνιστικός” στην αγορά. Κάθε προϊόν που δημιουργείται από μια εταιρία σήμερα είναι αμέσως κατώτερο, από το σχεδιασμό του ακόμα, διότι ο στόχος μια εταιρίας είναι να μειωθεί το τελικό κόστος του προϊόντος ώστε να διατηρηθεί το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στις υπόλοιπες εταιρίες, κάτι που μειώνει αυτόματα την ποιότητα οποιουδήποτε προϊόντος από προεπιλογή. Είναι αδύνατο μέσα σε αυτό το σύστημα να παραχθούν τα “στρατηγικά καλύτερα” αγαθά που μπορούν να παραχθούν και να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό μεταφράζεται σε εξωφρενικά μεγάλη σπατάλη πλανητικών πόρων και χρόνου. Ομοίως, ο ίδιος μηχανισμός ενισχύει επίσης την περιβαλλοντική αδιαφορία, εξάντληση και ρύπανση που βλέπουμε σταθερά στον κόσμο σήμερα, μεταξύ άλλων θεμάτων.

Σπατάλη & Καταπίεση του Ανθρώπινου Δυναμικού

Όσον αφορά τα επαγγέλματα σήμερα, οφείλουμε να αναρωτηθούμε ποιο είναι το σημείο που πρέπει να εστιάσουμε και γιατί είναι αυτό απαραίτητο. Είναι γεγονός ότι οι περισσότερες θέσεις εργασίας σήμερα δεν έχουν άμεση σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της ζωής. Αντίθετα, οι περισσότερες είναι τεχνητές επινοήσεις και δημιουργήθηκαν με σκοπό να κρατήσουν τους ανθρώπους εργαζομένους ώστε να μπορούν να διατηρήσουν αγοραστική δύναμη σε ένα περιβάλλον όπου η τεχνολογία μας συνεχίζει να επεκτείνεται ραγδαία εκτοπίζοντας τους ανθρώπους από το παραγωγικό δυναμικό.

Είναι μια κοινή δήλωση στην πολιτική σήμερα να ακούμε για “δημιουργία θέσεων εργασίας “. Λοιπόν, θεωρητικά, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα επάγγελμα στο οποίο οι άνθρωποι θα πληρώνονται για να κάθονται σε ένα δωμάτιο και να δοκιμάζουν τσίχλες όλη την ημέρα, κάθε μέρα. Είναι όμως αυτή μια βιώσιμη χρήση του ανθρώπινου μυαλού; Πρέπει να υποβιβάζουμε την πνευματική μας ικανότητα σε οποιαδήποτε απλοϊκή εργασία μόνο και μόνο για “οικονομικούς λόγους” ανεξάρτητα από το αν αυτό συμβάλλει πραγματικά στην προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη; Αυτό γίνεται ακόμα πιο παράξενο σαν λογική, όταν συνειδητοποιούμε ότι η εκμηχάνιση (ή αυτοματοποίηση) όχι μόνο μας ελευθερώνει από τις μονότονες ή/και επικίνδυνες δουλειές, αλλά στην πραγματικότητα είναι και πιο αποτελεσματική και παραγωγική, κάτι που οφείλεται στην ταχέως αυξανόμενη πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Επίσης, το γεγονός ότι απαιτείται από κάθε άνθρωπο να βρίσκεται σε μία θέση υπηρεσίας ή σε μια εταιρεία προκειμένου να αποκτήσει εισόδημα για να καλύψει τις ζωτικές ανάγκες του όχι μόνο διαιωνίζει την σπατάλη του ανθρώπινου μυαλού και της ανθρώπινης ζωής, είναι επίσης μια μορφή καταπίεσης, δηλαδή δουλείας. Αν συνδυάσουμε αυτή τη διαπίστωση με το παραπάνω ζήτημα της “συνεχούς ανάπτυξης” και με την πίεση του χρέους που είναι χτισμένη μέσα σε αυτό το σύστημα, βλέπουμε ότι ο συνδυασμός της αναπόφευκτης ανισορροπίας του χρέους και της απαίτησης για υποβολή μας στην εργασία, ανεξαρτήτως του σκοπού/αποτελέσματος, προκειμένου να κερδηθεί το νομισματικό εισόδημα για επιβίωση, είναι μια δομική μορφή καταπίεσης εναντίον των κατώτερων τάξεων (οι οποίες κατέχουν το μεγαλύτερο χρέος και την ανάγκη για περισσότερο περιοδικό εισόδημα).

Παράλληλα, οι εξελίξεις στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας υποδεικνύουν ότι μπορούμε να αυτοματοποιήσουμε την εργασία μας σε μεγάλο βαθμό. Όσο περισσότερο έχουμε εφαρμόσει τη μηχανοποίηση στην εργασία τόσο πιο παραγωγικά έχουν γίνει τα πράγματα. Ως εκ τούτου, δεν είναι μόνο αμέλεια εκ μέρους μας να χαραμίζουμε τις ζωές μας σερβίροντας τραπέζια, δουλεύοντας σε ένα σταθμό λεωφορείων, επιδιορθώνοντας αυτοκίνητα ή κάνοντας άλλες επαναλαμβανόμενες, μονότονες αλλά και επικίνδυνες δουλειές (πχ. χτίστες), είναι επίσης εντελώς ανεύθυνο για εμάς να μην εφαρμόζουμε τις σύγχρονες τεχνικές μηχανοποίησης σε όλες τις βιομηχανίες όπου είναι δυνατό, εκτός από τη στρατηγική διαχείριση των πόρων. Αυτός είναι ένας ισχυρός τρόπος για να επιτευχθεί ισορροπία και αφθονία για όλους τους ανθρώπους του κόσμου, μειώνοντας τις ανισορροπίες που παράγουν διάφορα εγκληματικά φαινόμενα.

Είναι γεγονός ότι το σύστημα της Αγοράς δεν μπορεί να διατηρηθεί με καμία βιώσιμη ακεραιότητα πια, καθώς οι εταιρίες θα συνεχίσουν να εξοικονομούν χρήματα μέσω της αυτοματοποίησης εκτοπίζοντας την ανθρώπινη εργασία, η οποία επίσης εκτοπίζει την αγοραστική δύναμη συνεχίζοντας την αναπόφευκτη απώλεια της «ανάπτυξης» που ορίζει το σύστημα αυτό.

Τέλος, η σημερινή κοινωνία έχει πλέον πρόσβαση σε εξαιρετικά προηγμένες τεχνολογίες και μπορεί να παρέχει εύκολα περισσότερα από αρκετά για όλους τους ανθρώπους της γης. Αυτό είναι δυνατό μέσω της εφαρμογής μιας οικονομίας που βασίζεται στην επιστημονική διαχείριση των πόρων και την εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων. Αυτός είναι ο σκοπός του Κινήματος Zeitgeist, να δημιουργήσει δηλαδή μια παγκόσμια ευαισθητοποίηση ώστε να γίνει η μετάβαση προς μια νέα, βιώσιμη κατεύθυνση για την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

(2) Tι δεν είναι το Κίνημα Zeitgeist;

To Kίνημα Zeitgeist…

… ΔΕΝ είναι ουτοπικό

Η ουτοπία -προέρχεται από τα Ελληνικά και σημαίνει “αυτό που δεν συμβαίνει ή που δεν υπάρχει”- μπορεί να οριστεί ως μια ιδανική κοινωνία η οποία φαίνεται ανέφικτη κατά την περίοδο της δημιουργίας της. Με αυτή την έννοια, μια ουτοπία έχει ένα σημαντικό ιδανικό συστατικό που κάνει πιθανή μια ευτυχισμένη ζωή, διότι η ειρήνη και η δικαιοσύνη βασιλεύουν σε αυτή.

Ως εκ τούτου, και το συνώνυμό της, η λέξη “κατεξοχήν”, αν και είναι ανεπαρκής, συνδέεται με την αδύνατη ουτοπία ή με το ανέφικτο γενικότερα. Αυτό οφείλεται κυρίως σ’ αυτά τα γνωστά και αντιεπιστημινικά ρητά όπως το εξής: “Ο άνθρωπος ήταν πάντα κακός εκ φύσεως.”

Το Κίνημα Zeitgeist (ΤZM) δεν είναι ουτοπικό. Αντιθέτως, υποστηρίζει την αναβάθμιση της κοινωνίας μέσω της εκπαίδευσης, της ευαισθητοποίησης και της εισαγωγής στη γνώση που έχει συγκεντρώσει η ανθρωπότητα και, ταυτόχρονα, συνηγορεί για τη χρήση της επιστήμης ως εργαλείο για την κοινωνία ώστε να εφαρμοστεί με επιτυχία ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο σύστημα που ονομάζεται “Οικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους” (NL/RBE).

Με την πρώτη ματιά, σχέδια όπως το Venus Project (ΤVP) μπορεί να φαίνονται ουτοπικά. Έτσι, πρέπει να θυμόμαστε ότι ορισμένες τεχνολογικές εξελίξεις και τρόποι σκέψης στο παρελθόν στιγματίστηκαν ως αδύνατα ή τουλάχιστον λάνθασμένα, από τα ίδια όργανα που σήμερα θα έκαναν το ίδιο αν μπορούσαν: θρησκεία, πολιτική και επιχειρήσεις (π.χ. αυτοί οι θεσμοί υποστήριζαν παλιά ότι η γη ήταν σίγουρα επίπεδη και, φυσικά, βρισκόταν στο κέντρο του κόσμου). Όλα όσα έχουν θεωρηθεί αδύνατα, έχουν γίνει εφικτά κάποια στιγμή. Το να θεωρούμε κάτι αδύνατο, εκ των προτέρων, δηλώνει έλλειψη δημιουργικότητας. Έχουμε τη γνώση, τους πόρους και την πρωτοβουλία για να επανασχεδιάσουμε μια νέα ολοκληρωμένη αρχιτεκτονική που μπορεί να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου μπορούμε να ακμάσουμε ως πολιτισμός. Αυτό δεν είναι μια ουτοπία ούτε απλά μια γνώμη, αλλά είναι μια επαληθεύσιμη πραγματικότητα, απτή και εμφανής, μέσω της χρήσης της επιστημονικής μεθόδου ως εργαλείο για την προσέγγιση και τη λογική της κοινωνίας μας. Η ιστορία μας δείχνει πως το “κατεστημένο” του παρελθόντος πάντα εναντιωνόταν στις ριζικές αλλαγές οι οποίες απειλούσαν τη θέση του, κάτι που όμως είναι αφύσικο, διότι ο πλανήτης Γη και το σύμπαν συνεχώς αλλάζουν και εξελίσσονται.

Επιπλέον, η έννοια της ουτοπίας συνδέεται επίσης με έναν εξιδανικευμένο σκοπό ή στόχο που μπορεί να επιτευχθεί. Παρόλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, επειδή οι κοινωνίες είναι πάντα σε μεταβατικό στάδιο, οπότε δεν υπάρχει τελικός προορισμός. Το μόνο που υπάρχει είναι ο δρόμος, ο οποίος χτίζεται και μεταβάλλεται συνεχώς.

…ΔΕΝ είναι κερδοσκοπικός οργανισμός

Το Κίνημα Ζeitgeist στοχεύει στο να ξεπεράσει τη νοοτροπία του κέρδους ως κίνητρο για τους ανθρώπους. Αν και το κίνημα αναγνωρίζει ότι η χρηματική ανταμοιβή κινητοποιεί κατά κάποιον τρόπο τους ανθρώπους, αναγνωρίζει επίσης ότι το χρηματικό κίνητρο δημιουργεί μια απόλυτη κρίση αξιών: μια κουλτούρα που βασίζεται στον ατομικισμό, τη σπανιότητα, τη δυσπιστία, τη βία και τον ανταγωνισμό, ο οποίος οδηγεί σε ανθυγιεινή ανταγωνιστικότητα και παθολογία σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος.

Η κυρίαρχη νοοτροπία κατά την οποία ψάχνουμε, με κάθε τίμημα, το μεγαλύτερο κέρδος με το χαμηλότερο κόστος έχει αποδειχθεί μία νοσηρή συμπεριφορά που απειλεί την επιβίωσή μας ως είδος. Ο σκοπός ποτέ δεν αγίασε τα μέσα, καθώς όλα τα μέσα δεν είναι θεμιτά. Το συμφέρον του προσωπικού κέρδους υπερισχύει του συμφέροντος της ανθρώπινης και κοινωνικής ευημερίας. Συνεπώς, το κίνητρο της κοινωνίας δεν είναι η ουσιαστική συνεισφορά στο σύνολό της (κοινωνίας) αλλά ο ατομικός πλουτισμός με κάθε δυνατό τρόπο, ο οποίος όμως λειτουργεί εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας. Με άλλα λόγια η ίδια η κοινωνία λειτουργεί εις βάρος του εαυτού της. Αυτό είναι παραλογισμός.

Γι’αυτό το λόγο, το Κίνημα Zeitgeist δεν είναι απλά μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση, αλλά και συνηγορεί την πλήρη κατάργηση του νομισματικού συστήματος, διότι αυτό ενθαρρύνει ανέντιμες συμπεριφορές, οι οποίες είναι ανήθικες και οπισθοδρομικές όσον αφορά την ατομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο.

…ΔΕΝ είναι δογματικό

Ένα δόγμα είναι μια συγκεκριμένη θεωρία που προκατασκευάζεται και συντηρείται από ένα κεντρικό ιεραρχικό θεσμό. Τέτοια δόγματα δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες ή κριτική και είναι σεβαστά από τα μέλη τους και τους οπαδούς-υποστηρικτές τους χωρίς αμφισβήτηση (ή με πολύ λίγη αμφισβήτηση). Οι δογματισμοί εμποδίζουν την κατανόηση, καταστρέφουν ή περιορίζουν την επικοινωνία, και ως εκ τούτου την εξέλιξη. Ένα δόγμα ως πεποίθηση τίθεται εξ ορισμού ενάντια στην επιστημονική σκέψη, διότι, ακόμη και αν υιοθετείται από τη συντριπτική πλειοψηφία, δεν υπόκειται σε καμία εξέταση της αλήθειας.

Το Κίνημα Zeitgeist είναι ανοιχτό σε περιβαλλοντικές επιρροές και υποστηρίζει την κριτική των αντιλήψεών τους. Αυτός ο μη-δογματικός τρόπος προέρχεται από την αναγνώριση της αναδυόμενης φύσης της γνώσης. Με άλλα λόγια, δεχόμαστε ότι η πραγματικότητα (φύση) αλλάζει συνεχώς κι ότι με κάθε της αλλαγή αναδύεται σε κάτι διαφορετικό.

Συνεπώς, δεν θεωρούμε κανένα σύστημα πεποιθήσεων ανώτερο κάποιου άλλου. Υπό την έννοια αυτή, το κίνημα είναι πρακτικό και απλά προσπαθεί να εφαρμόσει τις πλέον αποτελεσματικές τεχνικές για τη διευκόλυνση της ανάπτυξης της ανθρώπινης ζωής χρησιμοποιώντας ό,τι καλύτερο γνωρίζουμε και μπορούμε να κάνουμε, σήμερα.

…ΔΕΝ είναι ένας οργανισμός για τη δημιουργία μιας “Νέας Τάξης Πραγμάτων”.

Η πρόταση για μία “Oικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους” (NL/RBE) δεν έχει σχέση με τους στόχους της οικονομικής ελίτ, των εταιρειών και των κυβερνήσεων που θέλουν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Η ΝL/RBE θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο εάν όλοι μας σε αυτόν τον πλανήτη πάψουμε να ανταγωνίζομαστε μεταξύ μας και συνεργαστούμε για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου, τη βιωσιμότητα σε έναn πεπερασμένο πλανήτη. Τότε θα ήταν δυνατό, οι φυσικοί πόροι του πλανήτη να ανακηρυχθούν κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. Αν και αυτό ακούγεται ως ένας νέος τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτικοποιημένη “Νέα Τάξη Πραγμάτων” και άλλες οργανώσεις ή πρωτοβουλίες που προτείνουν οι λίγοι να επιβάλουν την εξουσία τους στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας και στον πλανήτη, με οποιοδήποτε κόστος.

… ΔΕΝ είναι πολιτικό κόμμα

Το Κίνημα Zeitgeist δεν είναι ένα πολιτικό κόμμα αλλά ένα κοινωνικό κίνημα. Ως εκ τούτου, αποτελεί μια ανεπίσημη (μη-θεσμοθετημένη) ομάδα ατόμων αφιερωμένη στην κοινωνική, οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη με στόχο την ενημέρωση και την κοινωνική εξέλιξη.

Το κίνημα δεν επιδιώκει να καταλάβει την εξουσία, δηλαδή το ενδιαφέρον του δεν έγκειται στο να κυβερνήσει. Ένας από τους κύριους στόχους του είναι να δημιουργήσει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θα απαιτεί μετασχηματισμό σε παγκόσμια κλίμακα, έτσι ώστε τα άλλα θεσμικά όργανα να αναγκαστούν σε συναίνεση.

