Έκδοση 0.1 (Αρχική Μετάφραση)
(5) Λογική έναντι Ψυχολογίας
“Δεν πράττουμε σωστά επειδή είμαστε ενάρετοι ή τέλειοι, αλλά είμαστε τέτοιοι γιατί πράξαμε σωστά”.
Αριστοτέλης [56]
Μια ισχυρή αλλά συχνά υποτιμημένη συνέπεια της περιββαλοντικής μας ευαισθησίας που υιοθετείται στη σημερινή κουλτούρα, είναι ότι η ίδια μας η ταυτότητα και προσωπικότητα συχνά συνδέεται με οργανισμούς, πρακτικές, μόδες και και τελικά αξίες, με τις οποίες γεννηθήκαμε και ζούμε. Η ψυχολογική αυτή προσέγγιση και εξοικίωση δημιουργεί αναπόφευκτα μια ζώνη ασφαλείας, η οποία σε βάθος χρόνου σπάει πολύ δύσκολα, άσχετα με το πόσο μας πείθουν τα δεδομένα για το αντίθετο απ’ αυτό που πιστεύαμε μέχρι τώρα.
Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ενστάσεων σήμερα ενάντια στο κίνημα Zeitgeist, ειδικά οι απόψεις που αφορούν λύσεις και κατά συνέπεια αλλαγές, φαίνεται να οδηγούνται από στενά πλαίσια αναφοράς και συναισθηματικές προκαταλήψεις παρά από πνευματική αξιολόγηση. Οι συνηθισμένες αντιδράσεις τέτοιου είδους, είναι συχνά μεμονωμένες προτάσεις, οι οποίες δεν αντιτείνουν στις πραγματικές απόψεις μας οι οποίες στηρίζονται από επιχειρήματα, αλλά χρησιμεύουν για να απορρίψουν εντελώς τις απόψεις αυτές μέσω τυχαίων συμπερασμάτων.
Τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν είναι παρά “προβολές”[57] και γίνεται συχνά ξεκάθαρο ότι τέτοιου είδους αντίπαλοι νοιάζονται στην πραγματικότητα περισσότερο για τη συναισθηματική τους ταυτότητα, παρά για την αντικειμενική εκτίμηση μιας νέας προοπτικής.[58]
Νοητικό Κώλυμα
Σε μια γνωστή εργασία των Cohen και Nagel, το “An Introduction to Logic and the Scientific Method” (“Μια Εισαγωγή στη Λογική και την Επιστημονική Μέθοδο”), εξηγείται πολύ καλά αυτό το επιχείρημα, λαμβάνοντας υπόψη τη διαδικασία λογικής εκτίμησης, η οποία είναι ανεξάρτητη από την ανθρώπινη ψυχολογία.
“Το βάρος των στοιχείων δεν είναι χρονικό γεγονός, αλλά μια σύνδεση επιπτώσεων μεταξύ ορισμένων κατηγοριών ή τύπων προτάσεων…. Βεβαίως, η σκέψη είναι απαραίτητη για την κατανόηση αυτών των επιπτώσεων… ωστόσο (αυτό) δεν κάνει τη φυσική κλάδο της ψυχολογίας. Η συνειδητοποίηση πως η λογική δεν μπορεί να περιγραφεί ως ψυχολογικό φαινόμενο, μας βοηθά να ξεχωρίσουμε την επιστήμη και τη ρητορική – θεωρώντας την τελευταία ως επιστήμη της πειθούς ή ως επιχειρηματολογία μέχρι να δημιουργηθεί αίσθημα ασφάλειας. Οι συναισθηματικές μας διαθέσεις καθιστούν πολύ δύσκολη την παραδοχή ορισμένων προτάσεων, όσο ισχυρές κι αν είναι οι αποδείξεις που τις υποστηρίζουν. Κι αφού όλες οι αποδείξεις εξαρτώνται από την παραδοχή ορισμένων προτάσεων ως αληθείς, καμιά πρόταση δε μπορεί να αποδειχθεί αληθής, σε κάποιον που είναι αποφασισμένος να μην την πιστέψει.”[59]
The term “Νοητικό Μπλοκάρισμα (κώλυμα?)” has been coined by some philosophers[60] with respect to this phenomenon, defined as ‘the condition where one’s perspective becomes self-referring, in a closed loop of reasoning’. Seemingly empirical presuppositions frame and secure one’s worldview and anything contradictory coming from the outside can be “blocked”, often even subconsciously. This reaction could be likened to the common physical reflex to protect oneself from a foreign object moving towards your person – only in this circumstance the “reflex” is to defend one’s beliefs, not body.
