Αρχική Έκδοση (0.1)

(4) Εντοπίζοντας Λύσεις

‘Ένας καινούργιος τρόπος σκέψης είναι ζωτικής σημασίας, αν η ανθρωπότητα επιθυμεί να επιβιώσει και να κινηθεί προς ανώτερα επίπεδα”. – Albert Einstein [43]

Μία κεντρική έμφυτη θεώρηση της προοπτικής του κινήματος Zeitgeist σχετικά με την κοινωνική αλλαγή προς το καλύτερο, απαιτεί μια κατανόηση της έννοιας της προόδου. Φαίνεται να υπάρχουν δύο βασικές οπτικές γωνίες προς εξέταση, όταν πρόκειται για προσωπική ή κοινωνική πρόοδο: Η εκδήλωση των δυνατοτήτων και η επίλυση των προβλημάτων.

Potential & Resolution

Η εκδήλωση των δυνατοτήτων είναι απλώς η βελτίωση μιας κατάστασης η οποία δεν θεωρήθηκε πριν πως βρίσκεται σε προβληματικό επίπεδο. Ένα παράδειγμα θα ήταν η δυνατότητα για βελτίωση της αθλητικής απόδοσης σε έναν συγκεκριμένο τομέα μέσω στοχευμένων τεχνικών εκδυνάμωσης, διατροφής και διύλισης καθώς και άλλων μέσων τα οποία, απλώς, πιο πριν δεν ήταν γνωστά .

Η επίλυση των προβλημάτων, από την άλλη πλευρά, είναι η αντιμετώπιση ενός ζητήματος, το οποίο προφάτως παρατηρήθηκε να έχει αρνητικές συνέπειες και/ή περιορισμούς σε μια δοθείσα υπόθεση. Ένα γενικό παράδειγμα θα ήταν η ανακάλυψη μιας θεραπείας για μια υπάρχουσα εξουθενωτική αρρώστια, ούτως ώστε η εν λόγω ασθένεια να πάψει να αποτελεί κίνδυνο.

Ωστόσο, με την ευρεία έννοια, υπάρχει μια διακριτή επικάλυψη με τις δύο αυτές έννοιες, όταν η φύση της ανάπτυξης της γνώσης λαμβάνεται υπόψη. Για παράδειγμα, μια ”βελτίωση” σε μια δεδομένη κατάσταση, γίνεται μια πρακτική που εν τέλει κανονικοποιείται και χρησιμοποιείται ευρέως στην κουλτούρα, αλλά μπορεί ενδεχομένως να αποτελέσει κομμάτι ενός ”προβλήματος” μέσα στα ίδια πλαίσια, το οποίο θα απαιτεί επίλυση, σε περίπτωση που προκύψουν νέα στοιχεία ως προς την αναποτελεσματικότητα του ή νέες εξελίξεις το καθιστήσουν, συγκριτικά, παρωχημένο.

Για παράδειγμα, η εναέρια μεταφορά ανθρώπων, η οποία είναι σχετικά νέα προσθήκη στην κοινωνία, διεύρυνε σημαντικά την αποδοτικότητα των μεταφορών. Μέχρι ποιό σημείο όμως, η σύγχρονη εναέρια μεταφορά θα είναι “προβληματική” λόγω της εγγενούς αναποτελεσματικότητάς της σε σύγκριση με μια άλλη μέθοδο[44] Συνεπώς, η αποδοτικότητα είναι υπ’ αυτή την έννοια σχετική, εφόσον έχουμε συνειδητοποιήσει ότι εκείνο που κάποτε θεωρούσαμε ως “καλύτερη” προσέγγιση, καταλήγει να είναι η “χειρότερη”.