Στοχεύει επίσης στο να βοηθήσει τα άτομα ή κι ολόκληρες κοινότητες στο να εξαρτώνται σε ελάχιστο βαθμό από το νομισματικό-χρηματοπιστωτικό σύστημα, και ως εκ τούτου να εξαρτώνται όσο το δυνατόν λιγότερο από το χρήμα. Αυτό επιτυγχάνεται με την προώθηση, την ανάπτυξη και την υλοποίηση σχεδίων και πρωτοβουλιών που υποστηρίζουν και συντελούν στην επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου (π.χ. χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, permaculture, περιβαλλοντική παιδεία κτλ)

Σε αντίθεση με πολιτικές οργανώσεις, το Kίνημα Zeitgeist είναι οργανωμένο σε μία απόλυτα αποκεντρωμένη και οριζόντια δομή χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις, πόσο μάλλον αντάρτικες. Δεν έχει ανάγκη την ομοιογένεια που απολαμβάνουν τα πολιτικά κόμματα. Αντιθέτως, η δύναμή του έγκειται στην πολυφωνία και την πολυμορφία των μελών του, τα οποία, ενώ διαθέτουν κοινές ιδεολογικές βάσεις, έχουν την αυτονομία να ασκήσουν κριτική σκέψη, να διαφοροποιηθούν σε οποιοδήποτε επίπεδο και να μην χάσουν την ταυτότητα και την προσωπικότητά τους. Η ελευθερία της αμφισβήτησης δεν είναι μόνο μια δικαιολογία, αλλά ενθαρρύνεται και επιδιώκεται σε κάθε περίπτωση, διότι αποτελεί έκφραση της χρήσης της επιστημονικής μεθόδου ως εργαλείο για ανάπτυξη και δημιουργία.

…ΔΕΝ είναι κομμουνισμός

Ο κομμουνισμός υφίσταται εντός του νομισματικού συστήματος, και ως εκ τούτου περιλαμβάνει τράπεζες, αστυνομία και κοινωνική ανισότητα. Σε μία Oικονομία Βασισμένη στος Πόρους (RBE) δεν θα υπάρχει τίποτα από αυτά, διότι θα θεωρούνται ξεπερασμένα και αχρείαστα. Ωστόσο, αν αναλογιστούμε την ιδεατή έννοια του κομμουνισμού που παρουσίασε ο Καρλ Μαρξ, διαπιστώνουμε ότι δεν είχε σχεδιάσει ένα μοντέλο ή μια τεχνική μέθοδο για τη διατήρηση μιας κοινωνίας χωρίς κοινωνική διαστρωμάτωση. Η RBE παρέχει μια μεθοδολογική προσέγγιση για την παραγωγή αφθονίας μέσω της καλύτερης δυνατής διαχείρισης των φυσικών πόρων και της ελάχιστης δυνατής ανθρώπινης εργασίας μέχρι τελικά αυτή να εξαλειφθεί, προσφέροντας ταυτόχρονα όλες τις ανέσεις στους ανθρώπους σε μια κοινωνία ευημερίας. Σε μία RBE οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω της επιστημονικής μεθόδου, ​​όπου οι διαδικασίες κατασκευής, παραγωγής και διανομής διαχειρίζονται και λειτουργούν μέσω ηλεκτρονικών συστημάτων.

… ΔΕΝ είναι τεχνοκρατικό κίνημα

Η τεχνοκρατία σημαίνει κυριολεκτικά ότι η κυβέρνηση αποτελείται από άτομα τα οποία έχουν τεχνικές γνώσεις (“οι τεχνικοί”). Στην πρότασή μας οι τεχνικοί δεν κυβερνούν, γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν θα κυβερνά. Στο ξεκίνημα μιας Οικονομίας Βασισμένης στους Πόρους, κατά τη μετάβαση από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η κοινωνία θα πρέπει να είναι σαφώς τεχνικά οργανωμένη από ανθρώπους με αντίστοιχες γνώσεις οι οποίοι θα προβάλλουν τις κοινωνικές ανάγκες και τους διαθέσιμους πόρους. Η “κυβέρνηση” θα είναι μια σειρά από αυτοματοποιημένες διαδικασίες με βάση την επιστημονική μέθοδο για την εξασφάλιση μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στις λειτουργίες της: παραγωγή και διανομή προϊόντων, εκπαίδευση, υγεία κτλ.

Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στην οποιαδήποτε απόφαση είναι πάντα το μεγαλύτερο όφελος και η κοινωνική ευημερία.

Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για τη λήψη κάθε δυνατής πληροφορίας και για να πάρουμε αποφάσεις. Όσον αφορά τις αποφάσεις, ουσιαστικά κανείς δεν “λαμβάνει” αποφάσεις, αλλά “φτάνουμε” σε αυτές με βάση τα αντικειμενικά στοιχεία που εμφανίζουν οι πληροφορίες μας (πχ. το πόσο μπορεί να βλάψει την ατμόσφαιρα μία κατασκευή που θέλουμε να κάνουμε). Οι υπολογιστές έχουν το πλεονέκτημα ότι, προς το παρόν, είναι σε θέση να επεξεργαστούν πολύ περισσότερα δεδομένα από ό,τι οι άνθρωποι και δεν υπόκεινται σε ιδιοτροπίες και πολιτισμικές προκαταλήψεις που μειώνουν την κριτική ικανότητα, κάτι που ισχύει για τους ανθρώπους. Βασιζόμαστε στην τεχνολογία, διότι είναι σε θέση να λειτουργεί σαν ανθρώπινος εμπειρογνώμονας. Ο ρόλος των ανθρώπων, μεταξύ άλλων, θα είναι να ελέγχει αυτά τα συστήματα.

…ΔΕΝ είναι μια συγκεντρωτική οργάνωση

Το Κίνημα Zeitgeist (ΤΖΜ) είναι μια αποκεντρωμένη δομή. Δηλαδή, δεν έχει ηγέτες οι οποίοι προστάζουν τι πρέπει να κάνεις ή να μην κάνεις, διότι όλες οι πληροφορίες (εξουσία) κατανέμονται με οριζόντιο τρόπο μεταξύ όλων των μελών που συμμετέχουν. Κάθε μέλος μαθαίνει να λαμβάνει αποφάσεις ο ίδιος, καθοδηγούμενος από τις αντιλήψεις του σχετικά με το πώς μπορεί να συνεισφέρει στο σύνολο και μαθαίνοντας πώς να μην χρησιμοποιεί ατομικιστικά κριτήρια που σχετίζονται με την υποκειμενικότητά του (γούστο, ευχαρίστηση ή προσωπική άνεση). Το κίνημα διατηρεί μια οριζόντια και κυκλική δομή, επειδή αναγνωρίζει τη συμβιωτική φύση μας. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι με όλους.

Το ότι αναγνωρίζουμε την αναδυόμενη φύση της πραγματικότητας μας επιτρέπει να είμαστε ανοικτοί και ευέλικτοι στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Αυτή η αναγεννητική προσέγγιση είναι χρήσιμη και πρακτική όσον αφορά την ανάπτυξη και την προσαρμογή. Είτε προσαρμοζόμαστε είτε πεθαίνουμε, έτσι δεν είναι;

…ΔΕΝ είναι μια μυστική ή απόκρυφη οργάνωση

To κίνημα Zeitgeist έχει καθαρά δημόσιο χαρακτήρα, έχει διαφάνια και δεν έχει μυστικά ή ηγέτες. Βασίζεται στην κοινή χρήση και επέκταση της φύσης του, όχι στην απόκρυψή της.

…ΔΕΝ είναι αίρεση ή κλειστή ελίτ ομάδα

Αναφέρουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά που έχουν οι αιρέσεις για να δείξουμε ότι το Κίνημα Zeitgeist (TZM) δεν έχει κάποια σχέση με αυτού του τύπου τις οργανώσεις.

Oρισμός αίρεσης: Είναι μία ομάδα ατόμων που μοιράζονται τον ίδιο τρόπο σκέψης και δείχνουν αφοσίωση σε ένα είδωλο ή έναν ηγέτη o οποίος έχει πατριαρχικές σχέσεις με τους υπολοίπους. Η αίρεση χρησιμοποιεί τεχνικές χειραγώγησης του μυαλού ή της συμπεριφοράς με σκοπό να ελέγξει και να πείσει τους οπαδούς της και να επιτύχει τους στόχους του ηγέτη ή της οργάνωσης. Επίσης, στερεί από τα μέλη της την ελευθερία της γνώσης, της προσωπικής έκφρασης και της ανέλιξης στην ιεραρχία. Η αίρεση πραγματοποιεί τελετές και πράξεις λατρείας. Τα μέλη της παρακινούνται στο να εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους οικονομικά, σεξουαλικά ή με άλλους τρόπους.

Υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά των αιρέσεων. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα συμπεριλάβει αργότερα. Σε αντίθεση με αυτές τις ιδιότητες, το TZM είναι ανοιχτό σε όλους τους ανθρώπους άνευ όρων και διαχωρισμών, διότι θεωρεί ότι αυτοί οι διαχωρισμοί είναι απατηλοί, εσφαλμένοι, οπισθοδρομικοί, ξεπερασμένοι και τεχνητοί καθώς δημιουργούνται από κάποιους ανθρώπους για διαιρούν και να βασιλεύουν την ανθρωπότητα.

…ΔΕΝ είναι φιλανθρωπική οργάνωση

Παρόλο που κάθε φιλανθρωπική πράξη είναι ευπρόσδεκτη, ο σκοπός μας είναι να αντιμετωπίσουμε τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων μας.

Η αλλυλεγγύη είναι θεμιτή ως νοοτροπία, αλλά το κίνημα Zeitgeist στοχεύει στην ισότητα, κάτι που δεν έχει σχέση με τη στέρηση αλλά με την αφθονία.

…ΔΕΝ είναι κίνημα εσωτερισμού ή Νέας Εποχής

Παρόλο που προσπαθούμε να επιτύχουμε μία αλλαγή νοοτροπίας η οποία θα αυξήσει το κατά πόσο δεχόμαστε νέες πληροφορίες και αμφισβητούμε τις εκάστοτε κυρίαρχες αξίες της κοινωνίας, υποστηρίζουμε ότι αυτή η αλλαγή μόνη της δεν μπορεί να επιφέρει τις απαραίτητες συνθήκες για την επιβίωσή μας στον πλανήτη Γη. Το Kίνημα Zeitgeist δεν πιστεύει ότι η πραγματικότητα θα αλλάξει μόνο από τις προτάσεις μας αλλά από την έμπρακτη δημιουργία των συνθηκών που μπορούν να καλλιεργήσουν μία αλλαγή. Για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν έχει να φάει, δεν μπορεί να γλιτώσει τη λοιμοκτονία από το διαλογισμό των ανθρώπων ή από τις προσευχές και τις τελετουργίες τους. Το παιδί αυτό απλά πρέπει να φάει κάτι.

…ΔΕΝ είναι ένα Αριστερό κίνημα…

…όπως ακριβώς δεν είναι ούτε Δεξιό ούτε Κεντρώο. Στην πραγματικότητα, ο τρόπος σκέψης και η λειτουργία του κινήματος ξεπερνά τον μη-προοδευτικό διαχωρισμό σε δύο “αντίθετες” πλευρές. Η απαίτηση ισότητας για την ανθρωπότητα θα μπορούσε να θεωρηθεί, στις μέρες μας, μία από τις ιδέες του Αριστερού χώρου της πολιτικής. Σ’ ένα χρηματικό σύστημα, το χρήμα σημαίνει εξουσία, επομένως δεν μπορεί να επιτευχθεί ισότητα όταν οι ισχυρότεροι άνθρωποι επιβάλλουν τους κανόνες.

Είμαστε απολιτικοποίητοι και χρησιμοποιούμε τη λογική για να λύσουμε προβλήματα. Δεν υπάρχει αριστερός ή δεξιός ή κεντρώος τρόπος για να λύσεις τεχνικά προβλήματα. Υπάρχει μόνο ο (τεχνικά) σωστός.

…ΔΕΝ είναι ένα αντι-συστημικό κίνημα

Δεν πολεμούμε το παρόν οικονομικό σύστημα, αλλά δημιουργούμε ένα καινούριο. Υπό αυτή την έννοια, προσφέρουμε μία εναλλακτική λύση σ’ αυτό το σύστημα και πρσοπαθούμε να το χτίσουμε. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό το κίνημα δημιουργεί το προπαρασκευαστικό στάδιο για μία Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους.

(3) Ποια είναι η βασική δομή και οι βασικές διαδικασίες του κινήματος;

Όροι/Έννοιες που καλύπτονται:

• “Κίνημα”

• “Μέλη”

• “Τμήματα”

• “Ομάδες”

• “Συντονιστές”

• “Έργα”

• “Ορθολογική Συναίνεση”

• “Αναμετάδοση Πληροφοριών”

• “Συγκέντρωση Χρημάτων”

“Το Κίνημα”

Το Κίνημα, ως οντότητα, αποτελείται από το σύνολο των παγκοσμίων Τμημάτων, που συνήθως περιλαμβάνουν Τμήματα Πόλεων, Πολιτειών και Χωρών. Ενώ το Κίνημα είναι παγκόσμιο, εξ’ ορισμού, τα Τμήματα είναι αυτά που αποτελούν τη φυσική παρουσία του Κινήματος Zeitgeist ως οντότητα. Το να είναι κάποιος κομμάτι του Κινήματος σημαίνει ότι είναι ενεργός στο τοπικό του Τμήμα στον κατώτερο βαθμό λειτουργίας του όντας έτσι μέρος του συνόλου.

“Μέλη”

Για να θεωρείται κάποιος (τυπικά) Μέλος του Κινήματος Zeitgeist πρέπει να είναι ενεργός σε ένα Τμήμα. Εάν το Τμήμα δεν υπάρχει στην περιοχή του, το προσδοκώμενο μέλος θα μπορούσε να ιδρύσει ένα. Αυτό είναι πολύ απλό στα προκαταρκτικά του στάδια, καθώς το μόνο που απαιτείται είναι μια ιστοσελίδα ή ομάδα ανθρώπων οποιουδήποτε μεγέθους. Από κάπου πρέπει να αρχίσει.

“Τμήματα”

Τα Τμήματα είναι περιφερειακές ομάδες Μελών του Κινήματος Zeitgeist, οργανωμένα σε βαθμίδες.

Από “πάνω προς τα κάτω” οι τρέχουσες βαθμίδες είναι:

1) Διεθνή – [Χώρες]

2) Πολιτεία/Διαμέρισμα – [Το αμέσως χαμηλότερο επίπεδο περιφερειακής κατηγοριοποίησης εντός μιας συγκεκριμένης Χώρας]

3) Πόλη/Κωμόπολη – [Το αμέσως χαμηλότερο επίπεδο περιφερειακής κατηγοριοποίησης μέσα σε μια συγκεκριμένη Πολιτεία ή Διαμέρισμα]

Τα Τμήματα χρειάζεται να έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των μελών τους, καθώς επίσης και με άλλα Τμήματα. Όσο ένα Τμήμα μεγαλώνει θα πρέπει να πραγματοποιούνται περιοδικές συναντήσεις σε φυσικό ή/και διαδικτυακό επίπεδο καθώς και συμμετοχή σε περιφερειακές ή παγκόσμιες εκδηλώσεις και δράσεις.
Οι συναντήσεις των Τμημάτων λαμβάνουν χώρα σε επίπεδα, με τη συνάντηση των συντονιστών να γίνεται στο αντίστοιχο επίπεδο. Για παράδειγμα, το Τμήμα της Πολιτείας της Καρολίνας θα είχε συνάντηση στην οποία θα ήταν παρόντα όλα τα μέλη από το Τμήμα. Ωστόσο, η συνάντηση του αμέσως επομένου επιπέδου, δηλαδή του επιπέδου χώρας (ΗΠΑ), θα διεξαγόταν μόνο μεταξύ των συντονιστών κάθε πολιτείας, όχι όλων των μελών. Αυτή η επιλογή γίνεται προς χάριν καλύτερης κατανόησης, δεδομένου ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνονται παγκόσμιες συναντήσεις με χιλιάδες μέλη ταυτόχρονα.

* Σημείωση: Στις πανελλήνιες συναντήσεις όλα τα μέλη έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής.

“Ομάδες”

Ομάδες μελών, που οργανώνονται από Συντονιστές Ομάδων δουλεύοντας πάνω σε ένα συγκεκριμένο Έργο ή Έργα.

Οι Ομάδες γενικά έχουν δύο μορφές: Παγκόσμιες Ομάδες και Τοπικές Ομάδες.

Οι Παγκόσμιες Ομάδες είναι Ομάδες που εργάζονται σε κεντρικά Προγράμματα του Κινήματος τα οποία σχετίζονται με ολόκληρη την παγκόσμια οργάνωση.

Επί του παρόντος υπάρχουν 6 Παγκόσμιες Ομάδες και κάθε Ομάδα έχει το δικό της σύνολο συμμετοχικών, κατευθυντήριων γραμμών/διαδικασιών.

• ΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ

• ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

• ΟΜΑΔΑ NEWSLETTER / ΔΕΛΤΙΩΝ ΤΥΠΟΥ

• ΟΜΑΔΑ MEDIA PROJECT

• ΟΜΑΔΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

• ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ

Οι περιφερειακές Ομάδες είναι στην ουσία ανεξάρτητες από παγκόσμια αξιολόγηση και δημιουργούνται από το εκάστοτε Τμήμα.

“Έργα” (Projects)

Οποιαδήποτε εργασία σχετικού ενδιαφέροντος που έχει συμφωνηθεί και τίθεται προς εφαρμογή από μία Ομάδα, περιφερειακή ή παγκόσμια. Αυτές περιλαμβάνουν συχνά Newsletters, Εκδηλώσεις ή δράσεις φιλανθρωπίας.

“Συντονιστές”

Μέλη οργανωτές/αντιπρόσωποι για κάθε Τμήμα ή Ομάδα.