Κι ενώ φράσεις όπως “σκέψου έξω απ’ τα όρια” συναντώνται συχνά στη ρητορική της ακτιβιστικής κοινότητας σήμερα, τα θεμέλια του τρόπου σκέψης μας και η αξιοπιστία των πιο μεγάλων οργανισμών, σπάνια αμφισβητούνται. Και τις περισσότερες φορές, θεωρούνται “δεδομένα” και αναλλοίωτα.
Για παράδειγμα, στις αποκαλούμενες δημοκρατίες του κόσμου, ένας “Πρόεδρος” ή το αντίστοιχό του, είναι συνηθισμένο σημείο αναφοράς σχετικά με την ποιότητα διακυβέρνησης μιας χώρας. Ξοδεύεται μεγάλο μερίδιο της προσοχής σ’ αυτό το πρόσωπο, τις προοπτικές και τις πράξεις του. Σπάνια όμως κάποιος θα σταθεί ν’ αναρωτηθεί: “Γιατί να έχουμε Πρόεδρο;” “Πώς συνάδει η εξουσία που έχει ως θεσμικό πρόσωπο με έναν καλύτερο τρόπο κοινωνικής διακυβέρνησης;” “Δεν είναι αντιφατικός ο ισχυρισμός ότι έχουμε δημοκρατία, αφού δεν αποφασίζει πραγματικά ο κόσμος για τις πράξεις του Προέδρου, μετά την εκλογή του;”
Αυτού του είδους τα ερωτήματα, σπάνια τίθενται, καθώς ο κόσμος τείνει γι’ ακόμα μια φορά, να θεωρεί ότι “έτσι είναι τα πράγματα”. Αυτές οι στατικές απόψεις είναι παγκοσμίως σχεδόν, αποτέλεσμα πολιτιστικής κληρονομιάς και, όπως αποδεικνύουν οι Cohen και Nagel, είναι πολύ δύσκολο να περάσει μια νέα, πρωτοποριακή ιδέα σ’ αυτούς που είναι αρκούντως αποφασισμένοι να μην την πιστέψουν.
Οι παραδοσιακές αυτές προϋποθέσεις, ως εμπειρικές, είναι πιθανώς η ρίζα μιας ατομικής και κοινωνικής επιβράδυνσης στο σημερινό κόσμο. Το φαινόμενο αυτό, σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που διαρκώς ενισχύει τέτοιες παγιομενες αντιλήψεις μέσω των θεσμικών οργάνων της “ακαδημαϊκής κοινότητας”, αποτελεί πολιτιστική τροχοπέδη και εμποδίζει την όποια αλλαγή.[61]
“Αν και είναι ευρύ το πεδίο εφαρμογής αυτής της τάσης σε σχέση με τον αντίλογο, αξίζει να σημειωθούν δύο κοινά επιχειρηματικά σφάλματα, καθώς έρχονται διαρκώς στο προσκήνιο σχετικά με την Εφαρμογή και Τρόπο Σκέψης που προωθεί το TZM. Για να το διανθίσουμε, οι τακτικές αυτές περιλαμβάνουν αυτό που θα λέγαμε “”Πόλεμο Αξιών”"[62] ο οποίος διεξάγεται, συνειδητά ή μη, από εκείνους που έχουν επενδύσει συναισθηματικά/υλικά στη διατήρηση της σημερινής κατάστασης, αντιδρώντας στην αλλαγή.
Η “εκ πρώτης όψεως” Πλάνη
Κατ’ αρχής είναι η “εκ πρώτης όψεως” συσχέτιση. Με απλά λόγια κάτι “εξ’ αρχης”, “χωρίς εξέταση”.[63] Αυτός είναι, με διαφορά, ο πιο συνηθισμένος αντίλογος.