Αυτό το φαινομενικά αφηρημένο σημείο δηλώνει κάτι πολύ απλό: ότι κάθε πρακτική την οποία θεωρούμε φυσιολογική σήμερα, έχει ενσωματωμένη μια αναπόφευκτη αναποτελεσματικότητα, η οποία με τις νέες εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνολογία, θα έρθει αντιμέτωπη με τα νέα δεδομένα, και θα αποτελέσει κάποια στιγμή “πρόβλημα” στο μέλλον. Γενικά μιλώντας, αυτή είναι και η ουσία της αλλαγής κι αν κάτι αντανακλούν τα ιστορικά πρότυπα, είναι πως η γνώση και οι εφαρμογές της εξακολουθούν να εξελίσσονται και να βελτιώνονται.

So, back to the seemingly separate issues of Manifesting Potential & Problem Resolution, it can hence be deduced that all problem resolutions are also acts of manifesting potential and vice versa.

Αυτό σημαίνει επίσης ότι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η κοινωνία για ένα συγκεκριμένο σκοπό είναι πάντοτε παροδικά. Είτε είναι τα μέσα μεταφοράς, οι ιατρικές πρακτικές, η παραγωγή ενέργειας, το κοινωνικό σύστημα κλπ.[45] όλες αυτές οι πρακτικές είναι εκδηλώσεις/λύσεις στις ανθρώπινες ανάγκες και δυνατότητες, βασισμένες στις περιστασιακές συνθήκες κατανόησης που έχουμε/είχαμε κατά τη δημιουργία/εξέλιξή τους.

Root Purpose & Root Cause

“Όταν λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε για οποιαδήποτε πράξη εφεύρεσης ή επίλυσης προβλήματος, πρέπει να είμαστε όσο πιο κοντά γίνεται στο Βασικό Σκοπό (Δήλωση) ή τη Βασική Αιτία (Πρόβλημα), αντίστοιχα, ώστε να κάνουμε την καλύτερη δυνατή εκτίμηση για δράση. Όπως ακριβώς τα εργαλεία και οι τεχνικές των ενδεχομένων είναι βιώσιμα μόνο με την κατανόηση του βασικού σκοπού τους, οι δράσεις για την επίλυση των προβλημάτων είναι καλές στο βαθμό που κατανοούμε τη βασική τους αιτία. Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά σε πολλούς τομείς σκέψης του σημερινού κόσμου αυτή η ιδέα είναι ανύπαρκτη, ειδικά όσον αφορά την κοινωνία. Αντί να επιτείνουν μια τέτοια προσέγγιση, οι περισσότερες κοινωνικές αποφάσεις στηρίζονται σε έθιμα με εγγενή όρια.

“Ένα απλό παράδειγμα είναι η σημερινή μέθοδος της ανθρώπινης φυλάκισης λόγω «εγκληματικής συμπεριφοράς». Για πολλούς, η λύση για τις “”επιθετικές”" μορφές της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι απλώς η απομάκρυνση του ατόμου από την κοινωνία και η “”τιμωρία”" του. Αυτό βασίζεται σε μια σειρά υποθέσεων που φτάνουν χιλιετίες πίσω. [46]”

“Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, η επιστήμη της ανθρώπινης συμπεριφοράς έχει αλλάξει δραματικά, ως προς την κατανόηση της αιτιότητας. Είναι πλέον γνωστό στις κοινωνικές επιστήμες ότι οι περισσότερες “”εγκληματικές”" πράξεις πιθανώς δεν θα συνέβαιναν εάν είχαν οριστεί για τον άνθρωπο ορισμένες βασικές, υποστηρικτικές συνθήκες περιβάλλοντος. [47] Το να μπαίνουν οι άνθρωποι στη φυλακή δεν αποτελεί λύση στην αιτία του προβλήματος. Είναι απλώς ένα “”μπάλωμα”", το οποίο καταπνίγει προσωρινά μόνο, κάποια από τα αποτελέσματα του ευρύτερου προβλήματος. [48]