Αυτοί είναι συγκεκριμένα άτομα και βασικοί οργανωτές και επόπτες της λειτουργίας των Τμημάτων ή των Ομάδων. Συγκεκριμένα, οι Συντονιστές συνεργάζονται με ένα Τμήμα ή μια Ομάδα σε θέματα επικοινωνίας ή άλλων διαχειριστικών ζητημάτων. Αυτά τα άτομα δεν πρέπει να συγχέονται με αρχηγούς ή αυθεντίες (π.χ.”Προέδρους/Δημάρχους” ή “Υπεύθυνους Αποφάσεων”). Είναι το ίδιο σημαντικοί με κάθε άλλο μέλος του αντίστοιχου Τμήματος/Ομάδας και δεν είναι σε θέση να λαμβάνουν οποιαδήποτε τελική απόφαση για το Τμήμα. Αντιθέτως, αφιερώνουν εθελοντικά το χρόνο τους για να αναμεταδίδουν πληροφορίες συναινετικού χαρακτήρα από και προς το Τμήμα/την Ομάδα καθώς επίσης και για να λαμβάνουν συχνά πρωτοβουλίες για αντίστοιχα Έργα.

Οι Συντονιστές των Τμημάτων είναι συχνά τα ιδρυτικά μέλη ενός Τμήματος και είναι φυσικά εθελοντές όπως και οποιοσδήποτε άλλος. Ωστόσο, πρέπει να περάσουν από έγκριση, από τον επόμενο (ή τους επόμενους) και μεγαλύτερου βαθμού Συντονιστή (ή Συντονιστές). Για παράδειγμα, αν πρόκειται να ιδρυθεί Τμήμα Πόλης, αυτό το άτομο (o Συντονιστής που θέλει να ιδρύσει το νέο Τμήμα) εξετάζεται από τον Συντονιστή της Πολιτείας/Περιφέρειας όσον αφορά την ακεραιότητα αυτής της καινούριας προοπτικής. Η δημιουργία νέων Τμημάτων εξαρτάται από την αφοσίωση και επίγνωση που διακρίνει τον αντίστοιχο Συντονιστή Τμήματος και αυτό αξιολογείται ανά περίπτωση. Αυτή είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις όπου ο Συντονιστής μιας Πόλης/Πολιτείας/Χώρας απαιτείται να λάβει μια “απόφαση” – σε αυτήν την περίπτωση σχετικά με την Αίτηση Συμμετοχής από ένα (υπο)Τμήμα ή μια Ομάδα χαμηλότερου επιπέδου. Σε περίπτωση διαμάχης, το αμέσως υψηλότερο Επίπεδο οφείλει να συνεργαστεί ως σύνολο, έτσι ώστε να φτάσει σε μια Ορθολογική Συναίνεση (βλ. παρακάτω για Ορθολογική Συναίνεση).

Οι Συντονιστές των Παγκόσμιων Ομάδων επίσης δεν είναι αυθεντίες αλλά απλοί εθελοντές που βοηθούν να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία των ομάδων. Σε περίπτωση προβλήματος/διαμάχης, η αλλαγή ενός ή περισσοτέρων συντονιστών μιας Ομάδας ή ενός Τμήματος πραγματοποιείται διαμέσου συναίνεσης του Τμήματος/Ομάδας και αξιολόγησης από τους Διεθνείς Συντονιστές μέσω της “Ορθολογικής Συναίνεσης”.

“Ορθολογική Συναίνεση”

Η Ορθολογική Συναίνεση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ιστορικά αποτυχημένο παραδοσιακό Κανόνα Δημοκρατικής Διαδικασίας του Όχλου , σύμφωνα με τον οποίο “ένα άτομο ίσον μια ψήφος”. Το κίνημα δεν συναινεί ολοκληρωτικά στον ανοιχτό κανόνα δημοκρατίας του όχλου, καθώς είναι βασισμένος στη λανθασμένη υπόθεση ότι κάθε μέλος που συμμετέχει είναι αρκετά ενημερωμένο ώστε να μπορεί να λάβει την πιο κατάλληλη διανοητικά, αμερόληπτη απόφαση.

Η σωστή λήψη αποφάσεων δεν έχει να κάνει με τα στενά συμφέροντα μιας ομάδας ανθρώπων ούτε με τα συμφέροντα ενός ατόμου. Η σωστή λήψη αποφάσεων είναι μια καθαρά τεχνική διαδικασία λογικής αξιολόγησης ενός δεδομένου συνόλου μεταβλητών και άρα μπορεί να είναι βασισμένη μόνο σε απτές, τεχνικές αναφορές , όχι σε ατεκμηρίωτες μαζικές απόψεις, που στην ουσία είναι και αυτό που η βασική δημοκρατική θεωρία εσφαλμένα υποθέτει ότι διασφαλίζει την ακεραιότητα. Με άλλα λόγια, κάθε επιχείρημα ενός μέλους πρέπει να υποστηρίζεται λογικά από κάποια εξωτερική αναφορά ή κάποιο σύνολο εξωτερικών αναφορών. Η αναφορά αυτή πρέπει να είναι ξεκάθαρα εκλογικευμένη επικοινωνιακά ώστε να στηρίζει το συμπέρασμα που θέλει να καταλήξει το μέλος. Η εκδήλωση αυτής της λογικής μπορεί να αποκαλεστεί “Υποστηρικτικό Επιχείρημα”.

Ας χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα το παρακάτω σενάριο για ένα Τμήμα: Όταν προκύπτει μια αδυναμία συμφωνίας μέσα στην ομάδα, ξεκινάει η διαδικασία της Ορθολογικής Συναίνεσης, η οποία απαιτεί ότι κάθε μια από τις διαφωνούντες πλευρές πρέπει να παρουσιάσει τα Υποστηρικτικά Επιχειρήματά της σε όλους τους άλλους. Αυτά τα Επιχειρήματα θα πρέπει να αποτελούνται από καθαρά τεχνικής φύσεως παράγοντες/περιπτώσεις/παραδείγματα τα οποία μπορούν να αξιολογηθούν ανεξάρτητα της έκφρασης του ατόμου που παρουσιάζει το πρόβλημα. Με άλλα λόγια, υπαινιγμοί, υποθέσεις και προκαταλήψεις δεν έχουν καμία αξία. Αν το επιχείρημα δεν μπορεί να επικυρωθεί με κάποιο τρόπο, τότε δεν είναι έγκυρο ως επιχείρημα.

Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ένα Μέλος έχει ένα πρόβλημα με τις ενέργειες ενός από τους Συντονιστές και θα επιθυμούσε την απομάκρυνση αυτού του Συντονιστή.

Επίσης, ας υποθέσουμε ότι το μέλος υποστηρίζει ότι ο Συντονιστής δεν παρουσιάζει με κατάλληλο τρόπο τα συμφέροντα/ιδέες της πλειοψηφίας της ομάδας.

Σε αυτήν την περίπτωση, μια σειρά από τεχνικά παραδείγματα θα πρέπει να κατατεθούν τα οποία η ίδια η ομάδα θα μπορεί να εξετάσει. Τότε μια ορθολογικά “δημοκρατική” συναίνεση λαμβάνεται εντός της ομάδας, βασισμένη μόνο στις αποδείξεις που παρουσιάστηκαν και όχι στην έκφραση των ατόμων αυτών καθεαυτών. Λοιπόν, ενώ η διαδικασία είναι απλή και αρκετά άμεση (παρουσιάζοντας ομοιότητες με την παραδοσιακή δημοκρατία) η απόφαση μπορεί να παρακαμφθεί από το επόμενο επίπεδο στη Δομή των Τμημάτων, εφόσον τα συμπεράσματα που βγήκαν είναι ύποπτα όσον αφορά την τεχνική λογική τους. Αυτή η εκτεταμένη αξιολόγηση υπάρχει για την αποφυγή

εσφαλμένων συμπερασμάτων που μπορεί να προέλθουν από πιθανά προκατειλημμένα μέλη του Τμήματος ή μέλη χωρίς επαρκείς γνώσεις. Για παράδειγμα, η απομάκρυνση ενός Συντονιστή Τοπικού Τμήματος (πχ. Θεσσαλονίκης), ενώ προκύπτει από την Ορθολογική Συναίνεση στο συγκεκριμένο Τμήμα, μπορεί να χρειαστεί να συμβαδίσει και με την Ορθολογική Συναίνεση του επόμενου κατά σειρά Επιπέδου, (π.χ. συναίνεση από το πανελλήνιο Τμήμα) προκειμένου να υπάρξει προστασία από εσφαλμένες ή προκατειλημμένες ομαδικές αποφάσεις ή ακόμα και από διεισδύσεις τρίτων που έχουν ως πρόθεση τη δημιουργία προβλημάτων. Επειδή οι καταστάσεις αυτές είναι πολύ σπάνιες και συμβαίνουν συνήθως μεταξύ πολύ μικρών Τμημάτων που βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα, οι παράγοντες που συνιστούν μια τέτοια παρέμβαση αλλάζουν ανάλογα με την περίπτωση.

Εκτός των άλλων, είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι δεν υπάρχει κανένα προσωπικό όφελος από το γεγονός και μόνο ότι κάποιος είναι Συντονιστής κάποιου Τμήματος ή Ομάδας. Η κατάχρηση αυτής της θέσης δεν προσφέρει απολύτως τίποτα σε προσωπικό επίπεδο, εξαιρώντας ίσως την ικανοποίηση του εγωισμού. Δεν υπάρχει αμοιβή και τυπικά είναι μια θέση που εμπεριέχει αρκετό άγχος λόγω των καθηκόντων που κληροδοτούνται. Πολλοί που προέρχονται από μια υπερβολικά δημοκρατική γαλούχηση υποθέτουν ότι η μαζική συναίνεση είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να εμπιστευθούμε, ενώ το άτομο (ως μονάδα) δεν είναι καθόλου αξιόπιστο. Αυτή η κυνική άποψη πρέπει να προσαρμοστεί, ώστε να καταλάβουμε ότι σε ένα περιβάλλον που το άτομο δεν μπορεί να ανταμειφθεί για το στενό προσωπικό του συμφέρον, τυπικά δεν θα έχει και κανέναν λόγο να διαιωνίζει αυτό το στενό προσωπικό συμφέρον. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, για παράδειγμα, που το Κίνημα λειτουργεί συνολικά χωρίς χρήματα, καθώς τα χρήματα πάντα προετοιμάζουν κατά βάση το σκηνικό για διαφθορά, όπως μας έχει δείξει και η ιστορία.

“Αναμετάδοση πληροφοριών (Μεταξύ Επιπέδων των Τμημάτων)”

Κάθε Επίπεδο Τμήματος έχει έναν Συντονιστή ή ένα σύνολο από Συντονιστές και αυτοί οι Συντονιστές είναι μόνο οι επικοινωνιακοί αντιπρόσωποι των συμφερόντων αυτού του Τμήματος, ενώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι απαραίτητοι προκειμένου να αξιολογήσουν αποφάσεις σχετικά με διαμάχες/αναθέσεις των κατώτερων Επιπέδων (βλ. παραπάνω). Σε όλες τις περιπτώσεις, η Ορθολογική Συναίνεση είναι η διαδικασία λήψεως αποφάσεων και τονίζει αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “Αναμετάδοση Πληροφορίας”.

Όλες οι πληροφορίες συζητιούνται μέσα σε κάθε Τμήμα στις εκάστοτε περιοδικές συναντήσεις, είτε ζωντανά (με φυσική παρουσία) είτε διαδικτυακά, με την Ορθολογική Συναίνεση να λαμβάνει χώρα σε κάθε σημαντικό ζήτημα. Τότε μια διατυπωμένη ιδέα, εφόσον είναι σχετική με το Παγκόσμιο Κίνημα, ξεκινάει μια διαδρομή από την Βάση προς την Κορυφή μέσω μιας συστηματικής διαδικασίας από τους εκπροσώπους Συντονιστές.

Αν ένα Τμήμα Πόλης (π.χ. Αθήνα) γεννά μια ιδέα/σχέδιο που δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι εφαρμόσιμη σε ολόκληρο το παγκόσμιο Κίνημα Zeitgeist, τότε αυτή η ιδέα παρουσιάζεται και συζητιέται πρώτα σε Επίπεδο Πολιτείας/Διαμερίσματος (π.χ. Στερεάς Ελλάδας) με όλα τα Τμήματα Πόλεων που το περιλαμβάνουν. Εφόσον βρεθεί η Ορθολογική Συναίνεση σε αυτό το επίπεδο, ο Συντονιστής του Διαμερίσματος φέρνει αυτή την ιδέα σε Εθνικό Επίπεδο (π.χ Ελλάδα), όπου η ιδέα παρουσιάζεται και συζητιέται με όλες τις άλλες Πολιτείες/Διαμερίσματα. Εφόσον επιτευχθεί η Ορθολογική Συναίνεση και σε αυτό το επίπεδο, ο Εθνικός Συντονιστής φέρνει αυτή την ιδέα στο Διεθνές Επίπεδο (Παγκόσμιο Τμήμα), όπου η ιδέα παρουσιάζεται και συζητιέται με όλες τις άλλες Χώρες. Η Ορθολογική Συναίνεση σε αυτό το επίπεδο είναι που θα μπορέσει να υλοποιήσει την ιδέα.

Αυτή είναι η προσέγγιση “Από τη Βάση προς την Κορυφή”. Από εκεί και μετά, οδηγίες με μορφή “Από την Κορυφή προς τη Βάση” μπορούν να προταθούν που επηρεάζουν τις δράσεις όλων των Τμημάτων. Προφανώς υπάρχουν και προτάσεις που απευθύνονται στο “ενδιάμεσο έδαφος” και που δεν θα δοθούν στο “χαμηλότερο” επίπεδο αλλά σε ένα “μέσο” η “ανώτερο” επίπεδο. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι ευθύνη του κάθε Συντονιστή του Κινήματος να παρουσιάσει τα ζητήματα που έχουν εμφανιστεί στα αντίστοιχα Τμήματα και, εφόσον υπάρχει “διαμάχη”, εφαρμόζεται ξανά η προσέγγιση “Από τη Βάση προς την Κορυφή” προκειμένου να επιτευχθεί η Ορθολογική Συναίνεση και άρα η επίλυση.

“Συγκέντρωση Χρημάτων”

Παγκόσμιος Κανόνας είναι ότι Το Κίνημα λειτουργεί με βάση την Αφιέρωση Χρόνου και όχι την Χρηματική Αφοσίωση. Κανένα Τμήμα δεν επιτρέπεται να πάρει άμεσα, Ανοιχτές Δωρεές. Γενικά, το Κίνημα σκοπίμως λειτουργεί με την προσωπική συνεισφορά, με βάση το εθελοντικό μοντέλο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο βασικές εξαιρέσεις. Εφόσον οι ιστοσελίδες χρειάζονται χρήματα για να λειτουργήσουν, είναι σεβαστό να υπάρχει διαθέσιμο ένα απλό (χρηματικό) εμπόρευμα. Η Παγκόσμια Ιστοσελίδα για παράδειγμα προσφέρει ένα μπλουζάκι για να βοηθήσει στην κάλυψη του κόστους λειτουργίας και διαχείρισης. Κάθε Τμήμα επιτρέπεται επίσης να διαθέτει ένα δικής του επινόησης μπλουζάκι ή κάτι παρόμοιο. Ωστόσο κάθε “υπερβολική” εμπορευματοποίηση θα τίθεται εκτός λειτουργίας από τους Διαχειριστές του Παγκόσμιου Κινήματος, εάν παρουσιαστούν φαινόμενα κατάχρησης. Τέτοιες αποφάσεις θα λαμβάνονται από τη Διεθνή/Παγκόσμια Συναίνεση Διαχειριστών.

Η δεύτερη εξαίρεση συμβαίνει όταν ένα συγκεκριμένο προσωρινό έργο είναι απαραίτητο το οποίο χρειάζεται χρηματοδότηση. Τυπικά, είναι αναμενόμενο ότι μια τέτοια χρηματοδότηση θα προέρχεται προσωπικά από ένα άτομο ή από ένα σύνολο ατόμων που εργάζονται απευθείας με το Τμήμα. Σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό, μπορεί να εφαρμοστεί ένα εξ ολοκλήρου διαφανές προσωρινό σύστημα δωρεών, ώστε να εκπληρωθούν οι ανάγκες αυτού του Έργου.

(4) Πώς βλέπει το Kίνημα Zeitgeist τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα σήμερα;

Το ΤΖΜ (The Zeitgeist Movement) είναι πολύ διαφορετικό από την πλειονότητα των σημερινών Ακτιβιστικών Κοινοτήτων ή Πολιτικών/Κοινωνικών Κινημάτων εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο βλέπει την πλειοψηφία των συχνών κοινωνικών προβλημάτων όλου του κόσμου.

Εν συντομία, το ίδιο το Κοινωνικό Σύστημα θεωρείται η βασική αιτία, με την ανθρώπινη συμπεριφορά και τα αποτελέσματά της (διαφθορά, μόλυνση, πόλεμοι, απόβλητα, εκμετάλλευση και, συνεπώς, διαστρέβλωση των αξιών και της ψυχολογίας) να θεωρούνται συμπτώματα αυτής της βασικής αιτίας.