Μια κλασική περίπτωση είναι το κοινό επιχείρημα ότι οι παρατηρήσεις και οι λύσεις που παρουσιάζει το TZM είναι απλά ξαναμασημένος “μαρξιστικός κομμουνισμός”.
Ας το εξετάσουμε, εν συντομία, ως παράδειγμα. Αναφορικά με το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”[64], οι Μαρξ και Έγκελς παρουσιάζουν διάφορες παρατηρήσεις σχετικά με την εξέλιξη της κοινωνίας, συγκεκριμένα τον “πόλεμο των τάξεων”, εγγενείς σχέσεις διάρθρωσης με το “κεφάλαιο”, μαζί με μια γενική συλλογιστική ως προς το πώς η κοινωνία θα μεταλλαχθεί μέσω “επανάστασης” σ’ ένα αταξικό σύστημα, χωρίς σύνορα, εν μέρει, ενώ σημειώνουν επίσης μια σειρά άμεσων κοινωνικών αλλαγών, όπως η “Συγκέντρωση των μέσων επικοινωνίας και μεταφορά στα χέρια του Κράτους”, “Ισότητα όλων στην εργασία”, και άλλα. Ο Μαρξ δημιουργεί παίκτες στο σχήμα το οποίο προτείνει, όπως η διαρκής μάχη “αστικής τάξης και προλεταριάτου”, εκφράζοντας περιφρόνηση για την εγγενή εκμετάλλευση, η οποία, όπως λέει, πηγάζει από την ιδέα της “ατομικής ιδιοκτησίας”. Τέλος, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα είναι σε γενικές γραμμές μια “αταξική κοινωνία χωρίς σύνορα”.
Επιφανειακά, εάν κάποιος αγνοήσει εντελώς την βασική συλλογιστική, οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί ως λύσεις το TZM, μοιάζει ν’ αντανακλούν χαρακτηριστικά του “Μαρξισμού”. Η ιδέα μιας κοινωνίας “χωρίς τάξεις”, “χωρίς παγκόσμια ιδιοκτησία” και ο πλήρης επαναπροσδιορισμός του τι συνιστά ένα “Κράτος”, επιφανειακά δείχνουν σύγκλιση με όλ’ αυτά, ειδικά από τότε που η Δυτική Ακαδημαϊκή Κοινότητα προωθεί τον διισμό “κομμουνισμού” και “καπιταλισμού” με τα προαναφερθέντα επιχειρήματα να αποτελούν τις ριζικές διαφορές. Ωστόσο, το πραγματικό Τρένο της Σκέψης που υποστηρίζει αυτά τα φαινομενικά παρόμοια συμπεράσματα, είναι αρκετά διαφορετικό.
Το κριτίριο αναφοράς που υποστηρίζει το ΤΖΜ για τη λήψη αποφάσεων δεν αποτελεί Ηθική Φιλοσοφία [65], η οποία εξεταζόμενη στη βάση της, είναι ίδια μ’ αυτά που υποστηρίζει η μαρξιστική φιλοσοφία.
TZM is not interested in the poetic, subjective & arbitrary notions of “a fair society”,”guaranteed freedom”, “world peace”, or “making a better world” simply because it sounds “right”, “humane” or “good”. Without a Technical Framework that has a direct physical referent to such terms, such moral relativism serves little to no long term purpose.
Αντίθετα, το ΤΖΜ ενδιαφέρεται για την Επιστημονική Εφαρμογή, όπως εφαρμόζεται στην κοινωνική βιωσιμότητα, φυσική και πολιτιστική. [66]
Όπως θα δείτε πιο αναλυτικά σε επόμενα κείμενα, η Μέθοδος της Επιστήμης δεν περιορίζεται στην εφαρμογή της εντός του “φυσικού κόσμου”[67] και ως εκ τούτου, η υποδομή του κοινωνικού συστήματος, η εκπαίδευση, ακόμα και η κατανόηση της ίδιας της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όλα υπάρχουν μέσα στα πλαίσια της επιστημονικής αιτιότητας. Και με τη σειρά του, υπάρχει ένα φυσικό σύστημα ανάδρασης μέσα στη φυσική πραγματικότητα, το οποίο θα δείξει ξεκάθαρα το τι “προχωράει” και “τι δεν προχωράει” στην πάροδο του χρόνου,[68] κατευθύνοντας τη συνειδητή προσαρμογή μας.
