Η ιδέα αυτή όμως απλά είναι αντίθετη με ό,τι έχουν αποδείξει τα επιστημονικά δεδομένα, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές oι οποίοι παροσυσιάζουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους στο βιβλίο “Origins of Altruism and Co-Operation” (Springer, 2011) του οποίου ανέλαβαν τη σύνταξη οι Rober W. Sussmanm, PhD, και C. Rober Cloninger, MD. Οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως συνεργατικοί, αλτρουιστές και κοινωνικοί, ενώ στρέφονται στη βία μόνο όταν υποβάλλονται σε άγχος, κακοποίηση, αμέλεια ή πάσχουν από κάποια ψυχική νόσο.

To βιβλίο αυτό παρουσιάζει αποδείξεις οι οποίες υποστηρίζουν αυτήν την ιδέα αντλώντας στοιχεία από διάφορες ακαδημαϊκές οπτικές όπως η ανθρωπολογία, η ψυχιατρική, η βιολογία, η κοινωνιολογία, η θεολογία και ιατρική.

O Sussman, καθηγητής φυσικής ανθρωπολογίας στο Τμήμα Tεχνών και Επιστημών, δηλώνει τα εξής: “Η συνεργασία δεν είναι απλά ένα παρα-προϊόν του ανταγωνισμού ή κάτι που επιτυγχάνεται μόνο και μόνο επειδή και οι δύο πλευρές έχουν κοινό όφελος. Αντιθέτως, ο αλτρουισμός και η συνεργασία είναι έμφυτα στοιχεία στα προτεύοντα θηλαστικά, δηλαδή και στους ανθρώπους.”

Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Sussman, έχει παρατηρηθεί ότι κάποιοι χιμπατζήδες υιοθετούν ορφανά βρέφη, παρά την μεγάλη προσπάθεια και το χρόνο που απαιτεί η ανατροφή των μωρών χιμπατζίδων.

Ο Sussman και ο Cloninger γράφουν στον πρόλογο του βιβλίου ότι η εξέταση των επιρροών που διαμορφώνουν την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πολύ σημαντική ώστε να κατανοήσουμε το λόγο για τον οποίο υπάρχουν τόσες πολλές διαμάχες μεταξύ ανθρώπων και μεταξύ εθνών στο σύγχρονο κόσμο, αλλά και για να βρούμε τους καλύτερους τρόπους να προωθήσουμε μία ειρηνικό και παραγωγικό πνεύμα συνεργασίας ανά τον κόσμο.

O Cloninger, Καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Washington University, δηλώνει τα εξής: “H θετική κοινωνική συμπεριφορά είναι ένας σημαντικός παράγοντας της υγείας και της ευτυχίας των ανθρώπων. Αντιθέτως, η εγωιστική συμπεριφορά και η μη-συνεργατική συμπεριφορά είναι σημάδια πνευματικής δυσλειτουργίας, διότι σχετίζονται άμεσα με τη δυσαρέσκεια από τη ζωή και την κακή ψυχοσωματική υγεία.”

Πέρα από τα κεφάλαια που έχουν συγγράψει οι ίδιοι οι Sussman και Cloninger, το βιβλίο περιέχει άρθρα από άλλα δύο μέλη του πανεπιστημίου Washington University-Saint Luis (WUSTL) – Peter Benson, PhD, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής-Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας, και Jane Phillips-Conroy, PhD, Καθηγητής Ανατομίας, Νευροβιολογίας και Ανθρωπολογίας – και άλλοι ειδικοί της ακαδαημαϊκής κοινότητας ανά τον κόσμο.

Τα θέματα του βιβλίου, τα οποία εκτείνονται από τις σχέσεις μεταξύ των μαϊμούδων ως τις επιρροές της σύγχρονης Δυτικής κουλτούρας στην ανθρώπινη πνευματικότητα, είναι αποσπάσματα από συζητήσεις και παρουσιάσεις που έγιναν στα πλαίσια μίας διάσκεψης η οποία έλαβε χώρα το 2009 στο WUSTL και είχε τίτλο “Ο Άνθρωπος ως Κυνηγημένος: Η Προέλευση και η Φύση της Ανθρώπινης Κοινωνικοποίησης, του Αλτρουισμού και της Πνευματικής Υγείας”.

Η διάσκεψη αυτή, η οποία οργανώθηκε από τον Sussman και τον Cloninger, ήταν η πρώτη διάσκεψη που επιχείρησε να συγκεντρώσει ακαδημαϊκούς από πολλές και διαφορετικές χώρες, από διάφορους επιστημονικούς κλάδους, με σκοπό να εξετάσουν την εξέλιξη της συνεργασίας, του αλτρουισμού και της κοινωνικοποίησης στα προτεύοντα θηλαστικά και στον άνθρωπο.