Σύγχρονες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι πράξεις των ανθρώπων εξαρτώνται από την επίδραση του περιβάλλοντός τους. Αυτό το οποίο ανταμείβεται από την κοινωνία τείνει να διαιωνίζεται. Για παράδειγμα, θεωρείται συχνά θέμα “ηθικής”, όταν μια εταιρία εμπλέκεται σε σκόπιμη μόλυνση για να γλιτώσει χρήματα. Πολλοί κατακρίνουν τους ανθρώπους που δουλεύουν στην εταιρία υποστηρίζοντας ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι “ανήθικοι” ή “διεφθαρμένοι” για να επιτρέψουν κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, το σφάλμα είναι στην υπόθεση. Εάν υπάρχουμε σε ένα σύστημα το οποίο μας επιτρέπει να “γλιτώνουμε χρήματα” και επομένως να είμαστε πιο “οικονομικά αποτελεσματικοί” με το να είμαστε εκμεταλλευτές, καταχρηστικοί ή αδιάφοροι, γιατί να μην περιμένουμε να συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά σε ένα σύστημα το οποίο είναι βασισμένο στον ανταγωνισμό όπου πάντα αναζητείται η πλεονεξία;

Με άλλα λόγια, η “διαφθορά” ενισχύεται. Άρα η λύση δεν είναι περισσότεροι νόμοι προκειμένου να γίνει προσπάθεια να σταματήσει αυτή η συμπεριφορά. Η λύση είναι να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο δεν ενισχύει ή δεν ανταμείβει καθόλου αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Οι νόμοι είναι απλά “μπαλώματα” που δουλεύουν ενάντια στην ουσιαστική λογική του συστήματος όπως αυτό υφίσταται.

Παρότι το ΤΖΜ διεξάγει εκστρατείες φαγητού (Food Drives) και άλλα προγράμματα τα οποία υπάρχουν για να απαλύνουν το άγχος που είναι ενσωματωμένο στο παρόν κοινωνικό μοντέλο (το οποίο και πάλι θεωρείται ως η βασική αιτία του 1 δις ανθρώπων που πεινάνε, της ανεργίας, της εξάντλησης των πόρων και των απίστευτων μεγεθών μόλυνσης και απορριμάτων), δεν θεωρεί τέτοιες ενέργειες σαν λύσεις, παρά μόνο ως αντιμετώπιση των “συμπτωμάτων”. Βλέπουμε την αλλαγή στο κοινωνικό μας σύστημα σαν την αληθινή και αναγκαία “επισκευή”, η οποία θα φέρει και την αλλαγή στις αξίες και τη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να ειπωθούν πάνω στο θέμα. Παρακαλούμε εξετάστε το υλικό μας για περισσότερα παραδείγματα πάνω στο πώς το παρόν κοινωνικό σύστημα (ειδικότερα το οικονομικό) είναι η πηγαία αιτία της πλειοψηφίας των προβλημάτων και πώς αυτό ορίζει την αδυναμία μας για βιωσιμότητα.

(5) Πώς βλέπει το Κίνημα Zeitgeist τις λύσεις στα μείζονα κοινωνικά προβλήματα σήμερα;

Φαίνεται ότι οι περισσότερες λύσεις που προσφέρονται στον κόσμο σήμερα είναι πλαισιωμένες στο παρόν κοινωνικό σύστημα και τις πρακτικές του.

Για παράδειγμα, υπάρχει πάνω από 1 δις ανθρώπων που πεινάνε στον κόσμο και οι πιο συχνές λύσεις που αναζητούνται τείνουν να χρησιμοποιούν χρήματα με κάποιο τρόπο για να βρεθούν οι πόροι που απαιτούνται.

Το Κίνημα Ζeitgeist βλέπει τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά. Αντί να αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα ξεχωριστά και να εργάζεται για να επιλύσει το πρόβλημα εντός των περιορισμών του εκάστοτε αποδεκτού συστήματος (ένα σύστημα το οποίο μπορεί στην πραγματικότητα να δημιουργεί το ίδιο το πρόβλημα), το κίνημα στέκεται εποπτικά για να κατανοήσει την πραγματική λογική των προβλημάτων και πώς αυτά συνδέονται με την ολοένα αυξανόμενη Επιστημονική Αναφορά (σε σχέση με την Επιστημονική Μέθοδο), χωρίς να λαμβάνει υπόψη κοινωνικές παραδόσεις και έθιμα.

Στην περίπτωση του ενός δις πεινασμένων ανθρώπων, η λύση δεν βρίσκεται στην ανάγκη για περισσότερες δωρεές, κυβερνητικές επιδοτήσεις ή ακόμα και νομοθεσία για να περιοριστεί η κατάχρηση και η εκμετάλλευση τέτοιων περιοχών, καθώς αυτές οι λύσεις δεν συσχετίζονται με τους μηχανισμούς επιβίωσης. Αντίθετα συσχετίζονται με τα παρόντα κοινωνικά έθιμα και εξαρτώνται από αυτά.

Το πραγματικό πρόβλημα και συνεπώς και η αντίστοιχη λογική, είναι τεχνικό, όχι πολιτικό ή οικονομικό. Η πείνα είναι ένα τεχνικό πρόβλημα, όπου πόροι καθαροί και αναγκαίοι για την επιβίωση δεν είναι διαθέσιμοι σε μια συγκεκριμένη περιοχή για κάποιο λόγο. Κατά συνέπεια το ερώτημα είναι το εξής: Υπάρχει κάποιος εμπειρικός περιβαλλοντικός περιορισμός ο οποίος καθιστά αυτούς τους πόρους μη διαθέσιμους; Η απάντηση σήμερα είναι ξεκάθαρα όχι. Είναι διαπιστωμένο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και άλλες πηγές ότι παράγεται αρκετή τροφή στον κόσμο για να καλύψει όλες τις διατροφικές ανάγκες του κόσμου, καθώς επίσης διαθέτουμε και καθαρά τεχνολογικά μέσα για να μπορούμε να αφαλατώσουμε αλλά και να καθαρίσουμε μολυσμένο νερό ώστε να το κάνουμε ασφαλές για πόση. Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε βιομηχανική κλίμακα.

Η Οικονομική προσέγγιση είναι φανερό ότι έχει ένα ενσωματωμένο σφάλμα, το οποίο δεν επιτρέπει σε αυτούς τους πόρους και σε αυτές τις ιδιότητες, που είναι βασικές για την υποστήριξη της ζωής, να γίνουν διαθέσιμες σε αυτό το 1 δις ανθρώπων. Είναι, με άλλα λόγια, οικονομικά ανεπαρκές (το σύστημα), με την πραγματική έννοια του όρου “οικονομία” (εξοικονόμηση).

Η Τεχνική Προσέγγιση, η οποία αποδεικνύει ότι όντως είναι πιθανό κανένας να μην πεινάσει ποτέ ξανά, λέει το εξής: Αν είναι δυνατό να γίνει, τότε πρέπει απλά να βρούμε έναν νέο τρόπο να το κάνουμε προσπερνώντας τα παρόντα κοινωνικά έθιμα, εάν χρειαστεί.

Είναι κάτι κοινό σε ένα μεγάλο κομμάτι του υλικού του κινήματος Zeitgeist να βλέπουμε το Oικονομικό οικοδόμημα στο σύνολό του σαν τη θεμελιώδη αιτία για τα περισσότερα προβλήματα του κόσμου και (να βλέπουμε) την Τεχνική Πραγματικότητα σαν μια προσέγγιση που προσφέρει τις πιθανές λύσεις. Η Τεχνική Πραγματικότητα είναι βασισμένη πάνω στην Επιστημονική Αιτιότητα και όχι στην Οικονομική Αιτιότητα. Σε έναν κόσμο τεράστιας ανάπτυξης στην τεχνολογία της πληροφορίας και των μηχανών, η σπουδαία συνειδητοποίηση είναι ότι μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα από ποτέ για να καλύψουμε τις ανάγκες του ανθρώπινου πληθυσμού. Ταυτόχρονα πρέπει να δημιουργηθεί μια λογική κατά την οποία τα περισσότερα από τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα θα μπορούσαν να εξαλειφθούν αύριο, εάν απλά εφαρμόζαμε τις επιστημονικές μας γνώσεις τώρα.

(6) Ποια είναι μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της προτεινόμενης λύσης, της Οικονομίας Βασισμένης στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους;

1. Απουσία χρηματικού συστήματος ή Αγοράς

2. Αυτοματοποίηση της εργασίας

3. Τεχνολογική ενοποίηση της Γης μέσω “Συστημικής” προσέγγισης.

4. Πρόσβαση αντί για Ιδιοκτησία

5. Αυτάρκη/Τοπικά συστήματα πόλης και παραγωγής

6. Επιστημονική Μέθοδος ως μεθοδολογία για τη Διακυβέρνηση

1) Απουσία Χρηματικού Συστήματος ή Αγοράς

Η θεωρία της Αγοράς υποθέτει μια σειρά από πράγματα που έχουν αποδειχθεί να είναι είτε ψευδή είτε οριακά ευεργετικά ή εντελώς επιζήμια για την κοινωνία.

Τα βασικά προβλήματα που χρήζουν εξέτασης είναι τα εξής:

Α) Η ανάγκη για “Συνεχή Ανάπτυξη”, που είναι μαθηματικά μη-βιώσιμη και οικολογικά επιζήμια. Ολόκληρη η βάση του Συστήματος της Αγοράς δεν είναι η έξυπνη διαχείριση των ως επί το πλείστον πεπερασμένων πόρων μας σε αυτόν τον πλανήτη αλλά η διαρκής εξαγωγή και κατανάλωσή τους για χάρη του κέρδους και της «οικονομικής ανάπτυξης». Για να παραμένουν οι άνθρωποι εργαζόμενοι πρέπει να καταναλώνουν συνεχώς, ανεξάρτητα από την κατάσταση του περιβάλλοντος και συχνά ανεξάρτητα από τη χρησιμότητα του προϊόντος που παράγουν. Αυτό είναι εντελώς αντίστροφο του τι απαιτεί μια βιώσιμη πρακτική, η οποία είναι η στρατηγική διατήρηση και αποδοτική χρήση των πόρων της Γης.

Β) Ένα σύστημα κινήτρων “Παραγόμενης Διαφθοράς”. Λέγεται συχνά ότι η ανταγωνιστική αγορά δημιουργεί το κίνητρο για δράση για το καλό της κοινωνικής προόδου. Αν και αυτό είναι εν μέρει αλήθεια, δημιουργεί επίσης ένα ίσο, αν όχι μεγαλύτερο, μέγεθος διαφθοράς, με τη μορφή προγραμματισμένης βραχυβιότητας (προγραμματισμένης αχρήστευσης, δηλαδή, των προϊόντων), κοινής εγκληματικότητας, πολέμων, μεγάλης κλίμακας οικονομικής απάτης, εκμετάλλευσης της εργασίας και πολλών άλλων θεμάτων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στη φυλακή σήμερα βρίσκεται εκεί λόγω εγκλημάτων που σχετίζονται με το χρήμα ή μη-βίαια αδικήματα λόγω ναρκωτικών. Το μεγαλύτερο μέρος της νομοθεσίας υπάρχει στο πλαίσιο των εγκλημάτων που σχετίζονται με το χρήμα.

Επίσης, εάν κάποιος εξετάσει κριτικά την ιστορία και περιεργαστεί τις καταγεγραμμένες βιογραφίες/νοοτροπίες των μεγαλύτερων επιστημόνων και εφευρετών της εποχής μας, όπως οι Ν. Tesla, Α. Einstein, A. Bell, οι αδελφοί Wright και πολλοί άλλοι, διαπιστώνεται ότι δεν βρήκαν τα κίνητρά τους στην προοπτική του χρηματικού κέρδους. Το ενδιαφέρον για την “παραγωγή” χρημάτων δεν πρέπει να συγχέεται με το ενδιαφέρον για τη δημιουργία κοινωνικά ωφέλιμων προϊόντων. Μάλιστα, αυτοί οι δύο διαφορετικοί παράγοντες έρχονται πολύ συχνά σε σύγκρουση μεταξύ τους.

Γ) Ένα διαχωριστικό, αναποτελεσματικό σύστημα βιομηχανίας το οποίο σπαταλά τεράστια ποσά πόρων και ενέργειας. Στον κόσμο σήμερα με την έλευση της Παγκοσμιοποίησης έχει γίνει πιο επικερδής η εισαγωγή ή εξαγωγή τόσο της εργασίας όσο και των αγαθών σε όλο τον κόσμο και όχι η παραγωγή σε τοπικό επίπεδο. Εισάγονται μπανάνες από το Εκουαδόρ προς τις ΗΠΑ και εμφιαλωμένο νερό από την Fuji της Ιαπωνίας, ενώ οι δυτικές εταιρείες πάνε στον 3ο Κόσμο για εκμετάλλευση φθηνού εργατικού δυναμικού κ.λ.π. Ομοίως, η διαδικασία της εξόρυξης, από την παραγωγή εξαρτημάτων και τη συναρμολόγηση έως τη διανομή ενός αγαθού, ίσως διέλθει μέσα από πολλές χώρες για ένα και μόνο τελικό προϊόν λόγω του εργατικού κόστους και του κόστους παραγωγής/ιδιοκτησίας. Αυτή η “αποδοτικότητα κόστους” δημιουργεί ακραία “τεχνική αναποτελεσματικότητα” και δεν δικαιολογείται παρά μόνον στο πλαίσιο του συστήματος της αγοράς προς όφελος της εξοικονόμησης χρημάτων.

Σε μία Οικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους η εστίαση είναι η μέγιστη τεχνική αποτελεσματικότητα. Η παραγωγική διαδικασία δεν είναι διάσπαρτη αλλά όσο το δυνατόν περισσότερο κεντρική και ευέλικτη, με τα στοιχεία να κινούνται το ελάχιστο δυνατό, εξοικονομώντας αυτό που θα απαιτούσε τεράστια ποσά ενέργειας και εργασίας με τις μεθόδους του σήμερα. Το φαγητό παράγεται τοπικά όποτε είναι δυνατόν (το οποίο ισχύει στις περισσότερες των περιπτώσεων δεδομένης της τεχνολογίας για γεωργία εσωτερικού χώρου σήμερα), ενώ η εξόρυξη, παραγωγή και διανομή είναι λογικά οργανωμένη έτσι ώστε να χρησιμοποιεί όσο το δυνατόν πιο λιγότερη εργασία, λιγότερη μεταφορά και λιγότερο χώρο, ενώ παράγει το “στρατηγικά καλύτερο ” αγαθό (βλ. πιο κάτω). Με άλλα λόγια, το σύστημα έχει προγραμματιστεί για να μεγιστοποιεί την αποτελεσματικότητα και να ελαχιστοποιεί τα απόβλητα.

Δ) Μια τάση για “Καθεστώτα”. Πολύ απλά, εδραιωμένες εταιρικές/οικονομικές τάξεις έχουν μια ενσωματωμένη τάση να εμποδίζουν οποιεσδήποτε νέες εξελίξεις φιλικές προς την κοινωνία από το να αποδώσουν καρπούς, αν υπάρχει το ενδεχόμενο για απώλεια μεριδίου της αγοράς, κέρδους και εξουσίας. Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη μας τη βασική φύση μιας επιχείρησης και την εγγενή της ανάγκη για τη διαιώνισή της.

Εάν ένα άτομο ξεκινήσει μια επιχείρηση, προσλάβει εργαζομένους, δημιουργήσει μια αγορά και η επιχείρηση αυτή γίνει κερδοφόρα, αυτό που θα έχει δημιουργηθεί με αυτόν τον τρόπο είναι το μέσο για την επιβίωση μιας ομάδας ανθρώπων. Δεδομένου ότι κάθε άτομο στην ομάδα αυτή τυπικά θα εξαρτάται από την οργάνωσή της για το εισόδημά του, διαμορφώνεται μια φυσική ροπή για προστατευτισμό, καθώς οτιδήποτε απειλεί τον “θεσμό” (την εταιρία σε αυτήν την περίπτωση), απειλεί και την ευημερία του ατόμου/ομάδας. Αυτό είναι το υλικό που κατασκευάζει την “ανταγωνιστική” νοοτροπία. Ενώ οι άνθρωποι θεωρούν ότι ο ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς είναι η μάχη μεταξύ δύο ή περισσότερων εταιριών σε μία δεδομένη βιομηχανία, συχνά αγνοούν το άλλο επίπεδο που είναι ο ανταγωνισμός ενάντια σε νέες εξελίξεις που θα μπορούσαν να τις καταστήσουν αμέσως ξεπερασμένες.

Ο καλύτερος τρόπος για να επεκταθούμε σε αυτό το σημείο είναι απλά να δώσουμε ένα παράδειγμα όπως η συμπαιγνία μεταξύ της Αμερικανικής Κυβέρνησης και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών προκειμένου να περιορίσουν την επέκταση του πλήρως ηλεκτρικού αυτοκινήτου (EV) στις ΗΠΑ. Αυτό το θέμα παρουσιάστηκε με σαφήνεια και αναπτύχθηκε με βάση αρκετές πηγές στο ντοκιμαντέρ “Ποιoς σκότωσε το ηλεκτρικό αυτοκίνητο;” (Who Killed the Electric Car?). Το συμπέρασμα είναι ότι η ανάγκη διατήρησης μιας καθιερωμένης τάξης για χάρη της ευημερίας των ατόμων που αμείβονται οδηγεί σε μια έμφυτη τάση να καταπνίγεται η πρόοδος. Μια νέα τεχνολογία που μπορεί να καταστήσει μια παλιότερη τεχνολογία ξεπερασμένη θα αντιμετωπίσει αντίσταση εκτός αν υπάρχει τρόπος για το σύστημα της αγοράς να την απορροφήσει με αργούς ρυθμούς, λαμβάνοντας υπόψη την ομαλή μετάβαση των εταιριών (π.χ. η διαιώνιση των υβριδικών αμαξιών στις ΗΠΑ απέναντι στα πλήρως ηλεκτρικά αυτοκίνητα που θα μπορούσαν σήμερα να υπάρχουν εκεί σε αφθονία). Υπάρχουν επίσης επαρκείς αποδείξεις ότι ο FDA (Food and Drug Administration, ο αντίστοιχος ΕΟΦ της Αμερικής) έχει εμπλακεί σε χαριστική αντιμετώπιση και μυστικές συμφωνίες με φαρμακευτικές εταιρίες προκειμένου να περιορίσει/σταματήσει τη διαθεσιμότητα προηγμένων φαρμάκων που θα μπορούσαν να καταργήσουν τη διακίνηση επικερδών φαρμάκων που προϋπήρχαν.