Ο Μαρξισμός δεν βαζίζεται καθόλου σ’ αυτή την “υπολογισμένη” αντίληψη, παρότι ίσως ενυπάρχουν μερικά επιστημονικώς βασισμένα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, η μαρξιστική έννοια της “αταξικής κοινωνίας”, δημιουργείται για να ξεπεραστεί η “απανθρωπιά” του καπιταλισμού προς την εργατική τάξη ή “προλεταριάτο”.
Το τρένο σκέψης που υποστηρίζει το ΤΖΜ, από την άλλη, έχει ως πηγή τις εξελίξεις των ανθρωπίνων σπουδών. Βρίσκει, π.χ., ότι η κοινωνική ικανοποίηση, η οποία ενυπάρχει στο καπιταλιστικό/καταναλωτικό μοντέλο, είναι μια φόρμα εγγενούς βίας ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία, ως αποτέλεσμα της εξελικτικής ψυχολογίας που διαθέτουμε ως άνθρωποι.[69] Πυροδοτεί μια περιττή μορφή ανθρώπινου πόνου σε πολλά επίπεδα, που δρα αποσταθεροποιητικά και κατ’ επέκταση δεν είναι τεχνικά βιώσιμος.
Άλλο παράδειγμα είναι το ενδιαφέρον του ΤΖΜ στην κατάργηση της Παγκόσμιας Ιδιοκτησίας [70] και της ίδρυσης ενός συστήματος “Μοιρασμένης Πρόσβασης”. Αυτό καταδικάζεται συχνά ως η μαρξιστική ιδέα της “Κατάργησης της Ιδιωτικής Περιουσίας”. Ωστόσο, μιλώντας γενικά, η μαρξιστική λογική συνδέται με την ύπαρξη ιδιωτικής περιουσίας, τη διαιώνιση των “αστών” και της συνεχούς εκμετάλλευσης του “προλεταριάτου”. Όπως αναφέρεται στο Μανιφέστο “Αυτό που ξεχωρίζει στον Κομμουνισμό δεν είναι η κατάργηση της περιουσίας γενικά, αλλά η κατάργηση της αστικής περιουσίας.”
Η λογική που υποστηρίζει το ΤΖΜ, από την άλλη, σχετίζεται με το γεγονός ότι η πρακτική της παγκόσμιας, ατομικής κατοχής αγαθών είναι περιββαλοντικά ανεπαρκής, πολυδάπανη και πάνω απ’ όλα μη βιώσιμη ως παγκόσμια πρακτική. Αυτό προϋποθέτει ένα αυστηρό σύστημα συμπεριφοράς και μεγάλες στερήσεις χωρίς λόγο, γι’ αυτό και υπάρχει εγκληματικότητα σε κοινωνίες με άνιση κατανομή των πόρων.
Εν πάση περιπτώσει, παρόμοιοι “εκ πρώτης όψεως” ισχυρισμοί είναι συνηθισμένοι και θα μπορούσαν να υπάρχουν ακόμα περισσότεροι. Ωστόσο δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να συζητήσει όλες τις υποτιθέμενες συνδέσεις μεταξύ Μαρξισμού και αυτών που υποστηρίζει το Τρένο Σκέψης του TZM. [71]
Η πλάνη “Σκιάχτρο”
Η δεύτερη διαλεκτική πλάνη έχει να κάνει με τη διαστρεβλωση μιας τοποθέτησης, σκόπιμα ή προγραμματισμένα, το επονομαζόμενο “Σκιάχτρο”[72]. Στη περίπτωση της ΤΖΜ αυτό σημαίνει ότι θεωρούνται σχετικές με το θέμα που τίθεται κάποιες επιβαλόμενες ερμηνείες χωρίς καμιά θεμιτή απόδειξη.