Μία νέα έρευνα από το πανεπιστήμιο Mississauga Toronto (UTM) δείχνει ότι οι άνθρωποι που έχουν μια τάση να βοηθούν τους άλλους (οι άνθρωποι που ασχολούνται με την κοινότητά τους) νιώθουν διάφορα θετικά συναισθήματα και κοινωνικά οφέλη τα οποία βελτιώνουν τη ζωή τους.

“Όταν μελετούμε τις αγαθές πράξεις ανθρώπων που δίνουν βοήθεια, συνήθως επικεντρωνόμαστε στην αλτρουϊστική φύση του ατόμου που δίνει τη βοήθεια”, λέει η Bonnie Le, μία φοιτήτρια Διδακτορικού στο Τμήμα Ψυχολογίας. “Στη δική μας έρευνα όμως επικεντρωθήκαμε στο αν υπάρχουν οφέλη για το άτομο που δίνει βοήθεια και στοργή.”

Η Le και η ομάδα της μελέτησαν 232 άτομα κατά τη διάρκεια αυτής της έρευνας που κράτησε ένα μήνα. Το πρώτο πράγμα που υπολογίστηκε ήταν ο βαθμός ενασχόλησης των εξεταζομένων με την κοινότητά τους. Σε μία κλίμακα από το 1 έως 7, με το 7 να είναι ο μεγαλύτερος βαθμός ένδειξης βοήθειας των ανθρώπων στην κοινότητά τους, η Le βρήκε ότι ο μέσος όρος των εξεταζομένων ήταν 5. Το αποτέλεσμα αυτό υποδικνύει ότι γενικά οι άνθρωποι έχουν μία τάση να βοηθάνε αλλήλους.

Έπειτα, οι εξεταζόμενοι συμπλήρωναν ένα ερωτηματολόγιο, 3 φορές την εβδομάδα. Τα ερωτηματολόγια αυτά περιείχαν ερωτήσεις σχετικά με το αν οι εξεταζόμενοι ένιωθαν θετικά συναισθήματα την ίδια μέρα, αν ένιωθαν αγάπη και ικανοποίηση για τους συντρόφους τους, τους φίλους τους και την οικογένειά τους και αν ένιωθαν αγάπη για το σύνολο της ανθρωπότητας.

“Oι άνθρωποι που κάνουν πράξεις για την κοινότητά τους και βοηθούν άλλα άτομα δεν ζητούν, απαραίτητα, κάτι σε αντάλλαγμα, αλλά οι έρευνές μας συνιστούν ότι έχουν διάφορα συναισθηματικά οφέλη από τις πράξεις τους”, λέει η Le.

Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής ενισχύουν τις ενδείξεις παλαιότερων ερευνών ότι, δηλαδή, οι άνθρωποι που βοηθούν τους άλλους και γενικά εμπλέκονται στην κοινότητά τους νιώθουν θετικά συναισθήματα, έχουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και καλύτερες σχέσεις. Επίσης οι ίδιοι αισθάνονται μεγαλύτερη αγάπη για τους συντρόφους τους και για την ανθρωπότητα γενικότερα.

Παρότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται με την κοινότητά τους έχουν μία φυσική τάση να παρέχουν βοήθεια, η Le υποδικνύει ότι αυτή η βοήθεια δεν προσφέρεται με σκεπτικό το άμεσο αντάλλαγμα. Αντίθετα, το κίνητρο αυτών των πράξεων σχετίζεται με το ποια άτομα χρειάζονται βοήθεια.

Η Le τονίζει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τη νοοτροπία τύπου “εγώ σε βοήθησα τώρα, άρα και εσύ θα πρέπει να με βοηθήσεις όταν το χρειαστώ”. Σύμφωνα με την ίδια, “αυτοί οι άνθρωποι, παρόλου που ελπίζουν ότι θα έχουν βοήθεια όταν τη χρειαστούν, στην πραγματικότητα δεν προσπαθούν να θυμούνται ποιοι (και αν) τους χρωστάνε βοήθεια”.

H Le υποστηρίζει ότι το να δίνεις βοήθεια σε αυτούς που τη χρειάζονται δεν είναι κάτι που σε αποσπά από την προσωπική σου ζωή, διότι η πρόνοια ανταμοίβει το άτομο με μεγαλύτερη ευτυχία και δυνατότερες σχέσεις, οι οποίες μάλιστα μπορούν να καταπολεμήσουν σε κάποιο βαθμό το άγχος του να βοηθάς άτομα που έχουν ανάγκη.