Σε μια Οικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους δεν θα υπάρχει τίποτα που να συγκρατεί την ανάπτυξη και εφαρμογή για το οτιδήποτε. Εάν κάτι καινούριο είναι ασφαλές και χρήσιμο θα εφαρμόζεται άμεσα στην κοινωνία χωρίς κάποιος νομισματικός θεσμός να το εμποδίζει λόγω της χρηματικής φύσης του και της φύσης που ο έχει ο ίδιος για αυτοδιατήρηση.

Ε) Μια έμφυτη βραχυβιότητα που δημιουργεί αμέσως κατώτερης ποιότητας προϊόντα λόγω της ανάγκης της κάθε εταιρίας να παραμείνει “ανταγωνιστική”. Αυτό το ελάχιστα αναγνωρισμένο χαρακτηριστικό της παραγωγής είναι ακόμη ένα παράδειγμα της σπατάλης που δημιουργεί το σύστημα των αγορών. Δε φτάνει που πολλές εταιρείες διαρκώς αντιγράφουν η μία τα προϊόντα της άλλης στην προσπάθειά τους να κάνουν την ποικιλία τους πιο ενδιαφέρουσα για χάρη της λαϊκής κατανάλωσης, αλλά μια ακόμη πιο επιζήμια πραγματικότητα είναι ότι εξαιτίας της ανταγωνιστικής βάσης του συστήματος με μαθηματική ακρίβεια κάθε αγαθό που παράγεται είναι αμέσως κατώτερο από τη στιγμή που παράγεται, εξαιτίας της ανάγκης των εταιρειών να μειώσουν το αρχικό κόστος παραγωγής ώστε να παραμείνουν «ανταγωνιστικές» απέναντι σε κάποια άλλη εταιρεία…η οποία κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα και για τον ίδιο λόγο. Το παλιό γνωμικό της ελεύθερης αγοράς ότι οι παραγωγοί κατασκευάζουν “τα ποιοτικότερα αγαθά στις οικονομικότερες τιμές” είναι μια ασκόπως επιζήμια πραγματικότητα και επιβλαβώς παραπλανητική, καθώς είναι αδύνατον για μια εταιρεία να χρησιμοποιεί τα πιο αποτελεσματικά υλικά ή επεξεργασίες στην δημιουργία του οποιουδήποτε αγαθού. Ο λόγος είναι ότι αν μια εταιρία χρησιμοποιούσε τα καλύτερα αγαθά ή τις καλύτερες τεχνικές για την παραγωγή ενός προϊόντος, το κόστος παραγωγής του προϊόντος θα ανέβαινε (καθώς τα καλύτερα αγαθά και η καλύτερη επεξεργασία κοστίζουν περισσότερο) άρα θα έπρεπε να ανεβεί και η τελική τιμή του, κάτι που όμως θα έκανε λιγότερο “ανταγωνιστική” στην Αγορά την εταιρία. “Λιγότερο ανταγωνιστική εταρία” σημαίνει “λιγότεροι καταναλωτές” του προϊόντος που παράγει η εταιρία, άρα και λιγότερο κέρδος για την εταιρία.

Θυμηθείτε, οι άνθρωποι αγοράζουν ό,τι μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει ένα προσωπικό όριο οικονομικής δυνατότητας στα πλαίσια του νομισματικού συστήματος. Κάπως έτσι τελικά προκύπτει ένας φαύλος κύκλος συνεχούς μείωσης της ποιότητας μέσα από κατώτερες παραγωγές προορισμένες να ικανοποιούν κατώτερες απαιτήσεις. Σε ένα μοντέλο Οικονομίας Βασισμένης στους Πόρους τα αγαθά δημιουργούνται για να διαρκούν, με την επέκταση και την αναβάθμιση συγκεκριμένων προϊόντων να είναι ενσωματωμένη απευθείας στο σχεδιασμό τους, ενώ συνυπολογίζεται η ανακύκλωσή τους καθώς και ο περιορισμός των αποβλήτων.

Θα παρατηρήσατε ότι λίγο πριν αναφέρθηκε ο όρος «στρατηγικά καλύτερο». Ο χαρακτηρισμός αυτός σημαίνει ότι τα αγαθά δημιουργούνται με σεβασμό στην κατάσταση των παγκοσμίων πόρων, με την ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιούνται να προκύπτει από μία εξίσωση που λαμβάνει υπόψη όλους τους σχετικούς παράγοντες όπως τους ρυθμούς εξάντλησης των υλικών, τυχόν αρνητικές συνέπειες κτλ. Με άλλα λόγια, δε θα χρησιμοποιούσαμε αλόγιστα τιτάνιο για το περίβλημα κάθε υπολογιστή που κατασκευάζεται μόνο και μόνο επειδή είναι το πιο “ανθεκτικό” υλικό για την περίσταση. Μια τέτοια στενόμυαλη χρήση τιτανίου θα κατέληγε στην εξάντλησή του. Αντίθετα, θα υπήρχε μία διαβάθμιση της ποιότητας των υλικών που θα υπολογιζόταν μέσα από την ανάλυση των σχετικών ιδιοτήτων όπως οι συγκρινόμενοι πόροι, οι ρυθμοί της φυσικής βραχυβιότητας ενός δεδομένου αντικειμένου, στατική χρήση στην κοινότητα κτλ. Αυτές οι ιδιότητες και σχέσεις θα μπορούσαν να εκτιμηθούν μέσα από τον προγραμματισμό, με την πιο στρατηγικά βιώσιμη λύση να υπολογίζεται και να εφαρμόζεται σε άμεσο χρόνο. Είναι απλά ζήτημα υπολογισμού.

ΣΤ) Η τάση για μονοπώλιο και καρτέλ, εξαιτίας του βασικού κινήτρου για “ανάπτυξη” και αύξηση του μεριδίου στην Αγορά. Αυτό είναι κάτι που οι οικονομικοί θεωρητικοί συχνά αρνούνται, υπό την υπόθεση ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός αυτό-ρυθμίζεται, έτσι ώστε τα μονοπώλια και τα καρτέλ να είναι πολύ σπάνιες ανωμαλίες στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Αυτή η υπόθεση για το “αόρατο χέρι” που διορθώνει αυτές τις ανισότητες έχει μικρή εγκυρότητα ιστορικά, για να μην αναφερθούμε και στη υπέρμετρη νομοθεσία γύρω απ’ αυτό το ζήτημα, πράγμα που αποδεικνύει την ανεπάρκειά της. Στην Αμερική υπήρξαν πολλά μονοπώλια, όπως η Standard Oil και η Microsoft. Τα καρτέλ, τα οποία είναι ουσιαστικά μονοπώλια μέσω της συμπαιγνίας μεταξύ των μεγαλύτερων ανταγωνιστών σε μια βιομηχανία, υπάρχουν ακόμη και σήμερα παρόλο που είναι λιγότερο προφανή για τον απλό παρατηρητή. Όπως και να’χει, η “ελεύθερη αγορά” δεν αυτό-επιλύει τα προβλήματα αυτά, διότι χρειάζεται πάντα η κυβέρνηση να παρέμβει και να διαλύσει τα μονοπώλια.

Επιπλέον, το πιο σημαντικό σημείο είναι ότι σε μια οικονομία που βασίζεται στην “ανάπτυξη”, είναι φυσικό για μια εταιρεία να θέλει να επεκταθεί και άρα να κυριαρχήσει. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η βάση της οικονομικής σταθερότητας στον σύγχρονο κόσμο, η επέκταση. Η επέκταση της κάθε εταιρείας πάντα συγκλίνει προς το μονοπώλιο ή καρτέλ, γιατί και πάλι το βασικό ένστικτο του ανταγωνισμού είναι να είσαι καλύτερος από τον ανταγωνιστή σου. Με άλλα λόγια, τα μονοπώλια και τα καρτέλ είναι απολύτως φυσικά στο ανταγωνιστικό σύστημα. Στην πραγματικότητα είναι αναπόφευκτα γιατί ξανά το βασικότερο είναι να αναζητήσεις κυριαρχία πάνω στο μερίδιο της Αγοράς. Η αληθινή ζημία αυτής της πραγματικότητας καταλήγει και πάλι σ’ αυτό που προαναφέρθηκε, στην έμφυτη τάση ενός “ιδρύματος” να διατηρήσει τον θεσμό του. Αν ένα φαρμακευτικό καρτέλ επηρεάζει τον FDA, τότε νέες ιδέες που αποδυναμώνουν τις πηγές εισοδήματος αυτού του καρτέλ συχνά θα πολεμηθούν παρόλο που, έτσι, εμποδίζονται τα κοινωνικά οφέλη.

Ζ) Το σύστημα της Αγοράς, εν μέρει, κινείται από τη σπανιότητα. Όσο μεγαλύτερη η έλλειψη ενός αγαθού τόσο περισσότερα χρήματα μπορούν να παραχθούν βραχυπρόθεσμα, καθώς γενικά στην Αγορά η σπανιότητα ενός αγαθού αυξάνει την αξία του. Αυτό δημιουργεί μια τάση για τις εταιρείες να περιορίσουν τη διαθεσιμότητα και ως εκ τούτου να αρνούνται την αφθονία παραγωγής. Το να δημιουργηθεί αφθονία είναι απλά ενάντια στην ίδια τη φύση αυτού που δημιουργεί τη ζήτηση. Τα αδαμαντωρυχεία Kimberly στην Αφρική έχουν καταγραφεί στο παρελθόν να καίνε διαμάντια προκειμένου να διατηρηθούν οι τιμές σε υψηλά επίπεδα. Τα διαμάντια είναι σπάνιοι πόροι που χρειάζονται δισεκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθούν. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά προβληματικό. Ο κόσμος που ζούμε θα πρέπει να βασίζεται στο ενδιαφέρον να δημιουργηθεί αφθονία για τους ανθρώπους του πλανήτη μαζί με στρατηγική διατήρηση και χρήση των πιο σύγχρονων μεθόδων που θα επιτρέψουν αυτή την αφθονία. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο, εν έτει 2010, υπάρχουν πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα στον πλανήτη. To αποτέλεσμα αυτό δεν έχει να κάνει με την αδυναμία να παραχθούν τρόφιμα αλλά με μια έμφυτη ανάγκη για τη δημιουργία/διατήρηση έλλειψης ώστε να υπάρξουν βραχυπρόθεσμα κέρδη.

Η Αφθονία, η Αποδοτικότητα και η Βιωσιμότητα είναι, πολύ απλά, οι εχθροί του κέρδους. Αυτή η λογική της έλλειψης ισχύει επίσης και στην ποιότητα των αγαθών. Η ιδέα να δημιουργήσουμε κάτι που θα μπορούσε να διαρκέσει, ας πούμε, μια ζωή με ελάχιστη επισκευή αποτελεί κατάρα για το σύστημα της αγοράς, γιατί μειώνει τους ρυθμούς κατανάλωσης, κάτι το οποίο επιβραδύνει την ανάπτυξη και δημιουργεί επιπτώσεις στο σύστημα του εμπορίου (λιγότερο κέρδος, απώλεια θέσεων εργασίας, κλπ.). Το χαρακτηριστικό της έλλειψης που δημιουργεί το σύστημα της Αγοράς δεν είναι παρά επιζήμιο για αυτούς τους λόγους, για να μην αναφέρουμε επίσης ότι δεν εξυπηρετεί και το ρόλο της αποδοτικής διατήρησης των πόρων, κάτι το οποίο υποστηρίζεται συχνά.

Ενώ η προσφορά και η ζήτηση υπαγορεύουν ότι όσο λιγότερο υπάρχει από κάτι τόσο μεγαλύτερη θα πρέπει να είναι η αξία του, οπότε και η αυξημένη τιμή θα περιορίζει την κατανάλωση μειώνοντας την πιθανότητα της “εξάντλησης”, το κίνητρο να δημιουργηθεί σπανιότητα, σε συνδυασμό με την εγγενή βραχυπρόθεσμη ανταμοιβή που προκύπτει από τιμές διαμορφωμένες από αυτή τη σπανιότητα, ακυρώνει την ιδέα ότι αυτό το φαινόμενο επιτρέπει τη στρατηγική συντήρηση των πόρων. Το πιθανό είναι να μην “ξεμείνουμε” ποτέ από πετρέλαιο στο σημερινό σύστημα αγοράς. Αντίθετα, οι τιμές θα αυξηθούν τόσο πολύ που κανείς δεν θα μπορεί να το αγοράσει, ενώ οι εταιρείες που κατέχουν το πετρέλαιο που απομένει θα βγάλουν πάρα πολλά χρήματα από την ανεπάρκεια, ανεξάρτητα από τις μακροπρόθεσμες κοινωνικές επιπτώσεις. Με άλλα λόγια, οι πόροι που βρίσκονται σε έλλειψη και αντιστοιχούν σε μια υψηλή οικονομική αξία ώστε να περιορίζεται η κατανάλωσή τους δεν πρέπει να συγχέονται με τη διατήρηση, η οποία είναι λειτουργική και στρατηγική. Η αληθινά στρατηγική διατήρηση των πόρων μπορεί να προέλθει μόνο από την άμεση διαχείρισή τους σε συνάρτηση με τις πιο αποδοτικές τεχνικές εφαρμογές των πόρων στην ίδια τη βιομηχανία και όχι με αυθαίρετες και επιφανειακές σχέσεις των τιμών όπου απουσιάζει η ορθολογική κατανομή.

2) Αυτοματοποίηση της Εργασίας

Καθώς είναι εμφανής η τάση για μια ραγδαία αύξηση στην εξέλιξη της τεχνολογίας των πληροφοριών, της ρομποτικής και της πληροφορικής, γίνεται φανερό ότι η ανθρώπινη εργασία είναι όλο και περισσότερο αναποτελεσματική όσον αφορά την εκπλήρωση των απαιτήσεων για την υποστήριξη του παγκόσμιου πληθυσμού. Από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, έχουμε δει μια αυξανόμενη τάση της “τεχνολογικής ανεργίας”, η οποία είναι το φαινόμενο κατά το οποίο οι άνθρωποι αντικαθίστανται από τις μηχανές στο εργατικό δυναμικό. Αυτό το φαινόμενο, ενώ αμφισβητείται η τελική μακροπρόθεσμη επίδρασή του στην εργασία, δημιουργεί μια τάση να εκτοπίζει τον εργαζόμενο και κατά συνέπεια τον καταναλωτή – o εργαζόμενος είναι ταυτόχρονα και καταναλωτής – καθυστερώντας την κατανάλωση. Αυτό το ζήτημα, όμως επισκιάστηκε από μια μεγαλύτερη κοινωνική επιταγή: το γεγονός ότι η χρήση των μηχανημάτων εργασίας (μηχανοποίηση) είναι αποδεδειγμένα πιο αποτελεσματική από την ανθρώπινη απόδοση ουσιαστικά σε όλους τους τομείς. Αν παρακολουθήσουμε, για παράδειγμα, την απόδοση της παραγωγής στα εργοστάσια, όπως στη βιομηχανία χάλυβα στις ΗΠΑ τα τελευταία 200 χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο το λιγότερο από το 5% του εργατικού δυναμικού εργάζεται σήμερα σε αυτά τα εργοστάσια, αλλά η αποδοτικότητα και οι δυνατότητες παραγωγής έχουν αυξηθεί σημαντικά. Η τάση, μάλιστα, τώρα δείχνει ότι “η απασχόληση εργαζομένων είναι αντίστροφη της παραγωγικότητας”. Όσο μεγαλύτερη μηχανοποίηση υπάρχει, τόσο πιο παραγωγική γίνεται μια βιομηχανία.

Σήμερα, υπάρχουν επαναλαμβανόμενα, μονότονα ή ακόμη και επικίνδυνα επαγγέλματα (βλ. χτίστες) τα οποία απλά δεν χρειάζεται να υπάρχουν εξαιτίας της αυτοματοποίησης και της μηχανοργάνωσης (“cybernation”). Η μηχανοποίηση σ’ αυτούς τους τομείς όχι μόνο θα μείωνε τα μονότονα καθήκοντα δίνοντας περισσότερο ελεύθερο χρόνο στους ανθρώπους, αλλά επίσης θα αύξανε την παραγωγικότητα. Τα μηχανήματα δεν χρειάζονται διαλείμματα, διακοπές, ύπνο, κτλ. Η χρήση του μηχανολογικού εξοπλισμού αρκεί για να δημιουργήσει πολλές μορφές αφθονίας σε αυτόν τον πλανήτη, από τρόφιμα έως φυσικά αγαθά.