Π.χ., όταν συζητάμε για την οργάνωση ενός νέου κοινωνικού συστήματος, ο κόσμος συχνά προβάλει τις σημερινές αξίες και ανησυχίες του στο νέο μοντέλο, χωρίς να σκεφτεί τις εγγενείς δραστικές αλλαγές του πλαισίου, οι οποίες ακυρώνουν άμεσα τέτοιες ανησυχίες.
Μια συνηθισμένη προβολή σκιάχτρο σ’ αυτό το πλαίσιο θα ήταν οτι σε μια κοινωνία όπου η υλική παραγωγή βασίστηκε άμεσα στην τεχνολογική εφαρμογή και όχι σ’ ένα σύστημα ανταλλαγής όπου απαιτείται η πληρωμένη ανθρώπινη εργασία, οι άνθρωποι δεν θα είχαν κανένα νομισματικό κίνητρο για να κάνουν τίποτα, οπότε το μοντέλο αυτό θα αποτύγχανε εφόσον τίποτα δε θα γινόταν.
Ένα επιχείρημα τέτοιου είδους δεν έχει ελέγξιμη ισχύ όσον αφορά τις ανθρώπινες επιστήμες και είναι στην πραγματικότητα μια διαισθητική υπόθεση προερχόμενη από το σημερινό πολιτιστικό κλίμα, όπου το οικονομικό σύστημα εξαναγκάζει όλους τους ανθρώπους σε ρόλους εργασίας για την επιβίωση (εισόδημα/κέρδος), συχνά χωρίς να υπολογίζει το άτομο ή την κοινωνική χρησιμότητα, και που παράγει μια ψυχολογική διαστρέβλωση όσον αφορά τα κίνητρα.
Με τα λόγια της Margaret Mead: “Εάν κοιτάξετε προσεκτικά θα δείτε ότι σχεδόν όλα αυτά που μας νοιάζουν, όλ’ αυτά που αποτελούν τη βαθιά μας δέσμευση στον τρόπο που θα έπρεπε να βιώνεται και να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή, εξαρτώνται από κάποια μορφή εθελοντισμού.”[73]
Σ’ ένα γκάλοπ του 1992, περισσότερο από το 50% των ενήλικων αμερικανών (94 εκατ. Αμερικανοί) προσφέρθηκε για εθελοντική κοινωνική εργασία, με μέσο όρο 4,2 ώρες την εβδομάδα, για συνολικά 20,5 δις ώρες το χρόνο.[74]
Επίσης, έχει βρεθεί σε μελέτες ότι επαναλαμβανόμενες χειρονακτικές εργασίες συνάδουν περισσότερο με συμβατικούς τρόπους αμοιβών, όπως το χρήμα, αλλά το χρήμα δε φαίνεται να προάγει την καινοτομία ή τη δημιουργικότητα.[75] Σε επόμενα δοκίμια, θα συζητηθεί η ιδέα της εφαρμογής της Μηχανοποίησης στη χειρονακτική εργασία για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος, εκφράζοντας το πώς το εργασιακό εισοδηματικό σύστημα είναι ξεπερασμένο και περιοριστικό, όχι μόνο από άποψη βιομηχανικής δυναμικής και απόδοσης αλλά και από άποψη ανθρώπινου δυναμικού γενικώς.
Άλλο ένα κοινό παράδειγμα “σκάχτρο” είναι ο ισχυρισμός ότι εάν προχωρήσουμε στη μετάβαση ενός νέου Κοινωνικού Συστήματος, η περιουσία των άλλων πρέπει να δημευτεί βίαια από μια “δύναμη εξουσίας” κάτι που θα οδηγούσε στη βία. Αυτό, για μια ακόμα φορά, είναι μια προβολή αξιών/φόβου, που επιβάλλεται σ’ αυτά που υποστηρίζει το ΤΖΜ, χωρίς κανένα επιχείρημα.