Άλλο ένα παράδειγμα, διαφορετικό από το προηγούμενο αλλά εξίσου “τεχνικό”, είναι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται οι περισσότεροι τις λύσεις σε συνηθισμένα αστικά προβλήματα, όπως τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Ποιά είναι η λύση στην περίπτωση που ένας οδηγός αλλάζει κατά λάθος λωρίδα κυκλοφορίας, επηρρεάζοντας το πλαϊνό του όχημα και προκαλώντας ατύχημα; Θάπρεπε να υπάρχει μεταξύ τους κάποιος τοίχος; Θάπρεπε να γίνεται σωστότερη εκπαίδευση των οδηγών; Θάπρεπε απλώς να αφαιρείται η άδεια οδήγησης από τον παραβάτη ώστε να μην οδηγήσει ποτέ ξανά; Ερχόμαστε πάλι στο σημείο που χάνεται το νόημα της “βασικής αιτίας” στα χαώδη όρια αναφοράς τα οποία αναγνωρίζονται από την κοινωνία ως λύσεις.

“Η αιτία του ατυχήματος είναι μόνο εν μέρει ζήτημα ακεραιότητας του οδηγού, η κύρια αιτία είναι η έλλειψη αξιοπιστίας της τεχνολογίας/υποδομής που χρησιμοποιείται. Γιατί; – Επειδή υφίσταται το ιστορικά αναγνωρίσιμο και αμετάβλητο ανθρώπινο λάθος. [49] Έτσι, όπως ακριβώς τα πρώτα οχήματα δεν είχαν “”αερόσακους”" οδηγού / επιβατών όπως συνηθίζεται σήμερα, μειώνοντας μεγάλο αριθμό τραυματισμών σε σχέση με το παρελθόν, [50] Η ίδια λογική πρέπει να εφαρμοστεί στο σύστημα αλληλεπίδρασης του οχήματος, λαμβάνοντας υπόψη τις νέες τεχνικές δυνατότητες για περισσότερη ασφάλεια, ώστε να αντισταθμιστεί το αναπόφευκτο ανθρώπινο σφάλμα.

“Όπως η εφεύρεση του Αερόσακου, χρόνια πριν, αποτέλεσε μεγάλη καινοτομία, σήμερα υπάρχει η τεχνολογία που επτρέπει την κατασκευή αυτόματων οχημάτων, χωρίς οδηγό, τα οποία όχι μόνο μπορούν ν’ αναγνωρίσουν κάθε αναγκαίο στοιχείο για την ασφαλή τους κίνηση στο δρόμο, αλλά αναγνωρίζουν και τα άλλα οχήματα, κάνοντας τη μεταξύ τους σύγκρουση σχεδόν απίθανη. [51] Εξετάζοντας συνολικά τη βασική αιτία και το βασικό στόχο, αυτή είναι η τρέχουσα κατάσταση μιας τέτοιας “”λύσης”".

Όσο εξελιγμένη κι αν φαίνεται όμως αυτή η λύση, ειδικά για το 1.2 εκατ. ανθρώπους που σκοτώνονται άδικα σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα κάθε χρόνο [52], η νοητική αυτή άσκηση είναι ατελής αν συνεχίσουμε να διευρύνουμε το πλαίσιο σε σχέση με τους στόχους.

Ίσως υπάρχουν και άλλες ανεπάρκειες στην υποδομή των μεταφορών και παραμέρα, οι οποίες πρέπει να ληφθούν υπόψη και να ξεπεραστούν. Ίσως, για παράδειγμα, η χρήση ατομικών αυτοκινήτων, ανεξάρτητα από την ασφάλειά τους, έχουν άλλα εγγενή προβλήματα τα οποία μπορούν να ξεπεραστούν λογικά, μόνο με την κατάργηση της ίδιας της εφαρμογής της αυτοκίνησης. Ίσως σε μια πόλη, με διευρυμένη κινητικότητα πληθυσμού, η αυτόνομη μεταφορά να καταλήγει άσκοπα περίπλοκη, αργή και γενικά αναποτελεσματική.[53]

Η πιο βιώσιμη λύση σ’ αυτή την περίπτωση ίσως είναι η ανάγκη ενός ενιαίου, ολοκληρωμένου συστήματος μαζικής μεταφοράς, με αυξημένη ταχύτητα, μειωμένη κατανάλωση ενέργειας, χρήσης πόρων, ρύπανσης και πολλών άλλων θεμάτων σχετικών με το γεγονός ότι η χρήση αυτοκινήτων σε μια τέτοια κατάσταση, γίνεται μέρος του μεγαλύτερου “προβλήματος”.