Ωστόσο, για να γίνει αυτό, το παραδοσιακό σύστημα εργασίας που έχουμε απλά δεν μπορεί να υπάρξει. Η πραγματικότητα είναι ότι το σύστημα της εργασίας μας για το απαραίτητο εισόδημα περιορίζει την πρόοδο με την απαίτησή του “να αναγκάζει τους ανθρώπους να δουλεύουν” για να επιβιώσουν αλλά και για να διατηρηθεί το παρόν οικονομικό σύστημα. Φτάνουμε σε ένα στάδιο όπου η απόδοση του αυτοματισμού παραμερίζει και καθιστά ξεπερασμένο το σύστημα της εργασίας για εισόδημα. Η τάση αυτή δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι επιβράδυνσης, ιδίως σε σχέση με την κυρίαρχη σήμερα Βιομηχανία Υπηρεσιών, η οποία ολοένα και περισσότερο αυτοματοποιείται με τη μορφή της ρομποτικής σε σημεία δημόσιας συναλλαγής (βλ. ATM έξω από τράπεζες και αυτόματα ταμεία σε σύγχρονα σούπερ μάρκετ) αλλά και με άλλες μορφές. Ομοίως, εξαιτίας φαινομένων που σχετίζονται με το νόμο του Μoore και την ανέξοδη αυξανόμενη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και μηχανών, είναι πιθανό ότι είναι απλά θέμα χρόνου πριν οι εταιρείες θεωρήσουν απλά παράλογη τη διατήρηση της ανθρώπινης εργασίας, καθώς τα συστήματα αυτοματισμού θα έχουν γίνει πολύ φθηνά. Φυσικά, αυτό είναι ένα παράδοξο φαινόμενο στην αγορά, που ονομάζεται από ορισμένους θεωρητικούς “η αντίφαση του καπιταλισμού”, καθώς στην πραγματικότητα αφαιρεί τον καταναλωτή (τον εργάτη) τον ίδιο και ως εκ τούτου μειώνει την κατανάλωση. Μην ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο εργαζόμενος είναι ταυτόχρονα καταναλωτής. Η καταναλωτική του δύναμη εξαρτάται από το εισόδημά του. Εάν δεν έχει εισόδημα, δεν μπορεί να συνεχίσει την κατανάλωση, στην οποία παρεμπιπτόντως βασίζεται το σημερινό οικονομικό σύστημα.

Εκτός από τα ζητήματα αυτά είναι σημαντικό να εξετάσουμε τις συνεισφορές της ανθρώπινης εργασίας σχετικά με την κοινωνική τους σημασία και όχι σχετικά με το χρηματικό κέρδος. Σε μια Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε επαγγέλματα που σχετίζονται με Τράπεζες, Εμπορία, Ασφάλειες, Ταμίες, Μεσίτες, Διαφήμιση…ή οτιδήποτε σχετίζεται με τη διαχείριση των χρημάτων.

Όλες οι ανθρώπινες ενέργειες με τη μορφή της θεσμοθετημένης εργασίας πρέπει επίσης να λαμβάνουν το υψηλότερο κοινωνικό αντάλλαγμα. Δεν υπάρχει καμία λογική στην σπατάλη πόρων, χρόνου και ενέργειας σε εργασίες που δεν έχουν άμεση και απτή λειτουργία. Αυτή και μόνο η προσαρμογή θα εξαφάνιζε εκατομμύρια επαγγέλματα (όπως ταμίας ή χτίστης), καθώς η ιδέα της “εργασίας για χρήματα” ως αυτοσκοπός δε θα ίσχυε πλέον.

Με τη σειρά τους, όλα τα φτωχά δημογραφικά, κακής ποιότητας προϊόντα, είδη ματαιοδοξίας αλλά και δημιουργίες τεχνητού πολιτισμού που σχεδιάζονται για να επηρεάζουν τους ανθρώπους για λόγους κοινωνικής θέσης με μόνο σκοπό το κέρδος επίσης δε θα υφίστανται πλέον, εξοικονομώντας ατελείωτες ποσότητες χρόνου και πόρων.

Μερικοί μπορεί ακούγοντάς το αυτό να θεωρήσουν ότι κάτι τέτοιο ακυρώνει τις Επικοινωνιακές Τέχνες και την προσωπική και κοινωνική έκφραση όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, η μουσική και τα λοιπά. Όχι. Αυτά τα μέσα έκφρασης κατά πάσα πιθανότητα θα αναπτυχθούν όπως ποτέ πριν, καθώς ο ελεύθερος χρόνος που θα είναι διαθέσιμος στους ανθρώπους θα επιτρέψει μια αναγέννηση της δημιουργικότητας, της εφεύρεσης, της κοινότητας και το κοινωνικού κεφαλαίου. Η εξάλειψη του φορτίου της υποχρεωτικής δουλειάς θα μειώσει επίσης το άγχος και θα δημιουργήσει έναν πιο φιλικό πολιτισμό.

Άλλο πράγμα η δημιουργία που στοχεύει στη διατήρηση της κοινωνίας ως βιώσιμη και αποδοτική, με έμφαση στη διατήρηση των πόρων, την αποτελεσματικότητα των προϊόντων και τη στρατηγική κατανομή της εργασίας για εκείνα τα πράγματα που παράγουν ένα πρακτικό κοινωνικό όφελος και άλλο πράγμα η δημιουργία για προσωπική έκφραση, εξερεύνηση, πειραματισμό και ως εκ τούτου την τέχνη, η οποία είναι συνυφασμένη με την εξέλιξη του ανθρώπου από την αρχή του κόσμου.

3) Τεχνολογική Ενοποίηση μέσω της “Συστημικής Προσέγγισης”

Ζούμε σε ένα συνεργατικό/συμβιωτικό πλανητικό οικοσύστημα, με την ισορροπία δράσης-αντίδρασης να απεικονίζει ένα μοναδικό σύστημα πάνω στην Γη. Ο Buckminster Fuller το όρισε αυτό επαρκώς, όταν αναφέρθηκε στον πλανήτη ως “Διαστημόπλοιο Γη”. Είναι ώρα να κάνουμε εμφανή αυτήν τη φυσική κατάσταση των πραγμάτων στις κοινωνικές μας διαδικασίες πάνω στον πλανήτη. Είναι γεγονός ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες, οι οποίες είναι διάσπαρτες σε όλη την υδρόγειο, χρειάζονται πόρους οι οποίοι είναι επίσης διάσπαρτοι σε όλη την υδρόγειο. Η παρούσα διαδικασία που επιτρέπει τη διανομή των πόρων έχει τη μορφή εταιριών οι οποίες αναζητούν και ισχυρίζονται την “ιδιοκτησία” των πόρων της Γης, τους οποίους έπειτα “πωλούν” σε άλλους στο όνομα του κέρδους. Τα προβλήματα τα οποία είναι εγγενή σε αυτή την πρακτική είναι πολλαπλά λόγω πάλι της εγωκεντρικής προδιάθεσης η οποία είναι έμφυτη στην διαδικασία πώλησης για προσωπικό κέρδος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Θα συνειδητοποιήσουμε όμως ότι αυτό είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος μπροστά στην ευρύτερη εικόνα των πραγμάτων, αν σκεφτούμε ότι στην πραγματικότητα ζούμε σε έναν πεπερασμένο πλανήτη και ότι η διαχείριση των πόρων και η διατήρησή τους πρέπει να είναι η πρώτη μέριμνά μας σε σχέση με την επιβίωση του ανθρώπου, ειδικότερα με την έκρηξη του πληθυσμού τα τελευταία 200 χρόνια. Δύο άνθρωποι γεννιούνται κάθε δευτερόλεπτο σε αυτόν τον πλανήτη και κάθε ένας από αυτούς χρειάζεται φαγητό, ενέργεια, νερό και άλλα για την διάρκεια της ζωής του.

Δεδομένης αυτής της βασικής ανάγκης του να καταλάβουμε τι έχουμε, τους ρυθμούς μείωσης (των πόρων) και την ανάγκη για τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας με τον πιο αποδοτικό, παραγωγικό τρόπο, πρέπει να εγκατασταθεί ένα Παγκόσμιο Σύστημα Διαχείρισης Πόρων. Είναι κοινή λογική. Αυτό είναι ένα εκτενές θέμα, όταν κάποιος σκεφτεί τις τεχνικές και ποσοτικές μεταβλητές που απαιτούνται για την υλοποίηση. Παρ’ όλα αυτά, για χάρη της σύντομης επισκόπησης, μπορεί να θεωρηθεί ότι το πρώτο βήμα είναι μια πλήρης Παγκόσμια Έρευνα όλων των πλανητικών πόρων. Έπειτα, βασιζόμενοι σε μια ποσοτική ανάλυση των ιδιοτήτων του κάθε υλικού, μια στρατηγικά καθορισμένη διαδικασία παραγωγής χτίζεται από την αρχή, χρησιμοποιώντας μεταβλητές όπως οι αρνητικές επιπτώσεις, η ανανέωση των πόρων κ.τ.λ. (Περισσότερα για το θέμα μπορούν να αναζητηθούν στο κεφάλαιο “Project Earth” στη διάλεξη του κινήματος με τίτλο “Where Are We Going?”).

Έπειτα, εκτιμώνται τα στατιστικά της κατανάλωσης, επιβλέπονται οι ρυθμοί εξάντλησης (των πόρων), διαμορφώνεται λογικά η δομή κ.τ.λ. Με άλλα λόγια είναι μια Συστημική Προσέγγιση στη διαχείριση, την παραγωγή και τη διανομή των γήινων πόρων με στόχο την απόλυτη αποδοτικότητα, διατήρηση και βιωσιμότητα. Δεδομένων των μαθηματικά καθορισμένων χαρακτηριστικών, βασισμένων σε όλα τα δεδομένα που είναι διαθέσιμα αυτήν τη στιγμή και στην παρούσα κατάσταση της τεχνολογίας, οι παράμετροι για την κοινωνική λειτουργία στο βιομηχανικό πεδίο γίνονται αυτονόητες με τις αποφάσεις να λαμβάνονται με βάση τους υπολογισμούς και όχι τις ανθρώπινες απόψεις. Σε αυτό το σημείο η ευφυΐα των υπολογιστών γίνεται ένα σημαντικό εργαλείο για την κοινωνική διακυβέρνηση, διότι μόνο η υπολογιστική δυνατότητα/προγραμματισμός των υπολογιστών μπορεί να διαχειριστεί και στρατηγικά να ρυθμίσει τέτοιες διαδικασίες αποδοτικά και σε πραγματικό χρόνο. Ο άνθρωπος δεν διαθέτει (ακόμη) τόσο μεγάλη υπολογιστική ικανότητα.

Αυτή η τεχνολογική εφαρμογή δεν είναι μία ολοκαίνουρια ιδέα, είναι απλά μια νέα χρήση των μεθόδων που είναι ήδη γνωστές.

4) Πρόσβαση έναντι Ιδιοκτησίας

Η έννοια της ιδιοκτησίας – αυτό μπορεί να ξαφνιάσει τους περισσότερους ανθρώπους- είναι μια σχετικά καινούργια έννοια. Πριν τη νεολιθική επανάσταση, όπως συμπεραίνουμε από τις κοινωνίες κυνηγών και παραγωγών που υφίστανται σήμερα, οι σχέσεις ιδιοκτησίας δεν υπήρχαν όπως τις γνωρίζουμε. Ούτε το χρήμα υπήρχε ή ακόμα και το εμπόριο σε πολλές περιπτώσεις. Οι κοινωνίες ζούσαν με έναν ισότιμο τρόπο, χωρίς να ξεπερνούν τις δυνατότητες τις οποίες είχε η κάθε περιοχή για να συντηρήσει τους ανθρώπους μακροπρόθεσμα. Επίσης, οι κοινωνίες λειτουργούσαν έχοντας υπόψη τη φυσική παραγωγή που ήταν ενσωματωμένη σε κάθε περιοχή. Η ιδιοκτησία έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μόνο μετά την ανακάλυψη της άμεσης αγροτικής ανάπτυξης, που τελικά οδήγησε στην απόκτηση πόρων από τους ναυτικούς εμπόρους και τα όμοια επαγγέλματα, μέχρι την μοντέρνα εποχή των καθεστώτων εξουσίας και των εταιριών.

Αν κατανοήσει κανείς αυτό, αυτόματα ακυρώνει την κοινή άποψη ότι η ιδιοκτησία είναι το αποτέλεσμα κάποιου είδους εμπειρικής “ανθρώπινης φύσης”. Παρόλα αυτά, η άποψη για “μη-ιδιοκτησία” σήμερα συνδέεται τυφλά με τον “Κομμουνισμό” και τα έργα του Karl Marx. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η υποστήριξη της “μη-ιδιοκτησίας” από το Κίνημα Zeitgeist εξάγεται από λογική επεξεργασία βασιζόμενη σχεδόν ρητά στην στρατηγική διαχείριση των πόρων και στην αποδοτικότητα και όχι από κάποια επιφανειακή επιρροή από τα “Κομμουνιστικά” ιδεώδη. Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο, διότι ο κομμουνισμός δεν προέκυψε από τις ανάγκες για διατήρηση και αποδοτική διαχείριση των πόρων. Ο κομμουνισμός, σε θεωρία και πράξη, ήταν βασισμένος πάνω σε κοινωνικό-ηθικό σχετικισμό ο οποίος επικεντρωνόταν σε έναν πολιτισμό και όχι στο περιβάλλον όπως η Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους.

Το πραγματικό ζητούμενο για να καλυφθούν όλες οι ανθρώπινες ανάγκες δεν είναι η ιδιοκτησία, είναι η πρόσβαση. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν πράγματα, δεν “κατέχουν” πράγματα. Η ιδιοκτησία είναι μια μη-λειτουργική, προστατευτική εφεύρεση (προερχόμενη από γενιές σπανιότητας πάνω σε πόρους), η οποία αναπτύσσεται σήμερα χάρη στην βασισμένη στην αγορά διαφήμιση, η οποία στηρίζει μια κοινωνική/ταξική διαίρεση για το χρηματικό κέρδος. Με άλλα λόγια, η ιδιοκτησία είναι μια μορφή ελεγχόμενου περιορισμού, τόσο φυσικού όσο και ιδεολογικού. Η ιδιοκτησία ως σύστημα ελεγχόμενου περιορισμού, σε συνδυασμό με την εγγενή χρηματική αξία, άρα και τις επιπτώσεις της αγοράς, είναι μη-βιώσιμη, περιοριστική και αναποτελεσματική

Σε ένα Μοντέλο Οικονομίας Βασισμένης στους Πόρους, το επίκεντρο μετακινείται από την στατική ιδιοκτησία στην στρατηγική πρόσβαση, με ένα σύστημα σχεδιασμένο ώστε η κοινωνία να αποκτά πρόσβαση με βάση τις ανάγκες της. Για παράδειγμα, αντί για την κατοχή διάφορων εξοπλισμών για ψυχαγωγικά αθλήματα, δημιουργούνται σχετικά Κέντρα Πρόσβασης σε σημεία που αυτά τα αθλήματα ασκούνται, οπότε ένας άνθρωπος απλά θα “παίρνει” τον εξοπλισμό, θα τον χρησιμοποιεί και θα τον επιστρέφει. Αυτή η διάταξη τύπου “βιβλιοθήκης” μπορεί να εφαρμοστεί σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες ανάγκες. Βέβαια, αυτοί που διαβάζουν αυτά και έχουν γαλουχηθεί σε έναν πιο ατομιστικό, υλικό τρόπο σκέψης συχνά αντιπαρατίθενται με ισχυρισμούς όπως, “τι θα γίνει αν θέλω προσαρμοσμένα πράσινα μπαστούνια του γκολφ και υπάρχουν μόνο άσπρα;”. Αυτό είναι μια πολιτιστικά εξαγόμενη, μεροληπτική στάση. Το θέμα είναι η χρήση και όχι η ματαιοδοξία. Οι ανθρώπινες συμπεριφορές και εκφράσεις έχουν διαμορφωθεί από τις ανάγκες του παρόντος συστήματος της αγοράς – κατανάλωση – σε αξίες οι οποίες είναι απλά μη-λειτουργικές και άσχετες. Ναι, αυτό θα απαιτούσε μια προσαρμογή των αξιών στην ποιότητα, και όχι στην ταυτότητα ή το status που υποτίθεται πώς δίνει στον άνθρωπο το κάθε προϊόν. Το γεγονός είναι ότι ακόμα και γι΄αυτούς που αντιτίθενται από την σκοπιά της προσωπικής τους ταυτότητας, οι πρωταρχικές κοινωνικές επιπτώσεις μιας τέτοιας κοινωνικής προσέγγισης θα δημιουργήσουν οφέλη τα οποία θα επισκιάσουν την οποιαδήποτε τέτοια αυθαίρετη προσωπική προτίμηση δημιουργώντας νέες αξίες που θα αντικαταστήσουν τιςξεπερασμένες.

Αυτές περιλαμβάνουν:

(α) Έλλειψη Εγκλημάτων Ιδιοκτησίας: Σε ένα κόσμο πρόσβασης αντί ιδιοκτησίας, χωρίς χρήματα, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για κλοπή, διότι δεν υπάρχει αξία μεταπώλησης. Δεν μπορείς να κλέψεις κάτι το οποίο κανένας δεν κατέχει και σίγουρα δεν θα μπορούσες να το πουλήσεις.