Το ΤΖΜ βλέπει την υπολοίηση ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού προτύπου να γίνεται απαραίτητα με την συναίνεση του κόσμου. Η βάση επιρροής είναι η βαθιά του κατανόηση μαζί με τις “βιο-κοινωνικές πιέσεις” που εμφανίζονται καθώς επιδεινώνεται το υπάρχον σύστημα. Η “δικτατορική” πρόθεση δεν υποστηρίζεται λογικά, καθώς η προσέγγιση αυτή, εκτός από απάνθρωπη, δεν είναι και λειτουργική. Για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα, χρειάζεται να είναι αποδεκτό χωρίς Κρατικό εξαναγκασμό. Επομένως, είναι ζήτημα έρευνας, παιδείας και ευρείας προσωπικής αποδοχής της κοινότητας. Στην πραγματικότητα, αυτές ακριβώς οι ιδιότητες της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και τρόπου ζωής απαιτούν μαζική αποδοχή της πλειοψηφίας των μηχανισμών και αξιών του συστήματος.
Και ως τελευταίο παράδειγμα “σκιάχτρο”, είναι η σύγχυση για το πώς θα συμβεί η μετάβαση σ’ ένα νέο σύστημα. Στην πραγματικότητα, πολλοί τείνουν να απορρίπτουν τις προτάσεις του ΤΖΜ μόνο σ’ αυτή τη βάση, απλώς επειδή δεν καταλαβαίνουν με ποιό τρόπο μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό το επιχείρημα, κατά βάση, είναι όπως ο συλλογισμός με τον άρρωστο που ψάχνει για γιατρειά αλλά δεν ξέρει πού να τη βρει, πότε θα υπάρξει ή τι είδους γιατρειά θα είναι. Θα πάψει ποτέ να ψάχνει επειδή δεν ξέρει πότε και πώς; Όχι, εάν θέλει να γιατρευτεί. Δεδομένης της δυνής κατάστασης του πλανήτη σήμερα, η ανθρωπότητα πρέπει να συνεχίσει να ψάχνει και σύντομα θα βρει το μονοπάτι που πρέπει ν’ ακολουθήσει.[76]
Τα επιχειρήματα “εκ πρώτης όψεως” και “σκιάχτρο” είναι η βάση της πλειοψηφίας των αντιδράσεων προς το ΤΖΜ και θα βρείτε περισσότερα παραδείγματα στο Παράρτημα Δ “Κοινές Αντιρρήσεις”.
Τέλος, αξίζει να επαναλάβουμεότι η μάχη μεταξύ Λογικής και Ψυχολογίας είναι μια βασική σύγκρουση στην αρένα της κοινωνικής αλλαγής. Δεν υπάρχει πιο προσωπικό κι ευαίσθητο πλαίσιο από τον τρόπο που οργανώνουμε τη ζωή μας στην κοινωνία, κι ένας σημαντικός στόχος του ΤΖΜ, από πολλές απόψεις, είναι να βρεθούν οι τεχνικές που θα εκπαιδεύσουν τον κόσμο στο να αξιοποιήσει αυτή τη μηχανιστική, λογική πορεία της σκέψης, ξεπερνώντας το βάρος του ξεπερασμένου ψυχολογικού “βολέματος” το οποίο δεν εξυπηρετεί κανένα προοδευτικό, βιώσιμο ρόλο αξιών στο σημερινό κόσμο.
Υποσημειώσεις για το κεφάλαιο “Λογική έναντι Ψυχολογίας”
[56] Will Durant, Η Ιστορία της φιλοσοφίας. Ο Βίος και οι Απόψεις των μεγαλύτερων φιλοσόφων της Ιστορίας, 1926
[57]Ο Sigmund Freud ήταν ο πρώτος που κατέστησε την ιδέα της “Ψυχολογικής Υποβολής”, η οποία ορίζεται ως “ένας ψυχολογικός άμυντικος μηχανισμός όπου το άτομο υποσυνείδητα αρνείται τις ιδιότητές του, τις σκέψεις του, και τα συναισθήματά του τα οποία έπειτα αποδίδονται στον εξωτερικό του κόσμο, συνήθως σε άλλους ανθρώπους.” Παρόλα αυτά η χρήση του όρου είναι πιο γενική σε αυτό το πλαίσιο, αναπαραστώντας την απλή έννοια της κατανόησης μιας ιδέας με βάση ψευδή ή επιφανεικαή σχέση με προηγούμενες κατανοήσεις – συνήθως με μια αμυντική στάση ή ακόμα και άρνηση της εγκυρότητάς της.