Η Le καταλήγει με τα εξής: “Aν πρέπει να δώσεις μεγάλη βοήθεια σε άτομα που έχουν ανάγκη, αυτό μπορεί να γίνει πολύ πιεστικό, ψυχολογικά. Συναισθήματα όπως η ικανοποίηση και η αγάπη στις προσωπικές σχέσεις ενός ατόμου μπορούν να το βοηθήσουν να διατηρήσει υψηλά την ψυχολογία του σε περιόδους που προσφέρει βοήθεια σε άλλους. Αυτά τα συναισθήματα μπορούν να ωθήσουν το άτομο να βοηθήσει όχι μόνο κοντινά του άτομα αλλά και ξένους.”

Το soylent είναι κατάλληλο για όποιους πάσχουν από αλλεργία, καούρα, οισοφαγίτιδα, δυσπεψία, υπερβολικό λίπος ή χοληστερίνη και για όσους απλά δεν μπορούν να έχουν καλή διατροφή (πχ. λόγω φτώχιας). Το soylent μπορεί να μας απαλλάξει από το χρόνο και το χρήμα που χρειάζονται τα σχετικά ψώνια, το μαγείρεμα και το καθάρισμα, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνει την υγεία σας, αλλά και μειώνει τις επιπτώσεις της διατροφής μας στο περιβάλλον, καθώς μειώνει τα απόβλητα και τη ζημιά που προέρχονται από τη γεωργία, την κτηνοτροφία και από τα σκουπίδια που σχετίζονται με φαγητά.

Το 50% από το φαγητό που παράγεται ανά τον κόσμο καταλήγει στα σκουπίδια. Το φαγητό αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των σκουπιδιών που μαζεύουν οι υπηρεσίες καθαρισμού των δήμων. Αν δεν σπαταλούσαμε το φαγητό, θα υπήρχε αρκετό για να θρέψουμε όλον τον κόσμο. Ετησίως, 2 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν μόνο από εισπνοή καπνού φούρνων. Σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, κατά το 2007 το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που ήταν είτε υπέρβαρο είτε παχύσαρκο ανερχόταν στο 68.5% Ένας στους 7 ανθρώπους παγκοσμίως πάσχει από υποσιτισμό, ενώ ένας στους 3 ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες δεν έχει καν φαγητό. Υπάρχουν αμέτρητοι ακόμη που με το ζόρι βγάζουν το ψωμί τους δουλεύοντας σε φάρμες, παρόλο που η γεωργία είναι μία από τις πιο επικίνδυνες βιομηχανίες εξαιτίας αρκετά συχνών τραυματισμών και ασθενειών που σχετίζονται με τις συνθήκες εργασίας. Παρόλα αυτά, ακόμη και στον αναπτυσσόμενο κόσμο, η παχυσαρκία έχει ανοδική πορεία.

Το soylent μπορεί να παίξει πολύ σημαντκό ρόλο στην καταπολέμηση της πείνας και του υποσιτισμού, διότι έχει μεγάλη αντοχή στο χρόμο, μειώνει κατά πολύ τα διατροφικά έξοδα, ενώ είναι βολικό στη μεταφορά και την αποθήκευσή του. Τα έσοδα από την πώλησή του μπορούν να διατεθούν για τη μείωση της πείνας και της περιβαλλοντικής επιρροής στον “ανεπτυγμένο” και στον “αναπτυσσόμενο κόσμο”.

Φανταστείτε λίγο το διατροφικό μέλλον των ανθρώπων. Όταν βιαζόμαστε ή δεν μπορούμε να φάμε καλά για λόγους υγείας (ή και άλλους), έχουμε ένα φαγητό το οποίο θα προσαρμόζεται στις ανάγκες μας και στον οργανισμό μας, θα είναι πολύ θρεπτικό και αρκετά βολικό. Έτσι, όταν θέλουμε και αν μπορούμε (πχ. αν δεν έχουμε προβλήματα υγείας), θα μπορούμε να τρώμε ό,τι φαγητό επιθυμούμε, με την ησυχία μας.

Αυτή η έρευνα, η οποία διεξήχθη από την WWF σε συνεργασία με τις First Solar, 3Tier και Fresh Generation, έδειξε με 7 τοπικές μελέτες ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για να καλύψουν το 100% των προβλεπόμενων ενεργειακών αναγκών του 2050, θα καταλαμβάνουν λιγότερο από το 1%  της συνολικής μάζας της γης αυτού του πλανήτη. Η έρευνα αυτή υποδικνύει ότι η ηλιακή είναι μία βιώσιμη πηγή ενέργειας για πολλά μέρη του κόσμου.

Η νέα αυτή έρευνα, με όνομα “Solar PV Atlas: Solar Power in Harmony With Nature”, υποδικνύει ότι η παραγωγή ηλιακής ενέργειας δεν χρειάζεται να εμποδίζει την συντήρηση του περιβάλλοντος. Οι τοπικές μελέτες αυτής της έρευνας έγιναν στην Ινδονησία, τη Μαδαγασκάρη, το Μεξικό, το Μαρόκο, τη Νότια Αφρική και την Ινδική πολιτεία Madhya Pradesh. Παρόλο που οι παραπάνω περιοχές έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά όσον αφορά τον πληθυσμό και την οικονομία τους, έχουν κάτι κοινό, δηλαδή όλες έχουν αρκετή ηλιοφάνεια.