(β) Άφθονη Πρόσβαση: Έχει παρατηρηθεί ότι το μέσο αυτοκίνητο κάθεται σε θέσεις πάρκινγκ για την πλειοψηφία του χρόνου ζωής του σπαταλώντας χρόνο και χώρο. Αντί να έχουμε αυτή την σπάταλη επίπτωση του συστήματος ιδιοκτησίας, ένα αυτοκίνητο θα μπορούσε να διευκολύνει έναν μεγάλο αριθμό από χρήστες σε μια συγκεκριμένη περιοχή, με μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό από τις ανάγκες παραγωγής και πόρων.

(γ) Μέγιστη Αποδοτικότητα Παραγωγής: Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα, όπου το σύστημα της αγοράς πρέπει να διαιωνίζει κατώτερα (από άποψη ποιότητας και διάρκειας) προϊόντα για χάρη του οικονομικού τζίρου, θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε προϊόντα που αντέχουν στο χρόνο χρησιμοποιώντας τα καλύτερα υλικά και τις πιο στρατηγικές μεθόδους που έχουμε. Δεν θα παράγουμε πλέον “φθηνά” προϊόντα για να εξυπηρετήσουν ένα φτωχό πληθυσμό (ο οποίος είναι η πλειοψηφία). Αυτή η ιδιότητα από μόνη της θα εξοικονομήσει τεράστια ποσά πόρων και ταυτόχρονα θα δώσει τη δυνατότητα σε μια κοινωνία ανθρώπων να έχει πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες τις οποίες δεν θα είχε ποτέ σε έναν κόσμο βασισμένο στο χρήμα, στην έμφυτη βραχυβιότητα και στην ιδιοκτησία.

5)Αυτάρκη/Τοπικά Συστήματα Παραγωγής

Υπάρχουν πολλοί λαμπροί επιστήμονες που έχουν εργαστεί για την αντιμετώπιση του θέματος του βιομηχανικού σχεδιασμού από τον Jacque Fresco έως τον Buckminster Fuller και τον Nicola Tesla. Πίσω από αυτούς τους σχεδιασμούς όπως οι γνωστές Κυκλικές Πόλεις του Fresco ή ο Γεωδαιτικός Θόλος του Fuller υπάρχει ένας βασικός τρόπος σκέψης: Στρατηγική Αποδοτικότητα και Μεγιστοποίηση της Παραγωγικότητας.

Για παράδειγμα η “κυκλική πόλη” του Fresco βασίζεται σε μια σειρά από “ζώνες” και κάθε μια από αυτές εξυπηρετεί μια κοινωνική λειτουργία όπως η παραγωγή ενέργειας, η έρευνα, η αναψυχή, η κατοικία κ.τ.λ. Κάθε πόλη είναι επομένως ένα σύστημα στο οποίο όλες οι ανάγκες παράγονται εντός του συμπλέγματος της πόλης, σε τοπικό επίπεδο, όποτε αυτό είναι δυνατό. Για παράδειγμα, η παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές γίνεται κοντά στην εξωτερική περίμετρο. Η παραγωγή τροφής παράγεται πιο κοντά στο κέντρο, σε θερμοκήπια βιομηχανικού μεγέθους.

Αυτό είναι πολύ διαφορετικό στην λογική του από την “Παγκοσμιοποιημένη” οικονομία στην οποία ζούμε σήμερα, η οποία σπαταλά τεράστια ποσά ενέργειας και πόρων λόγω της μη-αναγκαίας μεταφοράς και της διαχείρισης της παραγωγικής εργασίας. Παρομοίως, οι μεταφορές εντός της πόλης δημιουργούνται στρατηγικά ώστε να εξαλειφθεί η χρήση μεμονωμένων αυτοκινήτων, παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις, όπως σε οχήματα άμεσης ανάγκης. Τα σπίτια δημιουργούνται ώστε να είναι και αυτά μικροσυστήματα, με όσο το δυνατόν περισσότερη παραγωγή ενέργειας να συμβαίνει εσωτερικά, όπως για παράδειγμα η απορρόφηση της ηλιακής ακτινοβολίας από το σκελετό του κτιρίου με χρήση φωτοβολταϊκής τεχνολογίας. Περισσότερες πληροφορίες για αυτά τα συστήματα πόλεων μπορείτε να βρείτε στο www.thevenusproject.com.

Ο Γεωδαιτικός Θόλος, ο οποίος τελειοποιήθηκε από τον Buckminster Fuller προσφέρει ένα άλλο μέσο αποδοτικότητας που προκύπτει από τον ίδιο τρόπο σκέψης. Ο στόχος του Fuller ήταν να φτιάξει σχέδια για να κάνει περισσότερα με λιγότερους πόρους. Είχε παρατηρήσει εγγενή προβλήματα στις συμβατικές τεχνικές κατασκευής και αναγνώριζε την έμφυτη αντοχή των δομών που δημιουργούνται με φυσικό τρόπο. Τα πλεονεκτήματα του Θόλου είναι τα παρακάτω. Πολύ πιο ισχυρή δόμηση από τα συμβατικά κτίρια αλλά με χρήση λιγότερων υλικών για την κατασκευή. Οι θόλοι μπορούν να χτιστούν πολύ γρήγορα επειδή είναι αρθρωτές προκατασκευασμένες κατασκευές, κατάλληλες για μαζική παραγωγή. Επίσης χρησιμοποιούν λιγότερη ενέργεια για ψύξη και θέρμανση από ό,τι μια συμβατική κατασκευή. Περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στο http://www.bfi.org/ .

Εν κατακλείδι, το βασικό ενδιαφέρον είναι πάλι η βιωσιμότητα και η αποδοτικότητα σε όλα τα επίπεδα, από τον σχεδιασμό των σπιτιών ως το σχεδιασμό ολόκληρης της Γης. Το σύστημα της αγοράς στην ουσία πολεμά αυτή την αποδοτικότητα λόγω της εσφαλμένης, έμφυτης ανταγωνιστικής φύσης του.

6) Επιστημονική Μέθοδος ως Μεθοδολογία για τη Διακυβέρνηση

Η εφαρμογή της “επιστημονικής μεθόδου στην κοινωνική μέριμνα” είναι ένα συχνά επαναλαμβανόμενο σύνθημα για τη βάση της κοινωνικής λειτουργίας σε ένα Οικονομικό Μοντέλο Βασισμένο στους Πόρους. Παρότι η σχέση του Μοντέλου με τη βιομηχανία είναι αρκετά εύκολο να κατανοηθεί, είναι σημαντικό να αναλογιστούμε την αξία του σε σχέση με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η επιστήμη, ιστορικά μιλώντας, έχει παρερμηνευτεί ως μια ψυχρή, περιοριστική έννοια, η οποία χρησιμοποιείται μόνο για χάρη της τεχνολογίας και των εφευρέσεων. Λίγη σημασία φαίνεται να της δίνεται προς το παρόν σε σχέση με την κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Προληπτικές αντιλήψεις οι οποίες ήταν κυρίαρχες στην ανθρώπινη εξέλιξη στηρίζονταν στη βάση ότι ο άνθρωπος είναι με κάποιο τρόπο αποκομμένος από το φυσικό κόσμο: Έχουμε “ψυχές”, “πνεύματα”, είμαστε “θεϊκοί”, είμαστε οδηγούμενοι από έναν θεό που βλέπει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και ελέγχει τα πάντα κ.τ.λ.

Αντίστροφα, αλλά περιέργως παρόμοια, υπάρχει ένα επιχείρημα ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε “ελεύθερη βούληση” στις αποφάσεις μας και ότι έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε τις πράξεις μας χωρίς την επίδραση του περιβάλλοντός μας ή της εκπαίδευσής μας. Λοιπόν, παρόλη την τεράστια σημασία των παραπάνω προτάσεων, πολλοί από αυτούς που διαβάζουν τα παραπάνω θα βρουν αρκετά πολιτισμικά επιχειρήματα για να ισχυριστούν το αντίθετο. Αυτό όμως δεν αλλάζει τη βασική πραγματικότητα ότι εμείς οι άνθρωποι, ιστορικά, μας αρέσει να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι ξεχωριστό και μοναδικό από τους υπόλοιπους οργανισμούς και τα φυσικά φαινόμενα που μας περιβάλλουν.

Παρόλα αυτά, καθώς ο χρόνος προχωράει, γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό και ότι δεν υπάρχει τίποτα “ξεχωριστό” στο φυσικό κόσμο. Μπορούμε όμως να πούμε ότι κάθε οργανισμός είναι ξεχωριστός με την έννοια ότι δεν είναι εντελώς ίδιος με τους άλλους. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι το ανθρώπινο ον είναι πιο σημαντικό ή ουσιαστικά διαφορετικό ή ξεχωριστό από έναν τυφλοπόντικα, ένα δέντρο, ένα μυρμήγκι, ένα φύλλο ή ένα καρκινικό κύτταρο. Αυτό δεν είναι ρητορική της “Νέας Εποχής”, είναι κοινή λογική. Είμαστε φυσικά φαινόμενα, τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Επηρεαζόμαστε σε μεγάλο βαθμό από την κουλτούρα μας και οι αξίες μας και οι συμπεριφορές μας μπορούν μόνο να είναι κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα της ανατροφής μας, καθώς τα εξωτερικά φαινόμενα αλληλεπιδρούν με τις γενετικές μας προδιαθέσεις. Για παράδειγμα, έχουμε μια έννοια την οποία αποκαλούμε “ταλέντο”, η οποία είναι μια άλλη λέξη για τη γενετική προδιάθεση σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά ή σε ένα σύνολο συμπεριφορών. Ένας βιρτουόζος του πιάνου μπορεί να έχει μια έμφυτη ικανότητα η οποία του επιτρέπει να μαθαίνει πιο γρήγορα και να παίζει με έναν πιο ακριβή τρόπο από έναν άλλο ο οποίος έχει ξοδέψει τον ίδιο χρόνο για εξάσκηση, αλλά δεν έχει τη γενετική προδιάθεση. Παρόλα αυτά, αυτό το ταλαντούχο άτομο, έπρεπε πρώτα να μάθει “τι είναι το πιάνο” και πώς παίζεται. Με άλλα λόγια, τα γονίδια δεν είναι αυτόνομοι ενεργοποιητές εντολών. Χρειάζεται κάποιο περιβαλλοντολογικό ερέθισμα να επιτρέψει στο ταλέντο να ξεδιπλωθεί.

Όπως και να ‘χει, δεν είναι ο στόχος αυτού του άρθρου να επεκταθεί στο επιχείρημα της “φύσης και ανατροφής”. Το θέμα είναι ότι φαίνεται καθαρά ότι καθοριζόμαστε από την επιστήμη και ότι είμαστε αποτελέσματα μιας ορατής αιτιότητας και αυτή η κατανόηση μας επιτρέπει να ελαχιστοποιήσουμε ή και να σταματήσουμε την αποκλίνουσα ή “εγκληματική” συμπεριφορά που βλέπουμε στην κοινωνία μας όπως ο βιασμός, ο φόνος, η κλοπή και τα συναφή. Η λογική είναι να αφαιρεθούν οι περιβαλλοντικοί παράγοντες οι οποίοι ενεργοποιούν τις αντιδράσεις αυτού του είδους. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί, όταν γίνει κατανοητή η επιρροή της εξάρτησης του ανθρώπου από το περιβάλλον του.

Όπως ένας κακομεταχειρισμένος σκύλος ο οποίος αφέθηκε να πεινάει για μια εβδομάδα μπορεί να έχει μια αυθόρμητη αντίδραση να αντιδρά πολύ βία σε έναν κατά τα άλλα άκακο περαστικό, εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ίδια δυναμική συμπεριφοράς. Εάν δεν θέλετε οι άνθρωποι να κλέβουν φαγητό, μην τους το στερείτε. Έχει παρατηρηθεί ότι σήμερα οι φυλακές παράγουν περισσότερη βία από όση περιορίζουν. Εάν μάθετε σε ένα παιδί να είναι ένας ρατσιστής γεμάτος μίσος, τότε αυτό θα κουβαλάει αυτές τις αξίες σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, πιθανώς. Οι ανθρώπινες αξίες, άρα και η ανθρώπινη συμπεριφορά, διαμορφώνονται από το περιβάλλον με έναν τρόπο δράσης- αντίδρασης χωρίς να διαφέρουν σε τίποτα από ένα φύλλο που το φυσά ο άνεμος.

Σε ένα Μοντέλο Οικονομίας Βασισμένης στους Πόρους η κεντρική εστίαση σε σχέση με την εξάλειψη των “εγκληματικών” ανθρωπίνων πράξεων δεν είναι “να τιμωρήσουμε τους ανθρώπους” αλλά να βρούμε τους λόγους για τις επιθετικές πράξεις τους και να εργαστούμε για την εξαφάνισή τους. Οι άνθρωποι είναι προϊόντα του περιβάλλοντός τους και ο προσωπικός/κοινωνικός μετασχηματισμός είναι μια επιστημονική διαδικασία.

(7) Ποιος είναι ο “αρχηγός” του κινήματος Zeitgeist; Τί είναι ένα κίνημα χωρίς αρχηγούς;

Το κίνημα Zeitgeist, παρότι διατηρεί εκπροσώπους τύπου, ομιλητές, Συντονιστές Τμημάτων και τα συναφή, δεν υποστηρίζει ή αποδέχεται μια δομή προσανατολισμένη γύρω από την αρχηγεία, όπου ένας άνθρωπος ή μια ομάδα θέτει τις πρακτικές και τις αξίες και οι άλλοι τυφλά τις ακολουθούν. Στην πραγματικότητα μια τέτοια παραδοσιακή νοοτροπία τύπου “ακολούθα τον αρχηγό” στην ουσία ακυρώνει την προϋπόθεση και την φύση των εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών, διότι ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα ίσο επίπεδο κατανόησης εντός της κοινωνίας, ώστε κάθε άτομο να είναι έτοιμο να εξελιχθεί μόνο του, χωρίς καθοδήγηση έξω από τις γενικές κοινωνικές εξελίξεις, οι οποίες είναι συνεχείς και πάντα ασκούν επιρροή.

Η δομή των Τμημάτων, για παράδειγμα, θεωρείται ολογραφική, κάτι που σημαίνει ότι η συνοχή και η κατανόηση του κάθε περιφερειακού τμήματος αναμένεται να αντανακλά όχι μόνο τα άλλα τμήματα αλλά και το όλον επίσης. Αυτή η συνδετική αλλά και ανεξάρτητη θεώρηση υπάρχει επίσης και για τα “μέλη”. Κατά την άποψη του κινήματος, δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από μια ομάδα ανθρώπων που μοιράζονται μια ιδέα και μπορεί ο καθένας να εξάγει λογικά και σε συνεργασία μια κοινώς αποδεκτή μέθοδο δράσης η οποία, από μια εξωτερική ματιά, δε συναντά έτσι κανέναν έλεγχο από ηγεσίες ή κεφαλές. Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι αυτοί οι οποίοι έχουν εμπλακεί με τον “Συντονισμό” δεν είναι αρχηγοί των τμημάτων τους ή των Ομάδων. Είναι απλά οι γεφυρωτικοί κρίκοι και οι ενεργοποιητές. Δεν υποδεικνύουν. Είναι απλά εθελοντές που αφομοιώνουν και αναλόγως αναλαμβάνουν δράση για λογαριασμό του τμήματος ή της ομάδας.

Είναι επιπλέον σημαντικό να τονιστεί ότι το ίδιο το Κίνημα Zeigeist, καθώς αναζητά να δημιουργήσει μία κρίσιμη μάζα, στην πραγματικότητα ξεκινά αυτή καθαυτή την διαδικασία μετάβασης προς τον “σκοπό” ο οποίος επιδιώκεται από τα ίδια τα μέσα. Εάν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς καταχρήσεις εξουσίας, διαχωρισμό, δεσποτισμό, έλλειψη και τα συναφή, το κοινό πρέπει να επιτύχει ένα επίπεδο σχετικής εκπαίδευσης για ό,τι το περιβάλλει, το οποίο σπάνια βρίσκεται σήμερα. Πολλοί καταδικάζουν τους βίαιους δικτάτορες της ιστορίας σε ό,τι αφορά τις κτηνώδεις πρωτοβουλίες τους, αλλά σπάνια κάποιος αναλογίζεται την άγνοια και την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και του στρατού, οι οποίοι τυφλά και απερίσκεπτα συντηρούν αυτά τα διεφθαρμένα συμφέροντα μιας “επίλεκτης” διεστραμμένης ομάδας. Η πραγματική κοινωνική αλλαγή δεν θα έρθει από “ηθικούς” αρχηγούς. Θα έρθει από μια επανάσταση στη μαζική κατανόηση και άρα μια αλλαγή στις αξίες του κάθε ατόμου.

(8) Ποιος χρηματοδοτεί το κίνημα Zeitgeist; Δέχεται δωρεές όπως πολλές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις;

Τo Παγκόσμιο κίνημα Zeitgeist και τα τμήματά του σπανίως, ίσως και ποτέ, εμπλέκονται σε οποιαδήποτε μορφή δημόσιας παράκλησης για χρήματα. Δεν υπάρχουν “ανοιχτές” δωρεές όπως σε πολλούς οργανισμούς. Αυτό είναι σκόπιμο. Η ηθική που προβάλλεται είναι προς την κατεύθυνση της χρήσης της ενέργειας και του χρόνου των ανθρώπων, όχι των χρημάτων τους. Γενικά, αναμένεται ότι αυτοί οι οποίοι διευκολύνουν τα τμήματα και τις σχετικές Εκδηλώσεις/Έργα θα είναι διατεθειμένοι να λάβουν υπόψη τις αναπόφευκτες οικονομικές απώλειες που θα υποστούν για το γενικό καλό. (Για παράδειγμα, ο Peter Joseph είναι ο μοναδικός χρηματοδότης του παγκοσμίου ιστότοπου και της διαχείρισής του, μαζί με τις βασικές εκδηλώσεις όπως η Zeitgeist Day, Zeitgeist Media Festival κ.τ.λ.)