[58] Ο όρος “Γνωστική Παθολογία” είναι μια προτεινόμενη περιγραφή γι’ αυτά τα φαινόμενα. Ένα κοινο χαρακτηριστικό είναι η “κυκλική συλλογιστική” όπου μια υπόθεση αιτιολογείται με απλή επάν-αναφορά στην ίδια την υπόθεση. Για παράδειγμα έαν ρωτήσετε ένα θρησκευόμενο γιατί πιστεύουν στον Θεό, μια συχνή απάντηση θα ήταν “Πίστη”. Έαν τον ρωτήσετε γιατί έχει “πίστη” συχνά καταλήγετε σε μια απάντηση του τύπου “επειδή ο Θεός ανταμοίβει αυτούς που έχουν Πίστη”. Η κατεύθυνση της (ανακάλυψης) της αιτιότητας αποκόπτεται καθώς είναι αυτό αναφερόμενη.
[59] Λογική και Επιστημονική Μέθοδος, Cohen και Nagel, Harcourt, 1934, σελ 19
[60] Προτεινομενό για ανάγνωση: Το καρκινικό στάδιο του Καπιταλισμού, John McMurtry, Pluto Press, 1999, Κεφάλαιο 1
[61] Η κριτική εδώ στην “Ακαδημαϊκής Κοινότητας” δεν πρέπει να συγχέεται με τον κλασσικό ορισμό της, ο οποίος εννοεί “μια κοινότητα μαθητών και καθηγητών οι οποίοι έχουν σχέση με την ανώτερη εκπαίδευση και έρευνα.” Το πλάισιο εδώ είναι η ανασταλτική φύση των “σχολών” σκέψης η οποία πολύ συχνά εξελισσεται δημιουργώντας έναν εγωισμό για τον εαυτό της όπου αντικρουόμενα δεδομένα αγνοούνται ή απορρίπτονται άμεσα. Επίσης υπάρχει ένας κίνδυνος πολύ συχνός σε αυτό τον τρόπο σκέψης όπου η “θεωρία” και η “παράδοση” λαμβάνουν πολύ συχνά προτεραιότητα σε σχέση με την “εμπειρία” και το “πείραμα”, οδηγώντας στην διαιώνιση ψευδών συμπερασμάτων.
[62] Πρόταση για ανάγνωση: Πόλεμοι αξιών: Η Παγκόσμια Αγορά ενάντια στην Οικονομία της Ζωής: Ηθική φιλοσοφία και Ανθρωπισμός, John McMurtry, Pluto Press, 2002
[63] http://dictionary.reference.com/browse/prima+facie
Γραμμένο από τον Karl Marx και τον Friedrich Engels το 1848 αυτό το κείμενο θεωρείται ευρέως η απόλυτη ιδεολογική έκφραση του Μαρξιστικού Κομμουνισμού. Ο “Κομμουνισμός” λέγεται να είναι η πρακτική εφαρμογή του “Μαρξισμού” Κείμενο στο διαδίκτυο: http://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/index.htm
[65] Οριζεται ώς “ο κλάδος της φιλοσοφίας ο οποίος ασχολείται με όλα τα επιχειρήματα στο πλάισιο της ηθικής και της μετα-ηθικής συζήτησης της φύσης της ηθικής κρίσης, της γλώσσας, της αντιπαράθεσης, και της αξίας.” [http://www.thefreedictionary.com/moral+philosophy]
[66] Το επιχείρημα ότι η επιστήμη δεν είναι φιλοσοφία είναι σαφώς υποκείμενο σε συσχετίσεις και ερμηνείες αλλά το νοημα το οποίο δίνεται εδώ είναι ότι έννοιες σαν το “καλό και το κακό” και άλλες “ηθικές” διακρίσεις κοινές στην φιλοσοφία λαμβάνουν διαφορετικό “φως” μέσα από το επιστημονικό πλαίσιο καθώς έχει να κάνει περισσότερο με την χρησιμότητα και την ισορροπία αντι για απλές έννοιες “ηθικότητας” όπως ορίζονται με τον κλασσικό τρόπο. Κατά την οπτική της Επιστήμης, η ανθρώπινη συμπεριφορά ευθυγραμμίζεται καλύτερα με την εγγενή αιτιότητα η οποία μπορεί να απαντηθεί στον φυσικό κόσμο, η οποία επικυρώνεται με δοκιμές, χτίζοντας ένα πλάισιο και λογικές συνεπογωγές ώστε να κατηγοριοποιηθούν οι ανθρώπινες πράξεις ως “κατάλληλες” για έναν δεδομένο σκοπό. Πάλι, αυτό είναι επίσης αφαφές ως ένα σημείο και πιο πιθανό το πιο ακριβές πλαίσιο της φιλοσοφίας σε σχέση με την επιστήμη είναι ότι είναι ο προπομπός ως προς την επικύρωση κατά την διάρκεια της έρευνας και των πειραματισμών.