Αν ο στόχος μιας κοινωνίας είναι να κάνει το “σωστό”, το οποίο είναι και βιώσιμο, μειώνοντας τις απειλές για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, αυξάνοντας αποτελεσματικότητα – ξεδιπλώνεται μια δυναμική, νέα λογική σχετικά με τις τεχνικές δυνατότητες και τις σχεδιαστικές προσεγγίσεις μας.

Η Τεχνική Μας Πραγματικότητα

Φυσικά, η εφαρμογή ενός τέτοιου τύπου επίλυσης προβλημάτων δεν περιορίζεται μόνο σε τέτοια φυσικά παραδείγματα. Είναι η “πολιτική”, η απάντηση στα κοινωνικά δεινά μας; Ή μήπως δημιουργεί βασικές αιτίες εξαρχής; Είναι το χρήμα και το αγοραστικό σύστημα η καλύτερη μέθοδος για την πρόοδο, την επίλυση προβλημάτων και την εκδήλωση οικονομικής δυναμικής; Ποιό ρόλο παίζει η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία στην κατανόηση αιτίας και σκοπού σε κοινωνικό επίπεδο;

“Όπως θα δείτε λεπτομερώς, σε επόμενα δοκίμια, η κατανόηση όλων αυτών, δημιουργεί ένα σαφή τρόπο σκέψης σχετικά με το πόσο καλύτερος θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας, αν ακολουθούσαμε απλώς τη λογική που δημιουργήθηκε μέσω της Επιστημονικής Μεθόδου σκέψης, για την εκπλήρωση του κοινού μας στόχου, της ανθρώπινης βιωσιμότητας. Το ένα δις ανθρώπων που πεθαίνουν από πείνα σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν είναι κάποιο πραγματικό και αμετάβλητο φυσικό επακόλουθο. Υπάρχει αρκετό φαγητό για όλους. [54] Είναι το κοινωνικό σύστημα, με τη δική του ξεπερασμένη, ψεύτικη λογική που διαιωνίζει αυτήν την κοινωνική θηριωδία, μαζί με άπειρες άλλες.

Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι ο τελικός στόχος του TZM δεν είναι η προώθηση “μπαλωμάτων”, αυτό δηλαδή που κάνει η πλειοψηφία, δυστυχώς, των ακτιβιστικών οργανώσεων του πλανήτη. [55] Θέλουμε να προάγουμε έναν ευρύτερο σκοπό, μια δέσμη λύσεων της υψηλότερης δυνατής αποτελεσματικότητας για κάθε δεδομένη χρονική στιγμή, ευθυγραμμισμένης με τις φυσικές διεργασίες, βελτιώνοντας τις ζωές όλων μας και παράλληλα διασφαλίζοντας την ακεραιότητα του περιβάλλοντός μας. Θέλουμε όλοι να κατανοήσουν αυτόν τον δρόμο σκέψης, και μ’ αυτόν ν’ αναπτύξουν την ταυτοποίηση της αξίας τους.

Δεν υπάρχει μόνο μία λύση – υπάρχει μόνο ο εμπειρικός Φυσικός Νόμος που μας δίνει λύσεις και σκοπούς.