Η μόνη εξαίρεση είναι η παγκόσμια άδεια που επιτρέπει στα Επίσημα Τμήματα να δημιουργούν και να διανέμουν ένα μπλουζάκι ή παρόμοια αντικείμενα τα οποία θα βοηθήσουν στο να καλυφθεί το κόστος της ιστοσελίδας των τμημάτων ή σχετικά έξοδα. Αυτό είναι επιτρεπτό, διότι αποτελεί ένα μέσο επικοινωνίας το οποίο υποστηρίζεται πολιτισμικά.

Οποιαδήποτε άλλη δωρεά που αναζητείται πρέπει να είναι για συγκεκριμένο χρόνο και για κάποιο συγκεκριμένο έργο (project). Για παράδειγμα, αν ένα Δημαρχείο απαιτεί $200 για να αποκτηθεί ένας τόπος συνάντησης, ένα ανιχνεύσιμο Chip-in widget (πρόγραμμα συνεισφοράς χρημάτων) ή κάτι παρόμοιο μπορεί να εγκατασταθεί στην προσπάθεια να μαζευτεί το ακριβές ποσό.

Αντίστοιχα, οι εκδηλώσεις οι οποίες απαιτούν την πώληση εισιτηρίων πρέπει να αντικατοπτρίζουν την ανάλυση των εξόδων εντός ορισμένου ορίου.

Για παράδειγμα, αν το κόστος για το ενοίκιο ενός χώρου είναι $200 και η αίθουσα χωράει 50 άτομα, η τιμή του εισιτηρίου θα πρέπει να είναι $4 υποθέτοντας ότι θα καλυφθούν όλες οι θέσεις.

Η ακεραιότητα του Κινήματος, άρα και των μελών και των τμημάτων, αντικατοπτρίζεται εν μέρει από τη σαφή έλλειψη οποιασδήποτε οικονομικής απολαβής κατά την διάρκεια της δραστηριότητας του Κινήματος. Σημαντικότερα, αναγνωρίζεται επίσης ότι το χρήμα είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας διαφθοράς στον κόσμο σήμερα κοινωνιολογικά και χωρίς αυτήν την πιθανώς καταχρηστική τάση/παρέμβαση, το Κίνημα Zeitgeist θα είναι πιο συγκεντρωμένο στον στόχο του.

(9) Ποια είναι η ιστορία του ΤΖΜ (The Zeitgeist Movement) και ποια είναι η διαφορά του με το Venus Project;

Tο TZM πρωτοεμφανίστηκε ως ένα κοινωνικό Κίνημα με στόχο το να δημιουργηθεί μαζική κατανόηση σχετικά με τον τρόπο σκέψης που ενυπάρχει στο έργο ενός ανθρώπου που λέγεται Jacque Fresco. Ο Fresco είναι ένας βιομηχανικός σχεδιαστής, ο οποίος ίδρυσε έναν οργανισμό που αποκαλείται The Venus Project.

Παρόλα αυτά, στις αρχές του 2011 προέκυψαν απότομες εντάσεις από την πλευρά του κ. Fresco και της βοηθού του Roxanne Meadows. Αυτό τελικά οδήγησε στο διαχωρισμό των δύο οργανισμών, οι οποίοι τώρα λειτουργούν χωρίς ενεργή επιρροή μεταξύ τους. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι δεν υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ των δύο οργανισμών.

Οι διαφορές των δύο οργανισμών βρίσκονται στη λειτουργία και τη στρατηγική, ενώ ο ευρύτερος στόχος παραμένει ο ίδιος.

Λειτουργία

Το ΤΖΜ προσπαθεί να μεταδώσει έναν Τρόπο Σκέψης σε σχέση με το πώς μπορεί να βελτιωθεί η ανθρώπινη κοινωνία με σεβασμό στην δημόσια υγεία και στην κοινωνική βιωσιμότητα. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με την κατανόηση και την εφαρμογή της Επιστημονικής Λογικής. Το Κίνημα αναζητά να δημιουργήσει σε παγκόσμιο επίπεδο μια εκπαιδευμένη κριτική μάζα η οποία θα μπορεί να αποδεχτεί και να εφαρμόσει αυτόν τον Τρόπο Σκέψης, άρα και τις αυταπόδεικτες αντιλήψεις για τον κοινωνικό σχεδιασμό που προκύπτουν από αυτήν τη λογική. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω διαφόρων προγραμμάτων και εκδηλώσεων, όπως η Zeitgeist Day, το Zeitgeist Media Festival, οι Συναντήσεις των Τμημάτων, τα Ενημερωτικά Δελτία, τα Δελτία Τύπου, οι Διαλέξεις, οι Ραδιοφωνικές Εκπομπές, τα Κοινωνικά Δίκτυα, οι οργανώσεις Ομάδων Think Tank (“Δεξαμενές Σκέψης”) και άλλα μέσα.

(Οι “Δεξαμενές Σκέψης” είναι Ομάδες Εργασίας που ασχολούνται με μελέτες αντιμετώπισης ζητημάτων όπως τα οικονομικά και τα πολιτικά.)

Το Venus Project, ιστορικά, ποτέ δεν ήταν ένα κοινωνικό κίνημα. Αντίθετα, το Venus Project ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένα Think Tank το οποίο αναπτύσσει και προβάλλει το έργο του Jacque Fresco και ειδικότερα το όραμά του για το μελλοντικό σχεδιασμό σε σχέση με φυσικά σχέδια και κοινωνικές μεθόδους.

Στρατηγική

Όσον αφορά το κομμάτι της επικοινωνίας, το VP (Venus Project) τείνει να δηλώνει τον εαυτό του ως τη λύση και άρα να λειτουργεί ως Θεσμός, συχνά ισχυριζόμενο πνευματική ιδιοκτησία πάνω σε διάφορες ιδέες του Jacque Fresco. Για παράδειγμα, το Venus Project το 2010 ζήτησε τα Πνευματικά Δικαιώματα του όρου “Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους” (“Resource-Based Economy” ή “RBE”).

Το ΤΖΜ δεν περιορίζει τις αναφορές του για λύσεις (στα προβλήματα του κόσμου) μόνο στο VP ή σε οποιοδήποτε άτομο η θεσμό και δεν διεκδικεί την ιδιοκτησία ή την προέλευση καμίας ιδέας από αυτές που προωθεί. Αντίθετα, εστιάζει στη βαθύτερη λογική πίσω από την προσέγγιση της εφαρμογής της Επιστημονικής Αποτελεσματικότητας στην κοινωνία, παρέχοντας πηγές για όλη την επιστημονική έρευνα αδιακρίτως, χωρίς να δίνει έμφαση σε κάποιο συγκεκριμένο θεσμό ή πρόσωπο.

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι όλες οι γνώσεις παράγονται σε σειρές, μέσω πολιτισμικής και πληροφοριακής εξέλιξης και ότι η έννοια του “Επαίνου” και της “Θεσμικής Ιδιοκτησίας” στην πραγματικότητα δεν μπορούν να υποστηριχθούν με λογικό τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που έχουν την τεχνική εξειδίκευση δεν πρέπει να ευνοούνται σε μια κατάσταση η οποία απαιτεί τόση αξία στην εφαρμογή. Παρόλα αυτά, όσον αφορά τα δεδομένα και τη λογική, η πληροφορία πάντα στέκεται μόνη της και υπομένει τη λογική εξέτασή της (από τους ανθρώπους) και ο αγγελιοφόρος γίνεται ασήμαντος.

Το ΤΖΜ βλέπει την αλλαγή στο σύστημα αξιών και την ανάγκη για εκπαίδευση ως το πιο κρίσιμο θέμα επί του παρόντος και γι’ αυτό τα αλληλεπιδραστικά προγράμματα είναι η προτεραιότητα του Κινήματος όσον αφορά τις δράσεις του.

Τα υψηλής ακρίβειας τεχνικά σχέδια, χαρακτηριστικά του VP, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους μηχανισμούς για το νέο Κοινωνικό Σύστημα, φαίνεται να προκύπτουν σαν φυσικό αποτέλεσμα μόλις ο τρόπος σκέψης αφομοιωθεί από το κοινό.

Επιπρόσθετα, το ΤΖΜ, παρότι εργάζεται για να προωθήσει έναν τρόπο σκέψης “open source” (ανοιχτού κώδικα) για να εκπαιδεύσει το κοινό, σαν τον πιο σημαντικό στόχο μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και των μέσων, έχει και ένα πιο παραδοσιακό ακτιβιστικό κομμάτι, με συνεχιζόμενες εκστρατείες φαγητού, πράξεις διαμαρτυρίας και φιλανθρωπικό έργο για να βοηθήσει στην απάλυνση της αυξανόμενης πίεσης η οποία προκαλείται από αυτό το σύστημα.

Tο VP δεν εμπλέκεται σε μεγάλης κλίμακας ακτιβισμό ή φιλανθρωπία και λειτουργεί με μόνο σκοπό την έκφραση του έργου του Jacque Fresco.

Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους και Οικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους

Λόγω σεβασμού προς το έργο του Venus Project και προς αυτό που το VP θεωρεί ιδιόκτητη έννοια της “Οικονομίας Βασισμένης στους Πόρους” (“Resource-Based Economy” ή “RBE”) και του ορισμού της, κάποιοι από το Κίνημα προτιμούν να προσαρμοστούν στον όρο “Οικονομία Βασισμένη στους Φυσικούς Πόρους/Νόμους (“Natural Law/Resource-Based Economy” ή “NL/RBE”) ή στον όρο “Οικονομικό Μοντέλο Βασισμένο στους Πόρους” (“ Resource-Based Economic Model” ή “RBEM”) για να το ξεχωρίσουν από το συγκεκριμένο ορισμό/σχέση του Fresco και να έχουν μια πιο γενικά ευέλικτη κατανόηση του Τρόπου Σκέψης.

(10) Τι είναι η “Ζ-Day”;

Η “Z-Day” (“Ζeitgeist Day”) εν συντομία, είναι μια ετήσια, παγκόσμια εκδήλωση η οποία λαμβάνει χώρα στα μέσα Μαρτίου κάθε χρόνο. Ο στόχος είναι να αυξηθεί η επίγνωση του κοινού για το Κίνημα Zeitgeist.

Η πρώτη επίσημη “Z-Day” έλαβε χώρα το 2009. Αυτές οι εκδηλώσεις καλύφθηκαν επαρκώς από πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των New York Times στην Αμερική. Περισσότερες πληροφορίες για το ετήσιο αυτό γεγονός μπορείτε να βρείτε εδώ: http://zdayglobal.org/about-zday .

Στη “Z-Day” του 2010 έγιναν 330 εκδηλώσεις συμπαράστασης σε πάνω από 70 χώρες παγκόσμια. Αυτές οι εκδηλώσεις καλύφθηκαν επαρκώς από ειδησεογραφικά πρακτορεία παγκοσμίως συμπεριλαμβανομένης της Huffington Post στην Αμερική. Περισσότερες πληροφορίες/ειδήσεις μπορούν να βρεθούν στο http://www.zday.gr .

Μια εκδήλωση “Z-Day” μπορεί να πάρει πολλές μορφές, κυμαινόμενη από την απλή παρουσίαση κάποιου DVD, μέχρι πλήρεις διαλέξεις και διαδραστικές ερωτήσεις-απαντήσεις με τους Οργανωτές των Τμημάτων στις διάφορες περιοχές.

(11) Τι είναι το “Zeitgeist Media Festival”;

Αναγνωρίζοντας τη δύναμη της τέχνης και των μέσων επικοινωνίας στην προσπάθεια για αλλαγή του κόσμου, το “Zeitgeist Media Festival” είναι ένα ετήσιο παγκόσμιο φεστιβάλ τεχνών το οποίο διεξάγεται προς το τέλος κάθε καλοκαιριού.

Η ιδέα είναι η προσέγγιση της καλλιτεχνικής κοινότητας και της δύναμής της για την αλλαγή αξιών. Προτείνει ότι οι απαραίτητες αλλαγές στις δομικές/οικονομικές εργασίες της κοινωνίας μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο σε συνδυασμό με έναν προσωπικό/κοινωνικό μετασχηματισμό των αξιών σε καθέναν από εμάς. Παρόλο που η πνευματική γνώση υπηρετεί τον στόχο της δείχνοντας τον δρόμο, πολλοί άνθρωποι ακολουθούν τα συναισθήματά τους και όχι την γνώση. Το “Zeitgeist Media Festival” προσπαθεί να γεφυρώσει αυτά τα 2 επίπεδα και ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσει ότι η αλλαγή και βελτίωση του κόσμου δεν θεωρείται πλέον μια περιθωριακή, ύποπτη ή ακόμα και επικίνδυνη επιδίωξη αλλά αντίθετα το ύψιστο και πιο τιμητικό επίπεδο προσωπικής/κοινωνικής ακεραιότητας που έχουμε.

Η συμμετοχή στο “Zeitgeist Media Festival” δεν σημαίνει ότι κάθε εκδήλωση πρέπει να τηρεί κάποια αυστηρή προδιαγραφή στόχου ή ακόμα και να είναι αφιερωμένη στις αρχές του Κινήματος. Παρόλα αυτά, η συμμετοχή απαιτεί από τον κάθε συμμετέχοντα να κατανοεί και να συμφωνεί με ένα γενικό τρόπο σκέψης με σεβασμό στην ανθρώπινη και την κοινωνική βιωσιμότητα και τους αυταπόδεικτους παράγοντες που αποτελούν την Παγκόσμια Θεώρηση της Γης σαν ένα σύστημα και πώς αυτό σχετίζεται με την Ανθρώπινη Οικογένεια.

Το “Zeitgeist Media Festival” επίσης εργάζεται παγκόσμια με εκστρατείες φαγητού για να βοηθήσει τους πολλούς άστεγους και αυτούς που υποφέρουν άμεσα.

(12) Σχετίζεται το Κίνημα Zeitgeist με τη σειρά ντοκιμαντέρ Zeitgeist του Peter Joseph;

Όχι. Παρότι η λέξη “Zeitgeist” σχετίζεται επίσης με τη σειρά ταινιών του Peter Joseph “Zeitgeist: The Movie”, “Zeitgeist: Addendum” και “Zeitgeist: Moving Forward”, το υλικό που βασίζεται στην σειρά ταινιών δεν πρέπει να συγχέεται με τις αρχές του “Κινήματος Ζeitgeist”. Αντίθετα, οι ταινίες ήταν απλές εμπνεύσεις για το “Κίνημα Zeigeist” λόγω της δημοφιλίας τους και του συνολικού μηνύματος της αναζήτησης της αλήθειας, της ειρήνης και της βιωσιμότητας στην κοινωνία.

Ο όρος “Zeitgeist” ορίζεται ως “το γενικό πνευματικό, ηθικό και πολιτισμικό κλίμα μιας εποχής”. Ο όρος “movement” (κίνημα) πολύ απλά υπονοεί “κίνηση” και αλλαγή, άρα το Zeitgeist Movement είναι ένας οργανισμός που αναζητά αλλαγή στο κυρίαρχο πνευματικό, ηθικό, και πολιτισμικό κλίμα της εποχής.

Το κίνημα δεν έχει σχέση με τη Συγκριτική Θεολογία, την “Ψευδή” Τρομοκρατία, τους Οικονομικούς Δολοφόνους,το Κλασματικό Αποθεματικό Σύστημα ή την Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Οι ταινίες δεν σχετίζονται λεπτομερώς με το Κίνημα και αποτελούν προσωπικές εκφράσεις του Peter Joseph. Υπάρχει συχνά κάποια σύγχυση σε σχέση με αυτό και σε πιο ακραίες περιπτώσεις μερικοί άνθρωποι έχουν ως άμεση αντίδραση το να πιστέψουν ότι το Κίνημα Ζeitgeist υποστηρίζει απαγορευμένες “Θεωρίες Συνωμοσίας” ή ότι είναι “αντιθρησκευτικό” ή κάτι συναφές. Αυτού του τύπου η ρητορική τείνει να γίνεται υποτιμητικής/προσβλητικής φύσης, η οποία χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της απόρριψης του Κινήματος από μια επιφανειακή συσχέτιση λανθασμένη και “ταμπού”. Το γεγονός είναι ότι το Κίνημα δεν έχει σε καμία περίπτωση άμεση σχέση με τις συγκεκριμένες ταινίες.

Εάν δεν είστε εξοικειωμένοι με το τι είναι πραγματικά το ΤΖΜ (The Zeitgeist Movement), παρακαλούμε να εξετάσετε την εκτεταμένη βιβλιογραφία και το υλικό από video/διαλέξεις του παρόντος ιστότοπου: http://www.thezeitgeistmovement.com/

(13) Πώς μπορώ να συμμετάσχω;

Όσον αφορά το ελληνικό τμήμα, αν θέλετε να συμμετάσχετε, καταρχήν γραφτείτε στο newsletter μας (βλ. αρχική σελίδα ιστοσελίδας) και στείλτε μας e-mail στο [email protected] ή μπείτε στο κοινωνικό μας δίκτυο, την Ελληνική Κοινότητα Zeitgeist, όπου οργανώνουμε τις δράσεις μας και ανταλλάζουμε ιδέες και υλικό. Τα λέμε εκεί!