Βέβαια, η ηλιοφάνεια δεν είναι το μόνο που χρειάζεται για να παραχθεί ηλιακή ενέργεια. Είναι απαραίτητες και οι σχετικές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι οποίες θα πρέπει να ευνοούν (ή τουλάχιστον να αποδέχονται) την ανανεώσιμη ενέργεια. Μάλιστα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα “υπάρχει λόγος για αισιοδοξία και στις 7 εν λόγω περιοχές”.

Κατά το 2010, το ποσοστό της παγκόσμιας κατανάλωσης ενέργειας που προερχόταν από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ήταν 16.7% αλλά μόνο το 0.1% αποτελούταν από ηλιακή ενέργεια. Η έρευνα αναγνωρίζει ότι με βάση τις σημερινές τάσεις φαίνεται απίθανο ότι όλες οι χώρες του κόσμου θα χρησιμοποιήσουν ηλιακή ενέργεια για να καλύψουν το 100% των ενεργειακών αναγκών τους μέχρι το 2050. Παρόλα αυτά, υποστηρίζει ότι αν πραγματωθεί ποτέ το παραπάνω σενάριο, αυτό θα γίνει με ελάχιστες επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Αυτό που φαίνεται πιο εφικτό, σύμφωνα με την εν λόγω μελέτη, είναι να παρέχουμε ηλιακή ενέργεια σε ποσοστό περίπου 30% της παγκόσμιας παραγωγής ενέργειας, μέχρι το 2050.

Η ευρωπαϊκή αεροπορική κοινοπραξία EADS αποκάλυψε το νέο της ηλεκτρικό αεροπλάνο γραμμής, το μοντέλο “E-Thrust”, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά το μέλλον των αεροπορικών ταξιδίων μέχρι το 2050. Σε συνεργασία με τη Rolls-Royce με σκοπό να αυξηθεί η αποδοτικότητα των μελλοντικών αερογραμμών, η EADS ανέπτυξε το “E-Thrust Concept”, ένα υβριδικό σύστημα ηλεκτρικής ώθησης το οποίο θα μπορούσε να μειώσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό την κατανάλωση καυσίμων, τις εκπομπές καυσαερίου και το θόρυβο που προκαλεί το μέσο μεταφοράς. Όλα αυτά έχουν ενσωματωθεί σε ένα σχέδιο που λέγεται “E-Concept”.

Ως μέρος του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, oνόματι “Flightpath 2050”, η εν λόγω ήπειρος στοχεύει να μειώσει τις αεροπορικές εκπομπές Διοξειδίου του Άνθρακα (CO2) κατά 75%,  τα Οξείδια του Αζώτου (NOx) κατά 90% και το επίπεδο θορύβου κατά 65%, σε σύγκριση με τα πρότυπα του 2000. Εδώ μπαίνει στην εξίσωση το E-Thrust.

To Ε-Τhrust είναι ένα σύστημα “Κατανεμημένης Ώθησης” (Distributed Propulsion), το οποίο χρησιμοποιεί διάφορους ηλεκτρικούς έλικες oι οποίοι είναι παραταγμένοι σε συμπλέγματα κατά μήκος κάθε φτερού. Οι έλικες αντλούν ενέργεια από μία μπαταρία, η οποία με τη σειρά της φορτίζεται από μία “ανεπτυγμένη ενεργειακή μονάδα φυσικού αερίου”, η οποία βρίσκεται πάνω στο σκάφος.

Η ενεργειακή μονάδα φυσικού αερίου παρέχει άμεσα ενέργεια στους έλικες, όμως η μπαταρία μπορεί και να φορτιστεί αρκετά ώστε να παρέχει την απαραίτητη ενέργεια για μια έκτακτη προσγείωση σε περίπτωση που έχει βλάβη το σύστημα του φυσικού αερίου.

H κομψή σχεδίαση της ατράκτου μειώνει το μέγεθος της κάθετης ουράς του αεροπλάνου και βελτιώνει τη κατανομή του βάρους του, μειώνοντας έτσι το βάρος και τις αντιστάσεις του αέρα. Υπάρχουν επίσης φήμες ότι η EADS ίσως παρουσιάσει σε μερικά χρόνια ένα πλήρως ηλεκτρικό μεταφορικό αεροπλάνο, εντελώς σκεπασμένο από ηλιακά πάνελ. Aυτό θα καθιστούσε την παγκόσμια εμπορική αεροπορία εντελώς ανανεώσιμη.