Υποσημειώσεις για το Κεφάλαιο “Εξεύρεση Λύσεων”:

[43] Από το “Atomic Education Urged by Einstein”, New York Times, May 25th 1946

[44] Ένα αξιοσημείωτο σημερινό παράδειγμα είναι η νέα τεχνολογία μεταφορών όπως η “Maglev”, η οποία χρησιμοποιεί λιγότερη ενέργεια και κινείται εξαιρετικά πιο γρήγορα από τις εμπορικές αερογραμμές. http://www.et3.com

[45] Και πάλι, αυτή η πραγματικότητα εμπεριέχεται στον όρο “Δέσμη Εφαρμογής” μέσα στο παρόν κείμενο.

[46] Διαβάστε σχετικά: Violence: Our Deadly Epidemic and Its Causes, Dr. James Gilligan, 1996

[47] The ‘Merva-Fowles’ study, done at the University of Utah in the 1990s, found powerful connections between unemployment and crime. They based their research on 30 major metropolitan areas with a total population of over 80 million. Their findings found that a 1% rise in unemployment resulted in: a 6.7% increase in Homicides; a 3.4% increase in violent crimes; a 2.4% increase in property crime. During the period from 1990 to 1992, this translated into: 1,459 additional Homicides; 62,607 additional violent crimes; 223,500 additional property crimes. [ Merva & Fowles, Effects of Diminished Economic Opportunities on Social Stress, Economic Policy Institute, 1992 ]

[48] Βλέπε Παράρτημα G, Ben McLeish lecture: “Out of the Box: Prisons”

[49] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/pmc1117770/

[50] Μια μελέτη του NHTSA το 1996, έδειξε 11% μείωση της θνησιμότητας των οδηγών λόγω χρήσης αερόσακου. http://www.nhtsa.gov/cars/rules/regrev/evaluate/808470.html

[51] http://www.autoguide.com/auto-news/2011/04/google-engineer-claims-its-driverless-cars-could-save-a-million-lives-every-year.html [52] http://www.car-accidents.com/pages/stats.html

[53] Αρχίζει να διαφαίνεται μια αργή, γενική μεταστροφή από την “ιδιοκτησία” στην “πρόσβαση”, ακόμα και στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. http://gigaom.com/2011/11/10/airbnb-roadmap-2011/

[54] Μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί δήλωσαν ότι στατιστικά υπάρχει επαρκής τροφή για όλους και ότι ο θάνατος από πείνα προκαλείται από έλλειψη πόρων. [http://www.wfp.org/hunger/causes] Η δυνατότητα για απόλυτη επάρκεια τροφής της υψηλότερης διατροφικής ποιότητας είναι δυνατή ακόμα και σήμερα, σε συνδυασμό με τη βελτιστοποίηση της αποδοτικότητας, που θα αναλυθεί περαιτέρω στο Κεφάλαιο 3.

[55] Αυτό το σχόλιο δεν έχει σκοπό να υποβιβάσει κάθε καλοπροαίρετο κοινωνικό οργανισμό που δρα βοηθητικά εντός των σημερινών κοινωνικο-οικονομικών πλαισίων. Ωστόσο, όπως θα δούμε αναλυτικά στο Κεφάλαιο 2, το σημερινό κοινωνικό μοντέλο περιορίζει ένα τεράστιο μέρος πιθανών λύσεων σε προβλήματα ευημερίας, λόγω αυτού καθαυτού του σχεδιασμού του, οπότε οι κοινωνικοί οργανισμοί και οι ομάδες ακτιβιστών που αποφεύγουν να δουν αυτή την πραγματικότητα, βοηθούν μόνο στο να “μπαλωθούν” τα προβλήματα, και όχι να λυθούν, αφού προέρχονται από το ίδιο το κοινωνικό σύστημα. Ένα κοινό παράδειγμα είναι οι φιλανθρωπικοι οργανισμοί που παρέχουν τροφή για τους φτωχούς. Δεν τους απασχολεί το γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν να φάνε, οπότε δεν εργάζονται πραγματικά για τη λύση του βασικού προβλήματος.