[67] Ο όρος “φυσικός κόσμος” συχνά χρησιμοποιείται για να διαφοροποιήσει τις “πνευματικές” διαδικασίες του ανθρώπινου μυαλού ή φαινόμενα κοινωνικού τύπου, και το φυσικό περιβάλλον το οποίο υπάρχει πέρα από τις γνωστικές διαδικασίες της ανθρώπινης αντίληψης. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε έξω από τον “φυσικό κόσμο” όπως τον γνωρίζουμε, καθώς δεν υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις όπου οι αιτιακές σχέσεις μπορούν απλά να αγνοηθούν.
[68] Η ανατροφοδότηση από το Περιβάλλον μπορεί να θεωρηθεί ως έναν “μηχανισμός διόρθωσης” της φύσης καθώς συσχετίζεται με τις ανθρώπινες αποφάσεις. Ένα απλό παράδειγμα θα ήταν η βιομηχανική παραγωγή χημικών η οποία παράγει αρνητικές επιπτώσεις όταν αφεθεί στο περιβάλλον, δείχνοντας μη συμβατότητα με τις περιβαλλοντολογικές ανάγκες για την υποστήριξη της ζωής, όπως ήταν η υπόθεση με το CFC και την επίδρασή του στην καταστροφή του όζοντος.
[69] Suggested reading: The Spirit Level, Kate Pickett & Richard Wilkinson, Bloomsbury Press, 2011
[70] Αυτή η έννοια θα αναπτυχθεί περισσότερο στο 3ο μέρος αλλά αξίζει να αναφέρουμε ότι ο τύπος “πρόσβασης” που γίνεται διαθέσιμος από το προτεινόμενο κοινωνικό σύστημα (NLRBE) δεν αποκλείει νομικές σχέσεις ώστε να διασφαλιστεί η χρήση των αγαθών. Η ιδέα της μείωσης του παρόντος συστήματος ιδιοκτησίας σε ένα σύστημα “προστατευόμενης πρόσβασης” όπου για παράδειγμα, μια κάμερα η οποία λαμβάνεται από το κέντρο διανομής της δίνεται νομική υπόσταση με την ενοικίασή της από έναν άνθρωπο, δεν πρέπει να συγχέεται με την Καπιταλιστική έννοια της Ιδιοκτησίας, η οποία είναι μια παγκόσμια διάκριση και μια τεράστια πηγή βιομηχανικής ανεπάρκειας και ανισορροπίας.
[71] Δείτε το Παράρτημα Δ: Κοινές Αντιδράσεις
[72] Πιθανώς η καλύτερη περιγραφή γι αυτό είναι να φανταστείτε μια μάχη στην οποία ένας από τους αντιπάλους, φτιάχνει έναν αχυράνθρωπο, του επιτίθεται,και μετά δηλώνει την νίκη του. Στο μεταξύ, ο πραγματικός αντίπαλος στέκεται ανέπαφος.
[73] “Έχετε παρατηρήσει ότι…”, Ζωτικές Ομιλίες της Ημέρας, Robert Krikorian, 1985, σελ 301
[74] Giving and Volunteering in the United States: Findings from a National Survey, Hodgkinson & Weitzman, 1992, p2
[75] Προτεινομενο για ανάγνωση: Κίνητρα: Η Εκπληκτική Αλήθεια για το τι μας κινητοποιεί, Daniel Pink, Riverhead, 2011
[76] Περισσότερα για το θέμα στο τέταρτο μέρος στο κεφάλαιο “Μετάβαση”